Categorieën
Lekker lezen

Halverwege: Dreaming of Amelia

Twee mysterieuze, nieuwe leerlingen, iets met een spook en geheimen. Volgens de vriendin waar ik Dreaming of Amelia van kreeg zou het een lekker wegleesboek zijn. Precies de ingrediënten voor een chicklit, maar is het dat ook? Na de Middeleeuwse literatuur zoals Troilus & Criseyde was ik stiekem wel toe aan iets licht en luchtigs.

Het verhaal

Vanaf moment één zijn de leerlingen van Ashbury High geobsedeerd door Riley en Amelia. Niet alleen lijken ze een droomkoppel te zijn dat geen woorden nodig heeft om elkaar te begrijpen of überhaupt te communiceren, ze zijn ook nog eens superslim, halen torenhoge cijfers en blinken uit in alles dat ze doen. Toch hebben de nieuwelingen iets mysterieus; niemand kent ze echt. Langzaam maar zeker komen geheimen aan het licht en blijkt dat Riley en Amelia niet zijn wie ze lijken. Als ze al iets lijken…

Vind ik leuk

Dreaming of Amelia wordt op een bijzondere manier verteld. Naast het feit dat Jaclyn Moriarty verschillende vertellers aan het woord laat, zijn er ook verschillende vertelvormen: van essay tot e-mail. Dit past bijzonder goed bij het verhaal en de personages, want ze zijn jong en modern, net als de vertelmedia die Moriarty gekozen heeft. Alles sluit vlekkeloos op elkaar aan, als een puzzel. Een nog onbeantwoorde puzzel als je halverwege het boek bent, maar toch. De verhaalconstructie is hierdoor heel complex en ik vind het dan ook een hele prestatie dat het verhaal goed te volgen is ondanks dat. Veel personages hebben verhaallijnen die stuk voor stuk overlap lijken te hebben, waardoor uiteindelijk – denk ik – een geheel zal ontstaan.

Vind ik niet leuk

Ik ben niet zo fan van het chicklitgenre, en Dreaming of Amelia heeft een duidelijke chicklitfeel door de tienerachtige schrijfstijl. Dat past weliswaar bij het verhaal, maar niet bij mij. Ik weet niet of het door deze stijl komt, maar sommige karakters komen wat oppervlakkig over. Of zou het komen doordat spoken een belangrijk aspect van het verhaal zijn? Geloven in spoken vind ik moeilijk. Het is J.K. Rowling gelukt om het tijdens het lezen van haar aan te nemen, maar bij Dreaming of Amelia vind ik dat nog moeilijk. Ook opvallend is het grote aantal lettertypen dat gebruikt is. Ik houd van mooie lettertypen en ik vind meestal ook dat het iets toevoegt aan het boek, maar in dit geval is het een beetje te veel van het goede, waardoor het boek erg druk wordt.

Verder lezen

‘Waar gaat dit naartoe?’ blijf ik mezelf afvragen. Dat is nu nog een behoorlijk wazig antwoord en ik heb dan ook geen idee wat ik van de tweede helft kan verwachten. Niet alleen Riley en Amelia zijn mysterieus, maar het boek zelf ook. Ja, ik ben nieuwsgierig naar het einde.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *