Categorieën
Kijkvoer

Django Unchained

Eigenlijk was het de bedoeling dat ik op de avond dat deze film in première ging in de zaal zou zitten, maar op het laatste moment leek het me slimmer om uit te rusten voor het tentamen over American Literature and Culture before 1900 (lees: slavernij in de VS) dat ik de dag erna had. Ik baalde en kon dan ook niet wachten tot ik gisteren eindelijk in een volle zaal bij Django Unchained zat, een film die me verrast heeft.

Sommige mensen gaan naar Django Unchained omdat het een Quentin Tarantino-film is, maar ik ging vooral omdat de trailer me heel erg aansprak en mijn aandacht vasthield. Dat is maar goed ook, want de film duurt 2,5 uur en het ontbreekt niet aan scènes die meer dan vijf minuten duren, iets dat volgens mijn vriend typisch Tarantino en dus te verwachten is. Gelukkig voelde het helemaal niet aan als 2,5 uur – sterker nog, mijn blik heeft zich geen seconde losgemaakt van het scherm.

Het verhaal

De film opent met een scène waar vijf slaven – met kettingen om de voeten – door het bos lopen. Ineens is daar een man met een karretje waar een grote tand op wiebelt. Dit blijkt Dr. King Schultz (Christoph Waltz) met zijn paard Fritz te zijn. Ik wil natuurlijk niet te veel verklappen, maar laten we zeggen dat dit de meest bizarre manier is voor slaven om vrije mannen te worden, om nog maar te zwijgen over al het bizarre dat Django (Jamie Foxx) in de film mee gaat maken. Schultz, een bounty hunter (premiejager), zit achter drie beruchte mannen aan, maar om het wat makkelijker te maken weet hij niet hoe ze eruit zien. Dat is waar Django in beeld komt. Al snel vinden ze het drietal en door het succes sluiten ze een deal: Django helpt Schultz tijdens de winter, waarna Schultz Django helpt om zijn vrouw te bevrijden.

Vind ik leuk

De film zit boordevol humor – maar niet op een komediemanier – en dat vond ik best verrassend gezien de historische context (het zuiden van de VS in 1858, twee jaar voor de Civil War) en de hoeveelheid bloed die vloeit. De scène met de zakken is mijn favoriet en werkt heel verfrissend.

Het is natuurlijk niet leuk, maar wat ik erg goed vind aan deze film is dat sommige aspecten van de slavernij naar mijn idee heel realistisch neer zijn gezet. Denk aan een meisje dat per ongeluk eieren heeft laten vallen en daar zweepslagen voor krijgt, of aan een slaaf die gekocht is om te vechten en na drie keer huilend in een boom zit (opgejaagd door honden) omdat hij het niet meer aan kan. De redenaties achter zulke situatie zijn precies wat je leest in slave narratives zoals die van Frederick Douglass. Ook opvallend vind ik dat Django’s vrouw Broomhilda (Kerry Washington) wel de zweep kreeg, maar Django zelf niet nadat ze waren weggelopen, wat denk ik reflecteert op het extra nadeel dat vrouwen hadden omdat ze vrouw waren. Stuk voor stuk verdrietige en brute scènes, maar het rauwe sluit voor mij ontzettend aan bij de realiteit van toen.

Vind ik niet leuk

Er zijn ook dingen die uit hun historische context werden gerukt. Natuurlijk is dit fictie en dat moet ik niet vergeten, maar toen Tarantino Foxx koos voor de rol van Jamie, zei hij: “He understood the story, the context of the story and the historical importance of the film,” wat aangeeft dat de historische context wel degelijk belangrijk is. Dat in mijn achterhoofd hebbende vind ik Django totaal niet geloofwaardig. In de eerste scène als slaaf absoluut wèl: hij is onderdanig, maar tegelijkertijd zie je de afgunst naar Blanken. Op het moment dat Schultz hem meeneemt, lijkt het echter alsof hij in één klap van ‘slaafstand’ naar ‘de nieuwe Django’ is omgeslagen – of losgeslagen. In die zin doet de film zijn titel wel eer aan. Ik denk ook dat we ons in kunnen beelden dat hij niets liever wilt dan wraak nemen om het ras dat zijn ras zo lang al onderdrukt, maar als je het verhaal van Douglass hebt gelezen, weet je dat het in de sociale context niet zo makkelijk kon als het in Django Unchained ging, vrij man of niet. Dat maakt het voor mij moeilijk om Django te geloven, zeker omdat hij geen ontwikkeling doormaakt. Schultz lijkt zich meer te ontwikkelen dan Django, zelfs al blijkt hij aan het einde van de film geen spat veranderd te zijn.

Zien?

Ik verliet de zaal met gemengde gevoelens. De film zat vol met ambigue momenten waarop ik niet wist of ik moest huilen of lachen. Sommige stukken waren heftig, zelfs tot het punt van onmenselijkheid en dat vond ik best aangrijpend. Als je op zoek bent naar een realistische representatie van de slavernij in de negentiende eeuw, zou ik niet naar Django Unchained gaan, zelfs al zit er absoluut een kern van waarheid in de film. Eén van ons vroeg zich af wat Tarantino nu met dit verhaal wilde vertellen, want alleen wraak kon het niet zijn. Zou het puur om Broomhilda gedraaid hebben? Uiteindelijk denk ik van wel. Als er iets is dat me duidelijk is geworden van mijn colleges is dat slaven vaak niemand anders dan zichzelf hebben. Het enige dat Django heeft is zijn vrouw Broomhilda. De vraag of het een liefdesverhaal is kwam even naar boven, maar het ontbrak aan passie en smachten. Ik denk ook niet dat liefde iets was voor die tijd en situatie – ik denk dat Django vast wilde houden aan het enige in zijn leven. Jamie Foxx zei dat het een liefdesverhaal is, maar dat geloof ik dus niet helemaal. Hoe dan ook is het een interessante film die me aan het denken heeft gezet en die indruk op mij gemaakt heeft. Tenzij je een heel zwakke maag hebt vind ik het absoluut een aanrader.

2 reacties op “Django Unchained”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *