Categorieën
Studie

Het besef (wanneer je bijna gaat afstuderen)

Het besef (wanneer je bijna gaat afstuderen)

Ik zat gisteren rustig in de trein om even naar mijn vriendinnetjes in Den Haag te gaan. Of nouja, even… Het was een reis van een uur, maar gezien ik diezelfde reis ook een keer vanuit Groningen heb gemaakt (2 uur en 40 minuten), leek het niets. En ach, ik heb toch een week-OV, dus wat maakt het uit? En toen kwam het besef ineens.

Of nouja, het besef kwam vooral toen ik gecontroleerd werd en mijn oog weer viel op de datum die op mijn OV-kaart staat. O. Mijn. God. Ik word oud.

De eerste generatie

Ik ben namelijk de eerste generatie die een nieuwe OV-kaart moet aanvragen, niet omdat het ding ergens in een ravijn of oude gracht is beland, maar omdat ‘ie verlopen is. Want jawel, ik heb ‘m al sinds 2009. Of was het 2008 (en begint mijn geheugen me nu al langzaam in de steek te laten)?

Onafhankelijkheid en vrijheid

Hoe dan ook, wat ik me echt besefte is dat ik nog maar een paar maanden (acht, maar eigenlijk zeven door de zomervakantie) de volledige vrijheid heb en vooral dat het dan na zes jaar over is. Zes jaar geleden, toen ik mijn papieren OV (zo klinkt het echt alsof ik uit het stenen tijdperk kom) voor het eerst in mijn portemonnee sloot. Toen ik ineens overal naartoe kon zonder dat ik me hoefde te laten brengen door mijn ouders of door de stortregen moest fietsen. OV: onafhankelijkheid, vrijheid. De droom van iedere zeventienjarige.

Van Amersfoort naar Amsterdam, Groningen en terug

Zes jaar lang weet ik niet beter dan dat ik in de trein, bus, tram of metro kan stappen en op die manier binnen no time in Bilthoven, Utrecht, Baarn, Hilversum, Amsterdam, Schiphol (liefst met een vliegtuigticket op zak), Leiden, Den Haag, Den Bosch, Arnhem, Ede en niet te vergeten, Groningen aan te komen (om er maar een paar te noemen). Dat ik voor letterlijk geen geld even naar de andere kant van het land kan reizen. Lekker boeiend als die jurk dan een hobbezak blijkt te zijn en ik dus eigenlijk voor niets al die kilometers heb afgelegd.

Na zes jaar

Ineens, na zes jaar, heb ik dan geen OV meer. Moet ik net als ieder ander mens een kaartje bij de automaat kopen (hebben ze die nog wel?) of mijn OV-chip opladen, wat ik nu slechts twee keer per jaar doe voor die twee keer dat ik in het weekend de trein nodig heb. Want laten we eerlijk wezen, ik pak liever de auto. Maar toch. Er zal straks een leeg vak in mijn portemonnee zijn. Ik kan niet meer zo, hoppa, in de trein springen. Ik ga ‘m missen, mijn oorspronkelijk groene kaartje (of toch roze? Zo lang geleden…).

3 reacties op “Het besef (wanneer je bijna gaat afstuderen)”

Heel herkenbaar. Toen ik besloot te stoppen met mijn opleiding om in februari weer te gaan beginnen, moest ik ineens ook mijn ov-kaart inleveren. Of nou ja, inleveren… ik moest het studenten-reisproduct verwijderen.
Ik mis dat ding echt! En ik had vroeger trouwens een roze ov-kaart (weekend-kaart).

Wat zal jij een heerlijk leven tegemoet gaan zonder stress van tentamens en deadlines,heerlijk vooruitzicht om niet meer te studeren,maar naar alle waarschijnlijkheid gewoon als ieder ander te gaan werken,en wat een pech dat je dan een kaartje moet kopen,want ja Laura dat kan nog steeds.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *