Een blackout

Knikkende knieën en trillende handjes: de symptomen van een zenuwachtige student die een presentatie moet houden. De grootste nachtmerrie van deze student is natuurlijk een blackout. Zit niemand trouwens op te wachten, ook de niet-zenuwachtige student niet. En dat je daar dan staat, klaar om het komende kwartier je best te doen voor een goed cijfer, en dat er geen woord uit je mond komt.

Nooit zenuwachtig

“Straks krijg ik een blackout.” Er is altijd wel een groepsgenootje dat zich daar zorgen om maakt bij een presentatie. Ik kan mij daar maar moeilijk iets bij voorstellen. Je hebt immers toch je outline bij je, of in de meeste gevallen, het hele verhaal letterlijk voor je neus? Maar goed, ik ben dan ook iemand die nooit echt zenuwachtig is voor presentaties en die niet het gevoel heeft haast flauw te vallen zodra ze voor de klas staat.

Eitje

Dat was deze keer niet anders. Sterker nog, ik was misschien nog wel meer in mijn element dan normaal, na twee dagen werken op de open dagen bij de UU. Spreken voor een groot publiek – minstens vier keer zo groot als onze werkgroep – deed ik de hele dag door, zonder mijn hand ervoor om te draaien. Die presentatie, die ik nota bene goed voorbereid had, zou een eitje worden.

Voorbereiden

Mijn groepje en ik mochten het lokaal binnen om ons “voor te bereiden.” Ik zette de PowerPoint klaar, slaakte een kreetje van verrukking toen ik ontdekte dat het computerscherm voor mijn neus zou hebben en ik zelf dus óók de PowerPoint kon zien, en legde daar mijn getypte outline naast. Het enige dat ik nog hoefde te doen, was die presentatie geven.

Stilte

De rest van de werkgroep vulde inmiddels het lokaal met hun aanwezigheid en stemmen, maar uiteindelijk kwam daar dan die doodse stilte die nodig was om mijn verhaal te kunnen doen. Daar begon ik dan ook mee.

En toen gebeurde het. Of eigenlijk gebeurde er niets, want na mijn welkomstpraatje viel er weer een doodse stilte. Nu moet je natuurlijk af en toe ademhalen, maar daar heb je geen tien seconden voor nodig, laat staan twintig. Maar shit shit (dit denk ik alleen maar, hoor), ik had maar achttien minuten voor mijn dertien-minuten-durende presentatie en twee discussies en nu verloor ik twintig seconden. Het duurde maar en duurde maar. En veel belangrijker, waar had ik het in hemelsnaam over? Waar was ik gebleven? De klas zat me ook nog eens vol spanning aan te staren, want hoe zou dit verhaal aflopen?

Ademhalen kan helpen

Na een kleine aanmoediging van mijn groepje om vooral even op mijn blaadje te kijken – blijkbaar kun je zelf die dingen niet meer bedenken op zo’n moment – pakte ik de draad weer op en binnen een paar tellen stond ik ontspannen en rustig mijn verhaal te doen. Wat je dus vooral moet doen als dit gebeurt, is blijven ademhalen (anders loop je ook nog eens zo gênant rood aan) en niet naderhand aan de docent vertellen dat verdorie, je baalt van die blackout van twintig seconden (denk je zelf – in werkelijkheid waren het er misschien vijf).

Zij was het namelijk al helemaal vergeten, áls ze het al had opgemerkt.