Felicitatie voor mijn grootste fan

Ik ben opgegroeid met computers (ik adem ze zeg maar nog net niet), maar mijn grootste fan heeft er niets mee. Toch leest hij niet alleen mijn blog, maar laat ook nog eens reacties achter. Daarom speciaal een blogje om mijn grootste fan met zijn verjaardag te feliciteren!

Deze man staat beter bekend als mijn vader (hieronder 21 jaar geleden). Oké, misschien horen vaders wel de grootste fan van hun dochters te zijn. Denk eens aan die stralende, trotse blik toen hij je voor het eerst in die perfecte galajurk zag. Daar kunnen die verwende My Super Sweet Sixteen tutjes niet tegenop boksen. Zij krijgen misschien de jurken, wij die trotse blik.

3310

Mijn vader was al mijn grootste fan toen ik nog jong was. Ik sleepte gedicht na verhaal aan, en hij maar lezen. Natuurlijk heb ik ook een tijdperk gehad waarin ik de ene na de andere blog aanmaakte en die na een paar weken tot maanden weer liet versloffen, dus dat heeft hij niet allemaal bijgehouden. Dat kon ook niet, want dat was in het tijdperk waarin mijn vader helemaal niets van computers moest weten, en al lang blij was dat hij iemand kon bellen met zijn 3310 (en later sms’en, al was dat toen nog zonder leestekens).

“Plaats muis in rechter bovenhoek”

Door dingen als online bankieren, belastingaangifte doen en email ontkwam hij er niet meer aan. Mijn vader leerde typen (met twee vingers, zijn middelvingers om precies te zijn) en zelfs met de muis kon hij steeds beter overweg zonder het pijltje kwijt te raken (gelukkig heeft hij de “plaats de muis in de rechter bovenhoek”-fase overgeslagen). Maar waar de meeste huishoudens één computer per persoon hebben, zal dat bij mijn ouders nooit gebeuren. Nee, echt niet.

Skype

Toen ik uit huis ging, leerde ik mijn moeder Skypen. In tegenstelling tot mijn vader heeft zij alles snel door en zo lang mijn vader niets met de computer hoefde te doen, deed hij vrolijk mee met onze online telefoongesprekken. Op een dag werd ik weer geskypet. ‘Ah, mama,’ dacht ik nog. Ik wist alleen niet dat mijn moeder zo’n zware stem had gekregen die identiek leek te zijn aan die van mijn vader. Ja, dat was nogal een verrassing. Voor hem, omdat het gelukt was zonder mijn moeders hulp (en zonder de computer uit het raam te willen gooien van frustratie). En voor mij, omdat hij zo veel moeite had gedaan om toch te kunnen bellen.

Telefoontje

In april 2011 begon ik met mijn tweewekelijkse column bij Ze.nl. Mijn ouders konden die columns niet overslaan en ik wist dat zij ze lazen. Dan belde mijn vader op om zijn mening te geven over het onderwerp of over mijn schrijven. Toen ik met Schrijfmeisje.nl begon had ik niets anders verwacht. Af en toe een telefoontje, zodat ik weet dat hij het gelezen heeft.

Ik viel bijna van mijn stoel

Maandag 13 februari. Een doodnormale dag na een heerlijke zondag schaatsen op de grachten. ’s Avonds krijg ik ineens een mailtje in mijn mailbox en ik val bijna van mijn stoel. Mijn vader leest mijn blog niet alleen, maar laat zelfs reacties achter. Dat terwijl hij nog steeds niet van computeren houdt en ik zoiets helemaal niet verwacht. Dat was het moment waarop ik bedacht dat hij mijn grootste fan is. Samen met mijn moeder en vriend natuurlijk, maar die vinden computeren leuk. Het is niet bij die ene comment gebleven: daarna werd bijna ieder blogje gevolgd door een comment van hem. Inclusief een overload aan uitroeptekens en soms een gebrek aan spaties. Maar weet je? Ik vind het fantastisch dat hij ondanks zijn onstuimige relatie met computers de moeite neemt om te laten zien hoe trots hij is. Daarom een speciaal blogje op zijn verjaardag.

Papa, van harte gefeliciteerd!

Oh, natuurlijk heeft hij wel gewoon een cadeautje gehad en is het niet alleen dit blogje.