Een koninklijk cadeau

Ik ben gek op cadeautjes en verrassingen bedenken; vaak heb ik meer moeite met wachten op de verjaardag dan de jarige zelf. Die verbaasde blik, daar doe ik het voor. En die kreeg ik toen ik mijn moeder haar verjaardagscadeau gaf.

Een nieuw cadeau

Héél verbaasd en een beetje geschrokken zelfs. Twee dagen later belde ze op en bekende dat het cadeau – een dagje sauna – toch niets voor haar was. Tja, niet iedereen vindt een dagje in je nakie rondhupsen en zweten ontspannend. Ik moest dus op zoek naar een nieuw cadeau.

Dat vond ik ruim een halfjaar later. Ik stuitte per ongeluk op een website met exposities in musea en zag daar Sisi, sprookje & werkelijkheid. Dat leek me een schot in de roos, want al zo lang ik mij kan herinneren, keken mama en ik (en papa) iedere kerst de Sissi-trilogie met Romy Schneider. Niet alleen dat; ik wilde op de basisschool altijd prinses zijn tijdens carnaval, dus drie maal raden wie mijn prinsessenjurken maakte. Eén jaar was ik zelfs als Sisi – een extra bijzonder jaar, want die jurk heeft mama gemaakt van haar eigen trouwjurk! Ik aarzelde geen seconde en belde mama met mijn idee. Ik kon haar blik misschien niet zien, maar haar verraste gezicht was haast door de telefoon te horen.

Nog meer verrassingen

Op 28 augustus was het dan eindelijk tijd voor mama’s cadeau en gingen we naar Paleis Het Loo, waar de expositie over keizerin Elisabeth van Oostenrijk gehouden werd. Het was bovengemiddeld druk voor een normale vrijdag, vonden wij. Afijn. We liepen het lange pad naar het Paleis af en kwamen uit bij het plein voor de tuin. Daar stond een tribune, met ernaast een bladmuziekhouder. Aangezien we de hele dag de tijd hadden, namen we maar plaats en wachtten we af.

Algauw kwam er iemand achter de bladmuziekhouder staan en ontdekten we dat het geen normale vrijdag was; nee, het was één van de vier dagen waarop het 200-jarig bestaan van het Koninklijk Staldepartement gevierd werd. Dat deden ze met een defilé van koninklijke koetsen (of: sport- en familierijtuigen, zoals het op de website beschreven wordt). Zul je altijd zien dat er zoiets bijzonders op je pad komt als je geen camera bij je hebt onder het mom van “fotograferen is niet toegestaan bij de expositie.” Gelukkig leven we in een tijdperk waarin je minstens twee camera’s in je tas of broekzak hebt zitten, dus heb ik alle galakoetsen, gastkoetsen (uit Zweden) en zelfs de verjaardagskoets van koningin Juliana vast kunnen leggen. Je zult ook altijd zien dat je het dan nóg presteert om het meest bijzondere van de gelegenheid te missen, namelijk de Gouden Koets, maar dat heeft gelukkig op geen enkele manier aan de pret afgedaan.

Sisi, sprookje & werkelijkheid

Na de pracht en praal van paard en wagen gingen we dan eindelijk naar waar we voor kwamen: de expositie over Sisi. Hoewel de omschrijving “pracht en praal” in de films ook kenmerkend lijkt voor Sisi’s ogenschijnlijke sprookjesleven, laat de expositie iets heel anders zien en doet zo haar naam eer aan. De werkelijkheid voldoet in maar weinig opzichten aan de idealen van een sprookje. Ja, Sisi was beeldschoon met haar ingewikkelde vlechtwerk en slanke taille, ze trouwde met een keizer die smoorverliefd op haar was en ze werd bekroond tot koningin van Hongarije – een waar sprookje. Wat er vaak niet bijverteld wordt, is dat dit huwelijk haar als vijftienjarige werd opgelegd, dat ze haar tweejarige dochter verloor, dat haar enige zoon zelfmoord pleegde en dat Sisi vermoord werd. Dit mythische en tragische verhaal wordt prachtig opgebouwd en verteld aan de hand van foto’s en voorwerpen uit Sisi’s leven. Het is een bijzondere tentoonstelling met stof tot nadenken en hiermee een aanrader voor iedereen die geïnteresseerd is in Sisi (nog tot en met 27 september 2015 te zien).

We sloten af met een lunch in de tuin; mama nam een zalmsalade en ik ging voor een broodje met hummus, gegrilde groenten, gruyère (dat lust ik blijkbaar) en curieuze chipjes (die lustte ik niet).

Het was heerlijk. Niet alleen de lunch, maar de hele dag, samen met mama. Ze heeft het er nu, een paar weken later, nog steeds over en dat is dan weer een supercadeau voor mij.