Categorieën
Genieten

Festival aan de Werf

Eefje de Visser staat met haar gitaar op het podium. Ze draagt geen broekpak, maar een grijs shirtje met een groenige broek. Ze lacht. Ze zingt. En dat moet ze vooral blijven doen, want haar muziek is bijzonder, en zij is live heel leuk.

Ik ben dus op Festival aan de Werf, en we zijn nog niet op het punt waar je kunt zeggen dat de sfeer er goed in zit. Op het Neude zitten de terrasjes vol, maar dat was zonder het festival ook zo geweest. Er komt wat muziek uit de boxen op het podium wat je niet bepaald warm doet lopen. Dan komen er twee figuren op het podium, waarvan eentje sprekend op Dennis Weening lijkt. Qua uiterlijk dan. Dennis Weening is ook niet alles qua presenteren, maar wel oké. Deze Dennis Weening look-a-like bakt er echter geen zak van (en die kale knakker naast hem ook niet). Kunnen zij nog zo enthousiast naar het publiek schreeuwen dat wij naar hen moeten schreeuwen dat we er zin in hebben, betekent niet dat we dat ook doen.

Laatste editie

Afgezien van alle onzinpraat die deze gasten uitkramen (waarbij ze alles aankleden met ‘smerig’ en ‘vies’. Ik citeer: “Geef ze een smeeeerig applaus!”), hebben ze ook nog wat nuttigs te vertellen. Dit is de laatste editie van Festival aan de Werf, want de centjespot is leeg, en de bezuinigingen zorgen ervoor dat ‘ie leeg zal blijven. Des te meer reden om nog even te genieten van dit gezellige festival. Je kunt tot en met zaterdag 26 mei een kijkje nemen.

Terug naar Eefje

Want voor haar komen we immers. Maar dan begint Weening-de-tweede over het feit dat Eefje al eerder die dag heeft gespeeld. En dat we naar het liedje gaan luisteren dat ze speciaal voor deze laatste editie geschreven heeft, op z’n typische en-dat-is-het manier. Whut? Snel ren ik naar het programma (voor zover je kunt rennen in een mensenmassa). Het programma bevestigt maar weer dat Weening-de-tweede echt eens aan zijn presentatieskills moet werken, want Eefje speelt gewoon drie kwartier. Gelukkig.

Huiskamergevoel

Eefje komt op het podium en begint te spelen. Het publiek had overal heel hard doorheen kunnen kletsen, maar dat gebeurt niet. Het lijkt alsof er ademloos geluisterd wordt. Ik doe dat in ieder geval wel. Eefje zingt zuiver, en aan de glimlach op haar gezicht is te zien dat ze geniet. Haar lichaamstaal is ontspannen en ze lijkt helemaal op haar gemak met haar eigen muziek. De wat bekendere nummers (Genoeg, Hartslag en Afdwaalt) worden meegezongen. Het speciale nummer, Dat Kan, valt ontzettend goed in de smaak bij mij, en hoort misschien wel bij mijn favorieten (de bekendere nummers). Tijdens het heel optreden hangt er een ontspannen, knusse sfeer. Een beetje zo’n huiskamergevoel.

Meer Dan Tandplak

Totaal het tegenovergestelde van het huiskamergevoel is de sfeer die Meer Dan Tandplak creëert. Sorry, Merdan Taplak. Vijf Belgische gasten gaan dubstep spelen en ik ken dat helemaal niet. De beats bevallen me wel, en dat er met saxofoons, een accordeon en een trompet wat Oosters klinkende muziek wordt gemaakt in een modern jasje, bevalt me wel. Het doet me denken aan de muziek in The Dictator. Als de vijfde gast achter zijn computer vandaan komt, lijkt hij hetzelfde gedacht te hebben. Hij heeft een gouden joggingspak aan – precies wat Aladeen ook zou kiezen. Ik vind dit gastje nogal een druktemaker en te veel begaan met de vrouwtjes en Engels spreken (op een verkeerde manier). De muziek is het net niet qua dansen, wat nogal teleurstellend is. Wel staan ze met z’n allen breed lachend op het podium en een beetje entertainen kunnen ze toch wel.

Meer?

Als je niets wil missen van deze laatste editie van Festival aan de Werf, kijk dan op de site voor wiewatwaar. Ben je nieuwsgierig naar Eefje de Visser, lees dan hier het interview wat ik met haar deed toen ik bij Ze.nl werkte. Meer over Meer Dan Tandplak? Ga dan naar de tandarts, of bezoek de website van Merdan Taplak.

3 reacties op “Festival aan de Werf”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *