Ik voel me als een vis in het water wanneer ik in de keuken ben, rustig mijn groentes snijdend. Gisteren stond ik – net zo rustig als altijd – een uitje te snipperen. En toen gebeurde het, iets wat me nooit gebeurt: ik schoot uit. Misschien was ik dan toch iets wilder dan gedacht…
Het bloed spuit eruit, van mijn mooi gelakte nagel is niets over en van het vingertopje ook niet. Hysterisch gil ik het uit van de pijn en mijn moeder komt bezorgd naar me toe gerend. “Bel 112!” roept ze naar mijn vader. Gelukkig kunnen we allemaal wel tegen een plasje bloed (één of andere operatie kijken tijdens het ontbijt is geen probleem) want het vloeit flink. Als die ambulance maar op tijd is…
De werkelijke schade
Misschien heb ik het een tikkeltje overdreven: alleen van die mooi gelakte nagel is niets over (voor mijn begrippen dan), maar we hebben geen druppel bloed gezien. Het enige dat er in de buurt komt is de lak van de andere nagels, maar heb jij ooit bloed met minuscule glittertjes gezien? Ik niet, al moet ik toegeven dat het wel chique klinkt. Maar ik dwaal af.
Vlijmscherp
Glitterbloed of niet, als ik niet uitkijk, gaat het echt een keer mis. Dan kan ik me nog zo visserig voelen, dat betekent niet dat ik ineens onsterfelijk ben. Of eigenlijk geldt dat vooral voor mijn vingers wanneer ik in de keuken ben. Vol enthousiasme sta ik iedere avond als een malle te hakken met één van mijn messen. Ik heb zo’n blok gespaard en voel me een echte Masterchef met dat ding in mijn keuken. Van uitjes snipperen tot julienne worteltjes (die stiekem meer op Vlaamse frietjes lijken) en een komkommer snijd ik natuurlijk brunoise (maar dan een variant met rechthoeken in plaats van de oorspronkelijke vierkantjes). Dat enthousiasme gaat altijd goed, maar deed me vandaag realiseren dat als ik niet uitkijk, mijn vingertopje weer een nieuwe variant van brunoise lijkt, of mijn vinger richting de mollige versie van julienne gaat. En dat is nu net niet de bedoeling.
Wijze les
Toch wel weer een wijze les: wees altijd voorzichtig met een mes. Een koksmes maakt je nog niet gelijk kok. Tenzij hij uit het keukentje van je kleine buurmeisje komt.
6 reacties op “Hakkie-takkie, weg is vinger”
Leuk geschreven… Gelukkig valt het allemaal wel mee…
Gaat wel weer over voor je ’n jongetje wordt 😛
Van je afsnijden, zoals mijn papa altijd zegt.
Ik ben een kluns met messen. Die van mij zijn ook veel te bot, dus ik schiet te vaak uit, laatst nog een diepe snee over mijn vinger…auw!
Haha! Ik dacht in het begin echt eventjes dat je richting het ziekenhuis moest, omdat je je vingertopje had afgehakt! Gelukkig was het maar een beetje nagellak, en dat is dat zo weer te vervangen 🙂
Jeetje wat schrok ik van de aanhef,gelukkig is overdrijven ook een leuk vak, trouwens nooit gezien bij die kookprogramma’s dat je je vingers krom moet houden als je iets vast houd om te snijden.