Harry Potter and the Cursed Child

Wachten, wachten, wachten. Dat is wat ik deed, eerst op 25.000 medequeuers om kaartjes te bemachtigen en daarna 329 dagen tot het eindelijk zover was: ons bezoek aan Harry Potter and the Cursed Child.

Hoe dichterbij we kwamen, hoe meer overenthousiaste mensen we zagen met sjaals in de bekende kleurencombi’s (rood-geel, zwart-geel, blauw-zilver en groen-zilver) of gekleed in tovenaarsgewaden, soms met toverstaf en al. Bovenop de gevel van het Palace Theatre in Londen prijkte een gigantisch vogelnest met vleugels, met daarin een kind en daaronder de woorden “Harry Potter and the Cursed Child.” Eindelijk. Terwijl we samen met alle Potterheads en enkele niet-Potterheads in de queue bij het theater stonden te wachten tot de deuren open gingen, voelde ik de verwachting, de anticipatie, de opwinding van iedereen om me heen. Zelf wist ik niet zo goed wat ik moest verwachten; het boek met het script had ik bewust ongelezen in mijn boekenkast gezet. Vanaf het moment dat het theaterstuk aangekondigd werd was er eigenlijk maar één vraag die mij bezighield, want hoe zouden ze de magie tot leven brengen op het toneel? Hoe konden ze de betovering zoals in de boeken, waarbij jij als lezer de wezens en wereld vormgeeft met je fantasie, en de toverij uit de films, gecreëerd dankzij superslimme special effects en tiptop-timing, live laten ontstaan op het podium in een theater?

Betoverd theater

De magie begon al met de locatie: het Palace Theatre, een prachtig theater met rode tapijten en ouderwetse, theatrale details – door het goud, door de hoogte, door de algehele sfeer. Het ademde een vleugje mysterie en een sprankje Harry Potter, en dan tel ik de Cursed Child-decoraties nog niet eens mee. Het theater was namelijk geheel in Cursed Child-stijl aangekleed: zo hingen er in de bar bijvoorbeeld allemaal klokken die op dezelfde tijd stonden als de klok op het podium. Een beetje surrealistisch en sprookjesachtig tegelijk. Het was echter pas toen de eerste tonen, gecomponeerd door Imogen Heap, door de zaal klonken en de gewaden van de eerste acteurs over het toneel ruisten dat de magie tot echt leven kwam.

De volwassen Harry, Ron en Hermione

De acteurs hadden de grote uitdaging om Harry, Ron en Hermione zo neer te zetten, dat iedereen nog steeds het Harry Potter-gevoel had. En hoewel ik genoten heb van Jamie Parker als Harry Potter, Paul Thornley als Ron Weasley en Noma Dumezweni als Hermione Granger, was juist dat gevoel wat ontbrak bij deze volwassen versies van mijn lievelingspersonages. Ik miste Harry’s bescheidenheid, vond hem soms te heroïsch en hierdoor niet zo sympathiek. Hermione was in het toneelstuk heel bazig, anders dan in die legendarische “It’s levi-o-sa, not levio-sar” scene; het was soms wat autoritair en ik voelde minder aansluiting met haar personage. En Ron? Hij was de grapjas die wel iets meer op de voorgrond had mogen staan in het stuk. Allemaal sterk gespeeld door de acteurs – de emoties en reacties waren puur, heftig en menselijk – maar de karakters zelf kwamen niet overeen met wat ik onbewust verwachtte. Dat gevoel had ik, toen ik achteraf het script las, ook; het lag echt aan de karakterisatie en zeker niet aan het acteerwerk.

De sterren

Twee nieuwe karakters daarentegen hebben mijn hart veroverd: Albus Potter en Scorpius Malfoy. Albus (Sam Glemett) deed sterk denken aan de jonge Harry in zijn reacties en die gelijkenis was leuk. Het was echter Scorpius (Anthony Boyle) die de sterren van de hemel speelde, waar ik telkens om moest lachen en die ik op de voet wilde volgen in het verhaal. Boyle zocht de uitersten van zijn karakter op en zette zo een briljante rol neer.

Geen spreuken nodig

Wat mij uiteindelijk echt betoverde bij deze theaterproductie, was hoe ze de magie – van spreuken en zwevende boeken tot verschijnselende tovenaars – vertaalden naar het toneel. Ze hadden all-out kunnen gaan met hypermoderne trucs, maar in plaats daarvan kozen ze traditionele theatertechnieken en speelden ze met snelheid, met timing en met onze fantasie. Zo waren er bijvoorbeeld veel losse en verrijdbare decorstukken waarvan sommige in meerdere scenes gebruikt werden, telkens op een andere manier. Dat paste goed in het dynamische dat ik zo kenmerkend vond voor dit stuk, maar het paste ook goed bij wat in mijn ogen dus de kracht is van de Harry Potter-boeken: dat jij als publiek iets met je verbeelding moet doen om het echt te maken, om in die trap ineens als iets heel anders te zien in de nieuwe context. Imposante decors en theatertechnieken waren niet nodig; alleen vertrouwen en het inlevingsvermogen van het publiek. En als je dan niet alleen de Potterheads, maar ook de niet-Potterheads (waaronder in ieder geval mijn vriend) meekrijgt, zodanig dat ze de dag erna uitkijken naar deel II, dan doe je iets heel erg goed. Voeg daar duistere muziek en de mooiste, gedetailleerdste kostuums en rekwisieten aan toe en de betovering is compleet.

Genieten

Harry Potter and the Cursed Child was meeslepend, majestueus en zeker weten magisch. The Cursed Child is twee voorstellingen, in totaal 4,5 uur, betoverd en verrast worden, genieten. Absoluut het wachten waard en een must-see! En mocht je na het lezen van deze review nog steeds denken: maar hoe zit het dan met het verhaal? En met… En… Dat moet je toch echt zelf gaan zien, want ik denk dat dit stuk het leukste is als je zo min mogelijk weet (en zoals J.K. Rowling zegt, #keepthesecrets).