Een nieuwe studie, een nieuwe uni en een nieuwe stad. De meeste mensen zouden best een beetje zenuwachtig zijn voor het eerste college. Het college waar iedereen nog op tijd wil zijn en hoopt een goede indruk achter te laten. Ik niet. Het enige waar ik me druk om maak is of ik überhaupt wel in Groningen aan zal komen.
De eerste collegedag is zo’n dag waarop ik niet te laat wil komen, waarop ik mijn beste outfit uit de kast trek, ik met iets meer zorg mijn winged eyeliner zet en alle boeken meesleep. Zo’n dag waarop ik nog net niet met een glanzend rood appeltje aan kom zetten bij de docent. Ik hoop dat ik nieuwe leuke mensen ontmoet, een gezellig groepje kan vinden en dat ik enthousiast word voor het volgende college.
In de trein
Met mijn neus in Never Let Me Go, één van de boeken van de supertoffe leeslijst (lees: zelfs The Hunger Games staat erop) voor het vak waar ik naartoe ga, zit ik in de trein. Ik ben me niet bewust van het meisje naast me, verdiept in Sophie Kinsella, of de oma tegenover me, met haar spandoek. Maar zodra we in de remmen vliegen en een noodstop maken, weet ik dat ik hun gezelschap de komende paar uur goed kan gebruiken.
Onze strakke ruime planning
Vriendinnetje Iris en ik hadden het strak gepland. We zouden een halfuur eerder de trein nemen, gezien ik misschien het Harmoniegebouw wel kan vinden, maar daarbinnen nog steeds datzelfde richtingsgevoel van een cavia heb als toen. Dat we moesten overstappen in Zwolle namen we dan maar voor lief. Vol enthousiasme en een tikkeltje zenuwachtig – zou ik wel in Groningen aankomen? – stapte ik in de intercity naar Zwolle. Iris zou in treinstel 7528 zitten, maar ik zag alleen treinstellen met 95 erop. En zat ze boven of beneden?
Een sprinter is geen intercity
Toen realiseerden we het ons. Chips. Iris had per ongeluk de sprinter gepakt en kwam pas aan op Amersfoort toen de intercity (waar ik dus in zat) al vertrok. Zij zou over moeten stappen op de intercity die we hadden genomen als we allebei een wandelend navigatiesysteem waren geweest in plaats van richtingsgevoelloze kipjes. Maar goed, geen zorgen: ik zou immers eerder aankomen en haar zo naar het lokaal kunnen begeleiden.
Een halfuurtje
Maar dan gebeurt het. Bijna iedereen in de coupé houdt er haast een whiplash aan over: de noodstop die de trein vijf minuten voor Zwolle maakt. Hoewel ik niets voelde zoals vorige keer, sloeg de angst me om het hart en dacht ik zeker te weten wat het was. De stem van de oma tegenover me slaat over. Zal ze de voorstelling van haar kleindochters dan wel halen? Het meisje naast me zucht, maar doet verder niet moeilijk. Haar grootste probleem zijn de smerige treintoiletten, en als dat alles is… Als de conducteur dan onverstaanbaar en te zacht omroept mompelt waarom we stilstaan, weten we nog net “sein” en “wissel” op te vangen en ontcijferen we daaruit dat het slechts een sein- en wisselstoring blijkt te zijn. We slaken een zucht van verlichting. Een halfuurtje, gokken we.
In de tussentijd
- Gaat het meisje naast me twee keer naar het toilet.
- Ontdekken we via de NS-app dat er een trein gestrand is tussen Amersfoort en Zwolle.
- Zitten wij dus in die trein.
- Mis ik de twee aansluitingen waarmee ik op tijd in Groningen kan zijn voor mijn college van 17:00-20:00u.
- Poept er een paard in de wei (dat is ons uitzicht).
- Ontdekken we via de NS-app dat het naar verwachting tot 18:00u gaat duren en ik met geluk het laatste kwartier van mijn college kan halen als alles goed gaat. En als ze niet een kwartier eerder klaar zijn omdat het een eerste college is en dat eigenlijk altijd korter duurt.
- Komt Iris aan in Groningen (en zorgt ervoor dat de docente – die mij nog nooit gezien heeft – een live verslag krijgt van mijn vooruitgang – of eigenlijk het gebrek daaraan.)
- Raakt een vrouw met claustrofobie in paniek.
- Breit de vrouw aan de andere kant van het pad haar beide bollen wol op.
Twee uur later
Vraag niet hoe, maar we weten uit het fluisterzachte gemompel (waar overigens nog niets van te merken was toen we gewoon op snelheid reden) te ontrafelen dat we terug gaan rijden naar ’t Harde (een kwartiertje op normale snelheid), daar over een wissel gaan om weer terug te komen in Zwolle. Ik krijg hoop. Zou ik dat laatste kwartiertje college dan toch nog redden?
Uiteindelijk
Uiteindelijk mogen we (hoe kan het ook anders) in een sukkelgangetje naar ’t Harde. “Een mens is nog sneller,” merk ik op en mijn twee lotgenoten beginnen te gniffelen. Twee seconden later zien we een mens lopen. Hij haalt ons in. En als je denkt dat we op ’t Harde “even” door een wissel gaan, dan heb je het mis. Geheel onverwacht worden we vrijgelaten om een luchtje te scheppen (maar met alle rokers die naar buiten sprinten valt het te betwijfelen hoe veel je daaraan hebt op dat ene perron) tot we het sein krijgen dat we weer mogen rijden. Dat duurt uiteindelijk een halfuur, waarna ik de trein in datzelfde sukkeltempo terug zie gaan. Want uiteindelijk kom ik nooit aan in Groningen, maar ga ik terug naar huis, want dat college is al afgelopen eer ik op het station aankom.
En dat was mijn eerste dag college bij mijn kersverse master aan mijn nieuwe universiteit. De ultieme manier om een indruk achter te laten (maar dan wel een beetje anders). Hoe ging het bij jullie?
15 reacties op “Het eerste college”
Pfff daar zou ik ook niet blij van zijn geworden zeg! Ik zou zelfs zo ver zijn gegaan dat ik een uur vantevoren was vertrokken. Al kan zoiets dan alsnog gebeuren natuurlijk. Hopelijk heb je niet al te veel gemist die dag.
De dag erna ben ik ook een uur eerder vertrokken. Maar dan nog, zelfs al had ik dat gedaan op maandag, als die trein dan gestrand was, had ik het nog niet kunnen redden.
Wat een pech! Dus je zat uiteindelijk twee uur lang in een stilstaande trein?! Hopelijk heb je nu alle treinpech in één keer voor het hele collegejaar gehad. Heb je je boek inmiddels wel uit? De verfilming vond ik heel leuk trouwens.
Ja, in totaal heb ik van 14:37 tot 18:00 in die trein gezeten, toen overgestapt op een andere. Ik ben van 14:15 tot 19:15 van huis geweest voor niets. Boek heb ik inmiddels uit! Nu bezig in de volgende op de lijst, The Hunger Games. Pas drie hoofdstukken gelezen maar zit er al helemaal in.
Wat erg!! Heb je inmiddels wel colleges gevolgd? Ik moest echt lachen om die zin “een persoon is nog sneller – en toen liep er een persoon”, super droog haha.
Ja, afgelopen dinsdag ben ik wel aangekomen 🙂
En daarom moeten we die enkele keer dat de NS wél duidelijk en op tijd is koesteren 😛
Oh, wat rot. Ik zou helemaal in paniek raken omdat je die trein niet uit zou kunnen. Heel goed geschreven trouwens!
Er was ook een vrouw die helemaal in paniek raakte omdat ze de trein niet uit kon. En dankje! 🙂
Oei, wel stom om je eerste college te missen door zoiets. Maar goed, niets aan te doen. Hopelijk kom je bij het volgende college wel op tijd. 🙂
Het volgende college was ik een uur te vroeg 😉
Pfff, gelukkig is je tweede dag wel beter gegaan!
Het leukste van deze eerste collegedag is de manier waarop jij dit beschrijft,geweldig en veel sterkte met de rest van het reizen!
Aah wat jammer dat je zo lang in de trein zat. Wat ga je studeren?
Master Writing, Editing, and Mediating 🙂