Even snel boodschappen doen

Toen ik nog bij mijn ouders woonde, hoefde ik alleen maar over te steken of ik stond al in de winkel – over “even snel boodschappen doen” gesproken. Nu heb ik met tien minuutjes lopen/vijf minuutjes fietsen/met de auto niet te klagen, hoor. Ik doe nog steeds even snel boodschappen, iedere dag weer. Ik ren wel even die supermarkt door.

Zelfscanners

Zeker met die zelfscanners is dat een eitje. Kennen jullie dat, zo’n futuristisch boodschappenlaserpistool dat je eerst in drie bochten moet wringen voor hij werkelijk scant? Als ik in een zelfscannerloze supermarkt loop krijg ik spontaan afkickverschijnselen en gaat mijn vrije hand automatisch naar het net gepakte product toe. Maar goed, dat is weer een ander verhaal. Als je dus alles gescand hebt (met een scanner en niet met je hand dus), sta je lachend bij de kassa omdat je 1. niet hoeft te wachten tot de caissière alles gescand heeft en 2. omdat je ook niet alles uit en weer in hoeft te laden, want je kunt alles zo vanuit de schappen in je tas gooien. Oh, en vooral natuurlijk omdat jij tien keer sneller klaar bent dan de mensen bij de traditionele loopbandkassa. Hartstikke leuk allemaal.

Met een mandje als een hondje

Toevallig ben ik iemand die dan nog wel de moeite neemt om traditioneel de boodschappen in zo’n sleurmandje te mikken, want boodschappen normaal in een tas gooien kan ik niet. Dan stap ik even later namelijk op de fiets of loop ik de stad door terwijl er één of ander pak in mijn billen zit te prikken. Daar zit niemand op te wachten, dus ik race altijd met zo’n mandje als een trouw hondje achter me aan door de winkel.

Geen zin, geen tijd

Maar goed, soms heb ik daar geen zin in, geen tijd voor of heb ik gewoon niet zo veel nodig. Dan staan er bijvoorbeeld appels, een courgette en wat feta op mijn lijstje. Onzin om daar een mandje voor te nemen (ziet er ook zo stom uit als je dat hele mandje hebt meegezeuld en er maar één of twee dingen inzitten), dus gewapend met mijn boodschappenlaserpistool ga ik dan de winkel door, mik ik de appels in een zakje dat ik niet dichtknoop zodat ik het later als afvalzakje kan gebruiken, prop ik een courgette onder mijn arm en grijp ik ook dat blokje verse feta nog. Gescand en wel.

O ja, ook dat nog

Dan ren ik rond met mijn boodschappen onder mijn armen gepropt en schiet me ineens te binnen dat ik morgen sla bij de lunch wil en ik een nieuwe krop nodig heb. Oh, en mijn vriend had sap nodig, dat is waar ook. Daar sta ik dan met die courgette onder mijn ene arm, het zakje appels tussen mijn vingers geklemd terwijl ik die krop daar ook nog op balanceer. De feta wordt inmiddels geplet tussen mijn hand en boodschappenlaserpistool, maar dat pak sap gaat onder mijn andere arm. Doe ik even.

Van de grond oprapen

Als ik dan óók nog een bak yoghurt erbij probeer te proppen, gaat het mis. Het pak sap klapt als een blok steen op de grond, de courgette glipt onder mijn arm vandaan en voor ik het weet rollen de appels het gangpad uit. De hele winkel staart me natuurlijk aan. Niet alleen onbekende omaatjes, maar ook een bekende. Een peutertjes staat te wijzen als ik mijn appels bij elkaar raap en half jonglerend alles weer onder mijn armen prop (“Kijk mama, dat meisje raapt iets van de grond op! Vies hè?). En dan denk ik: “Had ik maar dat mandje gepakt. Had ik maar vijf minuten langer over de boodschappen gedaan.”

Nou oké, dit gebeurde niet ècht, maar wel bijna. Iedere keer dat die courgette wegglipt zie ik het weer voor me en pak ik de volgende keer tóch maar weer een mandje. Ook als ik maar drie dingen nodig heb.