Ik zat rustig op de bank een beetje te computeren en keek met een half oog wat tv. Ineens dacht ik wat rare geluiden achter me te horen. Niets te bekennen. Ik ben nooit bang als ik alleen thuis ben, maar dit bezorgde me toch een beetje kriebels. Telkens hoorde ik het weer.
Het was duidelijk aan de balkonkant van het huis. De wind kon het niet zijn, er was geen hagel te bekennen en er staan ook geen bomen met takken die tegen het raam aantikken, dus dat was ook uitgesloten. Maar wat dan wel?
Gordijnen dicht
’s Avonds heb ik altijd de gordijnen dicht. Het was wel duidelijk dat het ’tik tik tik’ tegen het raam was. Het raam van de balkondeuren. Zou er iemand op het balkon staan? dacht ik nog. Maar het gordijn open doen, ho maar. Roep ik altijd heel stoer dat ik niet bang ben voor de meest gruwelijke en enge horrorfilms, spring ik wel bijna achter de bank vanwege wat getik op een raam (maar de bank is vlak bij het raam dus ik deed het toch maar niet).
En nu?
Het gordijn opendoen was geen optie. Ik zag mezelf het gordijn al opentrekken en oog in oog staan met een inbreker. Niet dat er meer zichtbaar zou zijn dan zijn ogen, de rest zou verstopt zitten achter zo’n muts. Ik zou als een meisje gaan gillen (maar dat mag, want ik ben een meisje) en hij zou me boos aankijken en… Duidelijk geen optie dus. Ik greep mijn telefoon en ging op mijn instinct af. Een paar tellen later had ik mijn vader aan de lijn.
Er staat iemand op het balkon
“Pap, er staat iemand op het balkon!” riep ik. Nog steeds hoorde ik telkens het getik. Voor het gemak had ik de tv uitgedaan, waardoor ik het nog duidelijker hoorde (en dus nog paniekerig werd). Mijn vader had wel een oplossing. Niet zo moeilijk doen en gewoon kijken. Ik hing op.
Kiekeboe
Het moment van de waarheid. Ik trok het gordijn open en stond oog in oog met de inbreker. Tenminste, dat was wat ik verwachtte. Maar ik zag niets. Ineens bewoog er iets terwijl ik stond te turen en ik begon bijna te gillen, tot ik ineens twee gele oogjes omhoog zag staren.
Mispoes
Met een dikke staart kwam hij nijdig naar binnen gelopen. Blijkbaar had ik poes op het balkon buitengesloten, en wilde hij al de hele avond naar binnen. Oeps! Geen inbreker dus. Niet dat die hier überhaupt boven kan komen, tenzij hij Spiderman is. Ik ben een echte held op sokken.
2 reacties op “Held op sokken”
Leuk geschreven,wat fijn dat het alleen maar Jack was,wat heerlijk voor jouw dat je een telefoon heb om zo de stresactie te lijf te gaan.Bel voortaan iets eerder dan duurt de stress niet zolang.
Haha gelukkig was het niet echt een inbreker! Ik zou ook heel bang zijn hoor, maar ik heb het ook al 2 keer echt gehad dat er een inbreker was, de 1e keer heb ik de inbreker betrapt ’s nachts toen ik thuis kwam, zonder hem te zien dat wel gelukkig.