Het was een perfecte dag – droog, niet te veel wind, zonnetje erbij. Als inline-skater kun je eigenlijk niet veel meer wensen dan dat, behalve dan misschien dat er geen steentjes op de weg liggen die je niet hebt gezien, er niet continu auto’s rijden of dat je niet oog in oog komt te staan met de rottweiler van de boer.
Vederlicht en vrij
Ik voelde de zachte, warme wind langs mijn lichaam suizen en het asfalt onder mijn skeelers vandaan glijden. Vederlicht, snel, vrij. Vrij van stress, zorgen en verplichtingen. Gewoon even niets anders dan gaan, dat is toch heerlijk? Al helemaal in de polder, waar relatief weinig verkeer is en veel asfalt. Links weilanden, rechts weilanden, een wild bloemetje her en der, wat boerderijen, gefluit van vogeltjes en een koetje hier en daar – alsof je je ineens in een heel ander deel van Nederland begeeft in plaats van slechts tien minuten van het stadscentrum.
Blaffende honden bijten niet
Het voelde ook alsof er niets meer mis kon gaan. Ik zoefde langs weiland na weiland en boerderij na boerderij. Nietsvermoedend zaten mijn gedachten bij vanalles en nog wat, maar zeer zeker niet bij wat er náást de weg was, tot ik ineens luid geblaf rechts van me hoorde. Ach, blaffende honden bijten niet, toch? En ik ben sowieso niet bang voor honden.
Zijn adem in mijn nek
Maar als er een razende rottweiler achter je aan komt, dan maak je je wel uit de voeten. Zijn boze blaffen kwam steeds dichterbij tijdens het passeren van de boerderij. Plots was het alsof ik op een stel cementblokken stond in plaats van hagelnieuwe skeelers waarmee ik al gauw zo’n 18 km per uur ga (maar natuurlijk niet als er een rottweiler op je hielen zit, dat zul je altijd zien). Ik kon zijn hijgende adem al haast in mijn nek voelen terwijl ik merkte hoe mijn beenspieren verzuurden, brandden en het begonnen op te geven…
Natuurlijk niet
Uiteraard gebeurde er niets. Mijn benen gaven niet op (tenminste, niet voor ik een hele kilometer buiten bereik was) en werden ook niet gegrepen, en ik viel gelukkig ook niet over een steentje dat ik niet zag omdat ik te druk was met op de rottweiler letten. De rottweiler kwam overigens ook niet écht achter me aan; hij bleef uiteindelijk achter het open (!) hek op het erf (al had dat dus best anders kunnen zijn).
Maar op de terugweg ben ik toch maar even een paar kilometer omgereden.
3 reacties op “De razende rottweiler van de boer”
Gelukkig dat het allemaal goed is afgelopen! Ik had ook zeker een rondje om gereden op de terug weg! 🙂 Moet trouwens ook echt mijn skates weer eens onder de laag stof uit trekken..
De schrik kan ik me levendig voorstellen,maar wat fijn dat het allemaal weer goed is afgelopen.
Ga je nu een volgende keer weer over dat zelfde weggetje of blijf je voortaan omrijden?
Jemig, dat zal wel schrikken zijn geweest! Ik heb het ook niet op die woest blaffende waakhonden, niet met het skaten en niet met fietsen. Gelukkig is het goed afgelopen!