We gingen omhoog, omhoog, omhoog, tot we plots niet meer omhoog konden en dus naar beneden zouden moeten. Ik hield mijn adem in, kneep nog net niet mijn ogen dicht zoals ik in een achtbaan zou doen. We zaten namelijk niet in een achtbaan, maar in onze huurauto in San Francisco en in een stad zo mooi als deze, zou mijn ogen dichtdoen zonde zijn. Lees verder
Na een uur rijden begonnen de rechte woestijnwegen in Californië plots te kronkelen en maakten de verdorde struikjes plaats voor hoge, groene bomen. In slechts een paar minuten tijd veranderde de omgeving in een compleet andere wereld en kwamen we aan bij het laatste nationale park van onze reis: Yosemite National Park. Daar keek ik mijn ogen uit. Lees verder
Emmers bloed, een aantal messen en meerdere moorden – dat zijn niet direct dingen waar je aan denkt bij een musical. Toch stonden juist die elementen centraal bij de musical die ik afgelopen vrijdag zag. Ik was namelijk bij de try-out van Sweeney Todd, de bloedbarbier van Fleet Street. Lees verder
Onder het mom van “beter laat dan niet” is hier eindelijk weer een deel van onze VS-roadtrip. Iets met drukte, deadlines en soms een beetje stress – woorden die tijdens de roadtrip trouwens niet in mijn woordenboek stonden, al helemaal niet toen we in Bryce Canyon waren. Daar bestond mijn vocabulaire alleen nog maar uit “wauw,” want dit was onvergetelijk, ongeëvenaard, ongekend. Lees verder
“Ik kan uw partnerpas nu gelijk wel even voor u overzetten, mevrouw,” zei de wegenwachtmevrouw aan de telefoon. Eh ja, hartstikke leuk en aardig, maar ik stond op dat moment met pech langs de snelweg. Om half drie ‘s nachts. Met mijn nieuwe auto. Ik wilde dus eigenlijk alleen maar weten hoelang het nog duurde voor de wegenwacht er zou zijn. Lees verder