Categorieën
Columns

Waarom ik “Wie Is de Mol?” niet zó erg heb gemist

De afgelopen twee weken was er geen Wie Is de Mol? en klonk er op donderdagavond gemopper op “die stomme Spelen.” Niet van mijn kant, want hoe graag ik De Mol ook kijk, ik ben groot fan van alle Olympische Spelen en verkondig dit dan ook vrolijk. Verbazing, is de reactie. Niet zozeer omdat ik De Mol blijkbaar niet zo erg lijk te missen als de rest (nou goed, misschien verbaast dat ze toch ook wel een beetje), maar vooral dat ík fan ben van de Olympische Spelen.

Koukleum

En dan ook nog eens van de Winterspelen. Ik sta namelijk bekend als een enorme koukleum (heb je wel eens iemand gezien die in de zomer blauwe tenen heeft en dan niet dankzij nagellak?) en ik ben ook altijd degene die wiebelend als een pinguïn staat te klappertanden op het station. Maar ik ben de laatste die je daarover zult horen als de grachten voorzien zijn van een dikke laag ijs en ik me even een ijsprinsesje waan (met dubbele axels en al, maar dan anders) of als ik met mijn moeders modieuze moonboots (de meest gecomplimenteerde schoenen die ik heb) door de sneeuw banjer, want dat vind ik heerlijk.

De sneeuwwandeling

Toen ik een paar jaar geleden een weekendje weg was met mijn vriend en er werd voorgesteld om een sneeuwwandeling te gaan maken, twijfelde ik dan ook geen moment. We kregen van die echte sneeuwschoenen om – je weet wel, van die wannabe tennisrackets. Toen had er al een lichtje moeten gaan branden, maar nee. Ik plaats daarvan dacht ik ze niet eens nodig te hebben, want ik was wel gewend aan sneeuwwandelingen met de hond en met die moonboots van mij zou het helemaal goedkomen. Maar die tennisrackets hadden ook zo hun charme. En hun noodzaak.

Sneeuwwandeling in Gries. Foto door Soenar Chamid

Oostenrijk

Want waar ik natuurlijk totaal niet bij stil had gestaan, was dat Oostenrijk Nederland niet is. Dat de sneeuw daar in de bergen ligt en dat die “haken” aan de onderkant van die tennisrackets heel handig zijn als je gaat sneeuwwandelen (bergbeklimmen). En ik heb dus hoogtevrees. Ik denk dat ik niemand hoef te vertellen dat ik dus nog nooit op ski’s heb gestaan.

Magisch

Het laatste dat mensen dus verwachten is dat ik fan ben van de Winterspelen, maar ik vind het één van de meest prachtige sportevenementen. Want zelfs al bibberde ik als een rietje – niet van kou, maar van angst – tijdens die sneeuwwandeling, ik vond het betoverend. De sneeuw, de zon; de sfeer was haast magisch. Dat is precies wat ik de Winterspelen vind: magisch, door het samenspel tussen de sneeuw, het ijs en de sporter, door de double toe loops en de meest ongelofelijke prestaties (doe het maar eens na, van een helling af skiën en dan ook nog een back flip. Ik durf amper naar beneden te wandelen!).

Modestatement van Duitsland

Modestatement van Duitsland…

Aan de buis gekluisterd

De afgelopen twee weken zat ik dan ook aan de buis gekluisterd en volgde ik ieder minuut (inclusief de modedebuten van Bermuda en Duitsland, en natuurlijk die vier (!) oranje podia). Iedere dag en avond was er wel een sport te bekijken – ook op donderdagavonden – en een winnaar te ontmaskeren (wie is… de beste?). Zó erg heb ik Wie Is de Mol? dus niet gemist. Maar wel een beetje, dus wanneer dit sportspektakel morgen weer voorbij is, zit ik weer klaar met mijn Molboekje.

Foto sneeuwwandeling: Soenar Chamid

3 reacties op “Waarom ik “Wie Is de Mol?” niet zó erg heb gemist”

Ik vind zowel Zomer- als Winterspelen fantastisch. Ik dacht altijd dat ik de Zomerspelen leuker vond, maar zeker dit jaar heb ik het gevoel dat ik ze allebei zo hun charmes vind hebben. Wat ik heel knap vind bij de Winterspelen is dat ze zo afhankelijk zijn van de omgeving: het ijs, de sneeuw, de wind, etc.

Ook ik ben fan van beide,heb de afgelopen 2 weken ook zitten te genieten en vind het zeker jammer dat we weer 4 jaar moeten wachten. Gelukkig is dat met de Mol beter geregeld en kunnen we daar ieder jaar van genieten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *