Wie kent het niet: van die mailtjes die je gelijk in de prullenbak gooit. Dit leek er ook zo eentje te zijn, maar de titel wist net op tijd mijn aandacht te trekken. Gelukkig maar, want het bleek dat ik een topkans in mijn mailbox had gekregen. Dat overkomt me niet dagelijks…
Normaal neem ik even rustig de tijd om na te denken over zulke dingen, maar die avond heb ik nog een mailtje met vragen gestuurd. Over data. Over studiepunten. Over huisvesting. Het idee dat ik een semester teaching assistent zou kunnen zijn aan de University of Florida èn daarnaast nog vakken kon volgen klonk mij namelijk als muziek in de oren.
De rollen omgedraaid
Het zou gaan om het geven van Nederlands aan Amerikaanse studenten. Eigenlijk zouden de rollen dan een beetje omgedraaid worden, want ik doe precies het omgekeerde hier in Nederland. Dat leek mij wel wat. De ingrediënten om een kans te maken waren een sollicitatiebrief en een cv. Komt voor de bakker, dacht ik.
Voor de bakker
Dat zei ik net ook al. Maar het kwam echt voor de bakker, want ik werd uitgenodigd. Ik was zo verrast dat ik haast veranderde in zo’n hysterisch America’s Next Topmodelmeisje. Bijna hè. Wat was ik blij dat ik op gesprek mocht komen! Ik kon prima uitleggen wat mijn motivatie was. Waarom ik de juiste student zou zijn. Als dat de vragen waren geweest, uiteraard.
Huh?
“Denk je dat Nederlands een moeilijke taal is voor Amerikaanse studenten?” vroeg ze. Dit weet ik, dacht ik bij mezelf. Vol zelfvertrouwen zei ik “ja.” Genoeg internationale medestudenten die pogingen ondernemen (‘gezellig’ is een geliefd woord) maar voor hun vertrek nog niet bepaald vloeiend Nederlands spreken. Ja, Nederlands is moeilijk. Dat vond zij niet. Duits, dat was veel moeilijker. Ik zat verbaasd te luisteren, overrompeld door het geheel andere idee dat zij had. Duits heeft een hoop regels, ja. Maar als je die eenmaal weet, heb je ook praktisch alles wel gehad. Net als met het Nederlands, alleen krijg je daar nog 8495 uitzonderingen bij. Dat zei ik niet, want dat leek me geen slimme zet. Zo sprak ik haar ook niet tegen toen ze zei dat Fins pas echt moeilijk zou zijn…
Volgende vraag, alsjeblieft
Wat ik zou doen als iemand drie grammaticale fouten in één zin maakt, of als 10% van de klas niet mee kan komen. Hier heb ik nog nooit over nagedacht, was het eerste (en die paar luttele seconden, waarin ik een ik-denk-even-na-hoofd trok, het enige) wat door mij heen ging. Ik improviseerde mijn antwoorden. Welke Nederlandse literatuur ik ze zou geven voor hun leesvaardigheid? Dat Ronald Giphart niet het goede antwoord zou zijn, kon ik ook nog wel bedenken. Ik dacht nog aan kinderliteratuur, maar was bang dat ik ze misschien zou onderschatten. Grote kans dat die studenten ouder zijn dan ik. Het juiste antwoord? Jip en Janneke. Wat ik als kind zijnde nooit gelezen heb. Schiet mij maar lek.
Nasmaak
Ik ben zo iemand die roept dat het “wel oké” ging, en dan blijk ik een veel beter cijfer te hebben dan verwacht. Maar de nasmaak die ik na dit gesprek had, zei genoeg. Voor mij misschien nog wel meer dan voor haar. Ik had het gevoel dat ze veel meer op zoek was naar een docent dan een assistant.
Helaas
Helaas moet ik je meedelen dat de keuze uiteindelijk niet op jou gevallen is, stond er in het mailtje. Weer bevond ik me in een college. Weer ontsnapte er geen gilletje uit mijn mond. Nee, de tranen stroomden over mijn wangen, ik was buiten mezelf van verdriet. Goed, dat is ver van de werkelijkheid. Ik las het en ging daarna verder met mijn leven. Ja, ik had enorm uitgekeken naar het avontuur (wat? Het ticket naar Florida, huisvesting en zelfs de vakken die ik wilde doen waren al uitgezocht) maar na dat gesprek realiseerde ik me heel goed dat ik geen teaching assistant zou zijn. Eerder een docent. En dat ben ik niet. Het is oké. Laat iemand anders die wel alle ingrediënten heeft maar gaan.
Toch iets
Al ben ik het niet geworden, toch ben ik wel blij en zelfs een klein beetje trots. Tussen al die aanmeldingen viel mijn brief toch op. Dat is tenminste iets! Om nog maar te zwijgen over het plezier dat heb gehad met het uitzoeken van alles, het idee dat ik mijn buitenland-droom toch nog waar kon maken, en het fantaseren over Florida. Een beetje teleurgesteld, ja. Maar een drama? Nee. Volgende keer beter.
Alle foto’s komen van de website van University of Florida.
5 reacties op “Fantaseren over Florida”
Dat vind ik echt raar dat ze zegt dat Duits moeilijker is. Inderdaad heb je bij Duits meer regels, maar dat is juist fijn met die naamvallen, als je die eenmaal weet, tja.
En wat betreft literatuur zou ik de dierenverhaaltjes van Toon Tellegen zeggen 😀
Ja ik vind Duits ook niet zo moeilijk. En Fins is één van de makkelijkste talen, dat is algemeen bekend. Misschien was het wel een test ofzo 😛
Wat jammer! Dan is het blijkbaar niet voor je weggelegd, denk ik dan maar bij zulke dingen. Dan komt er vast iets anders op je pad. Je hebt in ieder geval een gesprek gehad en de ervaring opgedaan.
Ja, het is jammer maar geen drama. Blijf ik lekker in Nederland 🙂
Ik spreek uit ervaring: maak die buitenland-droom waar. Het is het meer dan waard!