Wachten, wachten, wachten. Dat is wat ik deed, eerst op 25.000 medequeuers om kaartjes te bemachtigen en daarna 329 dagen tot het eindelijk zover was: ons bezoek aan Harry Potter and the Cursed Child. Lees verder
Toen we onze roadtrip in Los Angeles begonnen, leek het alsof we nog een hele reis te gaan hadden, maar de dagen vlogen net zo snel voorbij als de 2.281 miles (3.671 km) asfalt die we trotseerden. Het gezegde “Time flies when you’re having fun” is niet voor niets een cliché. Maar toen we op de elfde dag weer terug waren in LA, betekende dat niet dat ik al klaar was om los te laten en naar huis te gaan – nee, we hadden eerst nog tweeënhalve dag plezier in de planning. Lees verder
We gingen omhoog, omhoog, omhoog, tot we plots niet meer omhoog konden en dus naar beneden zouden moeten. Ik hield mijn adem in, kneep nog net niet mijn ogen dicht zoals ik in een achtbaan zou doen. We zaten namelijk niet in een achtbaan, maar in onze huurauto in San Francisco en in een stad zo mooi als deze, zou mijn ogen dichtdoen zonde zijn. Lees verder
Na een uur rijden begonnen de rechte woestijnwegen in Californië plots te kronkelen en maakten de verdorde struikjes plaats voor hoge, groene bomen. In slechts een paar minuten tijd veranderde de omgeving in een compleet andere wereld en kwamen we aan bij het laatste nationale park van onze reis: Yosemite National Park. Daar keek ik mijn ogen uit. Lees verder
Emmers bloed, een aantal messen en meerdere moorden – dat zijn niet direct dingen waar je aan denkt bij een musical. Toch stonden juist die elementen centraal bij de musical die ik afgelopen vrijdag zag. Ik was namelijk bij de try-out van Sweeney Todd, de bloedbarbier van Fleet Street. Lees verder