Facebook-vrije week: De ontwenningsverschijnselen

Afgelopen week besloot ik om Facebook gedag te zeggen voor zeven dagen. Eigenlijk wil(de) ik het niet toegeven, maar ik was bang dat ik misschien toch een Facebookverslaafde bleek te zijn en last zou krijgen van ontwenningsverschijnselen. Benieuwd hoe het is gelopen?

Dag 1

Dit gaat goe-hoed! Die ene week wordt een makkie voor mij. Zie je wel dat ik niet verslaafd ben?

Dag 2

06:30, iPhone op bed
Ik lig een beetje wakker te worden en te duimen dat ik niet in slaap val in dat lekkere, warme bed. “Ik moet gewoon naar college,” denk ik nog bij mezelf. Ineens ben ik klaarwakker. Nee! Dit mag niet. Ga weg, ga weg, GA WEG! Verdorie. Misschien ben ik toch iets verslaafder dan ik dacht. Als ik zelfs in slaapmodus op de automatische piloot de Facebook-app open…

07:00, MacBook Air
Met mijn kommetje yoghurt en muesli in de hand ga ik achter mijn computer zitten. Ik neem een hap en kijk op. O nee! Ogen dicht, CMD + W. Is het gelukt? Als ik mijn ogen open doe, haal ik opgelucht adem. Jeetje. Dit is geen goed voorteken voor de rest van de dag. Of week.

Dag 3

11:55, Twitter
Waarom doet die foto van Waterstones het niet? Ik klik nog een keer. Oh, omdat het op Facebook is! Facebook… Ah, ga weg! Snel klik ik het scherm weg en dan realiseer ik me dat ik die foto nog steeds niet gezien heb. Had ik net zo goed kunnen kijken, als ik dan toch al per ongeluk het scherm had geopend.

Later die dag, supermarkt
Ik sta aan de kassa. Geen zorgen, ik heb mijn telefoon niet eens binnen handbereik dus het is niet zo dat ik stiekem de app kan openen (iets dat niet meer gebeurd is na die dramatische dinsdag). De caissière begroet me en ik groet haar terug. Ik schrik van mijn eigen stemgeluid en realiseer me ineens dat ik nog niemand gesproken heb die dag, behalve dit enerverende gesprek met de caissière dan. Even ben ik bang dat ik te afhankelijk ben van Facebook, maar ik geef mezelf een schop onder mijn kont: onzin (al voelde ik me ’s avonds toch een beetje alleen).

Dag 4

Donderdag was de dag waarop ik dringend iets aan Pietje wilde vragen. Mijn vingers vlogen over mijn telefoon, tot ik ontdekte dat ik Pietjes nummer helemaal niet heb. Vliegensvlug gaan mijn vingers verder, maar blijven net op tijd boven de Facebook-app hangen. Oja. Geen Facebook. Toch best onhandig als ik Pietje (of wie dan ook) alleen via Facebook kan bereiken…

Dag 5

Ik was een fascinerend verhaal over iemand aan het vertellen, iemand die mijn vader al heel lang niet meer gezien had. Zo’n tien jaar, zeg maar.

“Ik heb wel een foto op Facebook,” zeg ik vrolijk. Mijn hand gaat naar mijn telefoon en ineens realiseer ik me iets. Dat Facebookverbod. Sorry, maar je moet het maar doen met mijn o zo geweldige beschrijving over dat ze nu rechte tanden, geëpileerde wenkbrauwen en blonde haren heeft. Al had ze dat eerste en laatste tien jaar geleden ook al.

Dag 6

Sorry, geen spannende Facebookontwenningsverschijnselen of andere gedachten vandaag.

Dag 7

Hé, morgen is het alweer afgelopen. Dit voelt helemaal niet als een week. Eerder als een dag ofzo, want die ontwenningsverschijnselen duurden maar een minuut. Zou ik berichtjes en notificaties hebben of is het “uit het oog, uit het hart?”

The Day After

Ik word wakker en lees mijn mail op mijn iPhone. Mijn vinger blijft kalm en ik vergeet de Facebook-app te checken (sterker nog, die ik heb vooralsnog niet aangeraakt). Het is pas op mijn computer dat ik me bedenk dat ik best nieuwsgierig ben. Mijn mond valt nog net niet open, maar wow! Twee gesprekken en 25 notificaties. Dat is véél. Mensen vroegen zich af waarom er toch berichtjes verschenen (oja, Twitter staat doorgelinkt… Ik ben dus blijkbaar niet helemaal uit het oog geweest) en of ik een week sabbatical had gehad (antwoord: ja en het beviel). Ik kletste bij met mensen die ik een week niet had gesproken en zag dat ik niemand hoefde te feliciteren vandaag. Ja, ik zal heel wat verjaardagen vergeten zijn afgelopen week, want daar blijkt Facebook soms best handig voor. Nu ik zo op Facebook zit bedenk ik me dat het heel handig is, en fijn voor als ik eenzaam ben en meer aanspraak wil dan die diepgaande gesprekken die ik met caissières heb. Toch heb ik het eigenlijk niet ècht gemist. Ik ga rustig een maand op vakantie (als die geldboom op het balkon tenminste wil groeien) zonder iPhone of internet. Graag zelfs. Ik blijk niet echt een Facebookverslaafde te zijn en toegegeven, als ik op de computer zit, vind ik het heerlijk om ondertussen te chatten met mensen, maar daarbuiten heb ik nul behoefte aan updates. Heb ik toch nog iets bereikt, naast dat stukje fantastische zelfinzicht dat ik niet verslaafd ben.