Valentijnsdag, dat is altijd zo’n dag waar iedereen iets van vindt (commercieel, romantisch of onzin – de meningen lopen uiteen). Wij vinden het vooral heel leuk om die dag samen door te brengen. Soms is dat gewoon uit eten en naar de film, soms is het iets als karten en dit jaar zouden we gewoon lekker samen thuisblijven. Totdat er ineens “Vrijhouden voor geheim Valentijnsdingetje” in mijn agenda verscheen.
Wat zou dat geheime Valentijnsdingetje kunnen zijn? Ik wist in eerste instantie vooral te bedenken wat het niet zou zijn: niet naar de film, niet ergens lunchen, niet uit eten (de verrassing zou maar een uur duren). Misschien wel een boottocht op de Amersfoortse grachten (willen we immers al eeuwen doen) of de Lange Jan (Onze-Lieve-Vrouwetoren) beklimmen (idem)… Of nee, wacht – het is vast een les Argentijnse tango!
Een paar dagen van tevoren kreeg ik nog een hint. Ik moest me mooi aankleden. Ik zag mezelf niet in mijn chique jurkje in een rondvaartboot door de grachten gaan of op mijn hakken een hoge toren beklimmen, dus die opties vielen al af. En die tangoles? Daarvan wist ik dat dat niet ging gebeuren toen onze dansschoenen thuisbleven.
Op Valentijnsdag was het dan zover. We liepen de stad in terwijl de natte sneeuw op ons neerdwarrelde zoals tijdens onze eerste Valentijnsdag. Ik had vlinders in mijn buik, ik vond het zo leuk, zo lief. Ik voelde me, nog altijd niet wetende waar we naartoe zouden gaan, waar we links of rechts moesten, plots een vreemdeling in de stad die ik inmiddels zo goed ken en des te meer toen we stopten bij een antieke deur die mij nog nooit eerder was opgevallen. “Is het hier?” vroeg ik nog.
Het was daar, bij de Sint Aegtenkapel, waar een klassiek Valentijnsconcert gehouden werd. Wat een verrassing! Sopraan Wendy Roobol en Krijn Koetsveld (klavecimbel en piano) namen ons in de prachtige, hoge, knusse en (toepasselijk!) romantische kapelzaal mee op een klassieke reis door stukken over de liefde van onder andere Purcell, Mozart en Barbara Strozzi. Tussendoor vertelden ze over de geschiedenis van de stukken en componisten, waardoor het voor iedereen (of in ieder geval voor ons) een stukje context kreeg. Het zorgde ook voor een informele, ongedwongen sfeer en dat was fijn.
Wendy Roobols stem had een groot bereik, was loepzuiver en heerlijk om naar te luisteren. Niet alleen haar heldere stem, maar ook haar gezicht sprak boekdelen: de emoties van de muziek waren in haar hele voorkomen te zien en dat getuigde van een bepaalde passie. Krijn Koetsveld begeleidde haar niet alleen op de klavecimbel en piano, maar had ook zijn eigen solostukken. Van de solo’s op de klavecimbel was ik geen fan, maar dat maakte het tweede gedeelte op de piano des te mooier. Het concert duurde maar een uur, maar was heel intens en meeslepend, en echt genieten. In tegenstelling tot het bombastische Bruckners machtige Achtste van de maand ervoor, was dit concert klein en intiem. En dat was ook het moment zelf: mijn vriend had zijn arm om mij heen en ik leunde tegen hem aan, wegdromend bij de muziek.
Zo lief, zo leuk, zo romantisch en zo perfect.
4 reacties op “De Valentijnsverrassing”
Geen woorden voor,daarom laat ik het hier maar bij. Toppie.
Dat is inderdaad echt heel romantisch. Leuke verrassing!
Hai Laura, bij toeval kwam ik op je site terecht en las je ervaring over het Valentijnsconcert! Ik ben blij dat je er zo van hebt genoten, daar doen we het tenslotte voor! En wat een leuke, lieve verrassing van je vriend. Romantiek ten top! 🙂
Wellicht tot ziens en nog heel veel mooie momenten samen!
Wendy Roobol
Hi Wendy,
Wauw, over verrassingen gesproken! Wat ongelofelijk leuk dat je mijn stukje hebt gevonden en dat je een reactie achterlaat, dankjewel! Ik weet zeker dat ik nog een keer naar een van jouw concerten kom, want ik vond het echt heel mooi 🙂 Of wellicht als je weer een operarol hebt (ik heb gelezen dat je ook opera doet). Ik ben echt nog een groentje op het gebied van klassieke muziek en heel erg aan het ontdekken, dus dat zou ik superleuk vinden.
Groetjes,
Laura