De grote huwelijksreis naar Yellowstone

Je hoopt van iedere grote reis die je maakt dat ‘ie onvergetelijk wordt, al helemaal als het je huwelijksreis én jubileumreis is. Ja, dat hoopten – verwachtten zelfs – wij dus ook. En dat werd het, maar iets anders dan we bedacht hadden.

Na onze vorige VS-roadtrip bedachten we al snel dat de volgende naar Yellowstone zou zijn – in 2017, was het plan. Maar iets met een aanzoek en dus sparen voor andere fenomenale dingen. Je snapt, de reis werd uitgesteld. Tot we het idee kregen om er onze huwelijksreis van te maken. En als we het nou een jaar na de bruiloft zouden doen, dan zouden we ook gelijk ons tienjarig jubileum kunnen vieren. En als we het dan zo planden dat we op die datum de hele dag in Yellowstone zouden zijn, dan was het feest helemaal compleet. Met die plannen stapten we op 6 oktober 2019 in het vliegtuig naar Denver.

Denver & Boulder

Zelfs een ‘gewone’ wandeling was allesbehalve gewoon. Onze reis begon namelijk in the Mile High City, ook wel bekend als Denver, een stad die (je raadt het al) op een hoogte van een mijl (ruim 1.600 meter) ligt. Gewoon lopen? Hallo beenspieren. Gewoon ademen? Alsof je alle zes de trappen in het trappenhuis neemt terwijl je minstens twee loodzware tassen vol boodschappen draagt. Je snapt dat we de dag erna de nodige pauzes nodig hadden toen we met vrienden in Boulder (ook op zo’n 1.600 meter hoogte) een bergwandeling maakten in de prachtige nazomerzon. Die inspanning werd overigens meer dan beloond met ongelofelijke uitzichten! Wat een heerlijk begin van onze reis.

Colorado National Monument

De volgende dag begon de roadtrip dan écht. We twijfelden nog even over de route, want die zou ons alleen maar over snelwegen voeren, maar als je zo’n 250 mijl (ongeveer 400 kilometer) op de planning hebt staan, zijn pittoreske binnendoorwegen niet echt een optie. Al snel bleek dat we ons zorgen hadden gemaakt over niets: we werden binnen no time omgeven door bergen met aspen trees in de mooiste herfstkleuren, later door water en weer later door rode rotsen. Voeg daar licht glooiende wegen aan toe en je hebt niet eens door dat je op een snelweg zit. Dit is een van de dingen die ik zo gaaf vind aan roadtrips in dit land en in dit gebied.

Na vier uur rijden, exclusief de tussenstop in Vail (charmant skistadje) en een lunch bij een drive-in zoals je die in de films ziet, kwamen we in de buurt van Colorado National Monument. Afgaande op de foto’s die we hadden gezien, verwachtten we dat het monument een torenhoge, smalle rots was. Fout. Het blijkt namelijk een volledig nationaal park te zijn met heerlijk bochtige wegen en fantastische uitzichten over een canyon. En ja, op een bepaald punt kom je langs een stuk canyon met in het midden de iconische rots. Aangezien het uitzonderlijk rustig was, lijkt het alsof niemand dit park bezoekt, maar wij vonden het absoluut de moeite waard.

Arches National Park

De dag erna zouden we nog meer rotsen zien, want we gingen naar Arches National Park, waar maar liefst 2.000 natuurlijke bruggen en andere rotsformaties te vinden zijn. In deze wereld van rode rotsen vielen we van de ene in de andere verbazing: van wandelen door Park Avenue, een canyon met rotsformaties zo hoog als de gebouwen aan de New Yorkse boulevard, en het zien van ‘bruggen’ die geschapen zijn door de natuur, tot het besef dat niets een gegeven is – een storm, een overstroming of een aardbeving kan zo’n immense brug in één klap doen laten verdwijnen. Wat een voorrecht dat we eigenlijk zo veel van de wonderlijke natuur met eigen ogen kunnen en mogen aanschouwen.

We sloten de dag af in het nabijgelegen plaatsje Moab, waar we hebben gegeten voordat we naar onze accommodatie van die nacht reden. We hadden een vakantiehutje geboekt en hoewel we al tal van vakantieparken gepasseerd waren, konden we ons hutje nergens vinden. Het was pikkedonker in een nietszeggend plaatsje zonder bereik, dus wat moet je dan als moderne mensen? Juist, old school naar het tankstation en vragen of je even mag bellen. Met behulp van die aanwijzingen vonden we ons hutje midden in een woonwijk in plaats van een vakantiepark en nestelden we ons in de ruimte die precies groot genoeg was voor een bed (maar dus niet voor onze koffer. Knus!).

Horseshoe Bend & Antelope Canyon

Na een klein maar fijn verblijf reden we richting Page voor Horseshoe Bend (in Glen Canyon) en Antelope Canyon. Bijna had ik deze dag aan me voorbij laten gaan: ik voelde me flink ziek (achteraf gezien bleek ik een fikse zonnesteek te hebben). Maar ja, aangezien je niet ‘even’ teruggaat, besloot ik om door te zetten en gelukkig maar, want dit bleek een van de meest onvergetelijke natuurlijke fenomenen te zijn die we ooit gezien hebben. Horseshoe Bend was het voorafje: een rivier die als een hoefijzer door Glen Canyon loopt. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er meer over zou willen schrijven, maar dat die ervaring compleet overdonderd is door Antelope Canyon. Deze canyon wordt niet door de NPS (National Park Service) beheerd, maar door Navajo’s, die er ook hun geschiedenis hebben. Je moet vooraf een toer bij hen boeken en als het eindelijk zover is, meld je je bij hun kantoor. Daar word je in een omgebouwde pick-up gezet met de rest van de groep. Tien minuten later sta je op rood zand voor de ingang van een gigantische, rode rotswand met daarin een opening die van boven tot beneden loopt. Eenmaal binnen kijk je je ogen uit: de kleuren, de welvingen, het licht… Onbeschrijflijk (maar wel veel foto’s).

Las Vegas

Na een paar dagen ongekende natuur stond er een weekendje Vegas met een van mijn beste vriendinnen en haar vriend op de planning. Het was uitgerekend in deze hysterische stad dat ik zei: “Dit is zo’n relaxed weekend!” Op vrijdagavond samen lekker eten en bijkletsen, zaterdagochtend samen Say Yes to the Dress kijken, brunchen bij het Aria, rondstruinen in de Bellagio Conservatory & Botanical Gardens (met dit keer het thema Indian Summer), eindelijk de befaamde watershow zien, ’s avonds eten bij onze favo Italiaan Andiamo… En op zondag naar Spa Mandalay, een ware oase van rust middenin Vegas, terwijl de mannen opgehaald werden in een Humvee en naar een schietbaan gingen. Heerlijk.

We sloten het weekend af met een echte Vegas-show: Zumanity van Cirque du Soleil. Spectaculair, ondeugend, grappig, stijlvol, sexy en zeker onvergetelijk!

Salt Lake City & Bonneville Speedway

Uitgerust en wel vervolgden we onze weg richting Salt Lake City. Onderweg stopten we in Cedar City, waar we vorige keer een fenomenale pizza hadden gegeten bij Centro. En ja, die tussenstop was wederom heel erg de moeite waard.

Dit in tegenstelling tot onze eerste maaltijd in Salt Lake City: daar kwamen we in een restaurant terecht waar ze mij (de vegetariër met een triljoen allergieën en intoleranties) op geen enkele manier konden accommoderen. Zou dat ertoe geleid hebben dat ik uiteindelijk sowieso niet enorm enthousiast was over deze stad? Wie weet. Ik kan mijn vinger er niet op leggen, maar ik miste iets aan sfeer.

Gelukkig werd dat meer dan goed gemaakt door de Bonneville Speedway, een wereldberoemde ‘weg’ waar wereldrecords worden gereden. Daar moesten we natuurlijk heen. Op de weg ernaartoe word je omringd door water met een witte zoutrand eromheen. Eenmaal op de Bonneville Speedway kon het contrast met Vegas niet groter zijn geweest: totale verlatenheid en complete stilte, op een stel toeristen uit Azië en hun camera’s na. Er kwam zelfs een stel in episch Engels (of welke taal het dan ook was) naar ons toe; nadat we braaf bevestigend knikten, ontdekten we dat ze ons vroegen of ze foto’s mochten maken met onze huurauto als prop. Het was een bijzonder tafereel…

Grand Teton National Park

Ook bij onze volgende stop werden we begroet met een bijzonder tafereel. We waren amper een meter in Grand Teton National Park of we zagen al een rij auto’s in de berm staan. Kuddedieren als we zijn stopten wij ook en tuurde ik ingespannen door mijn telezoomlens om niets minder dan het achterwerk van een wapiti (hert) te aanschouwen! Wild life, eindelijk. Niet heel veel later werden we getrakteerd op meer: de legendarische lokroep van een bronstige wapiti, zicht op volledige wapiti’s, schattige eekhoorns en misschien wel het meest bijzondere, een mamabeer en haar twee kleintjes. En geen zorgen, ook als je niets van dit moois ziet, zijn er nog genoeg andere dingen te bewonderen. De Tetons, bijvoorbeeld, die overal om je heen boven je uit torenen. Of Jenny Lake, daar kun je omheen hiken. Leek ons wel leuk, dus we volgden de bordjes en even later de omleiding (in een bos, ja). Tussendoor had je uitzicht op Jenny Lake en de omringende Tetons. Boven ons betrok de lucht wat en dreigde er regen. “We zijn er vast bijna,” zei ik na drie kwartier, terwijl de donkere wolken dichterbij kwamen. Prompt kwamen we het eerste bordje tegen dat aangaf hoe ver het nog was: nog minstens een mijl (1,6 kilometer). Eh ja, toch maar terug. 

Wist je dat ‘grand teton’ ook wel ‘grote tiet’ betekent?

Die nacht verbleven we in Elk Refuge Inn en het was er zo knus, dat we er rustig een hele week hadden kunnen doorbrengen. De volgende ochtend werden we, zoals ze op hun website beloven, wakker met een fantastisch uitzicht op bergen. Aanrader!

Yellowstone National Park

Op 18 oktober was het dan zover en zouden we ein-de-lijk naar Yellowstone National Park gaan. Het park grenst aan Grand Teton National Park; je zou dus verwachten dat ze op elkaar lijken, maar niets bleek minder waar. In Grand Teton begeef je je in een soort bosrijke vallei met de bergen om je heen, terwijl je in Yellowstone langzaam omhoog rijdt en je je in de bergen bevindt, uitkijkend op prachtige uitzichten. We zagen ook een overstekende wapiti en nog wat meer wapitis en bisons langs de berm. En plots zagen we hét: de eerste rookpluimen. Die konden maar van één ding zijn: de geisers!

Niet lang daarna kwamen we aan bij Upper Geyser Basin. We voelden de warmte, roken de zwavel, hoorden het gorgelen en zagen de helderste, mooist gekleurde geisers. Overal waren pluimpjes rook en het deed haast buitenaards aan. Zo onwerkelijk dat we er eindelijk waren! Voeg daar dwarrelende sneeuwvlokjes aan toe en je krijgt een idyllisch plaatje van een winter wonderland. Dat was het alleen niet: we kwamen terecht in een sneeuwstorm en besloten dus wat vroeger naar onze volgende accommodatie te gaan ten westen van Yellowstone (het te charmante Hibernation Station, waar we sliepen in een soort hut met open haard!).

We hadden het helemaal bedacht: op 19 oktober zouden we een jaar huwelijk en tien jaar samen vieren in Yellowstone. Vanuit het westen kriskrassend naar het oosten; dat leek ons wel wat. Dat liep een beetje anders: die sneeuwstorm was wat uit de hand gelopen en het hele park was gesloten. Dat betekende niet alleen dat we het park niet in konden, maar ook dat we om moesten rijden. En met zulke plekken in de VS doe je dat niet in een uurtje, maar zit je gewoon dik zeven uur in de auto. Niet precies wat we voor ogen hadden en een behoorlijke teleurstelling, maar hé, die quality time hadden we tenminste nog wel, zo samen in de auto.

Een van ons had trouwens geen jas meegenomen. Drie maal raden wie dus een winterjas moest kopen (hint: mijn man was het niet).

Bighorn National Forest

Nieuwe dag, nieuwe kansen – niet zozeer om Yellowstone in te gaan, maar wel om andere mooie dingen te zien in Bighorn National Forest, een bos in de bergen. Terwijl we de steile hellingen met onze bolide bestegen, werd het echter ook steeds witter en witter en witter, tot we eigenlijk niets anders zagen dan sneeuw op de weg, naast de weg en voor onze ogen. Als we meer dan een paar meter konden zien, was het veel. In de bergen (ik heb hoogtevrees), niet wetend wanneer er een bocht kwam, hoe steil de volgende klim of daling zou zijn (en wanneer die eigenlijk kwam), geen bereik en max één keer per halfuur een andere ziel op de weg. Dit lag zeker niet in de lijn der verwachting toen we deze reis planden! En dat met zo’n 460 pk en achterwielaandrijving op zomerbanden onder onze kont… Laten we zeggen dat ik bofte met zo’n bedreven bestuurder naast me, want best een beetje spannend was het wel! Maar achteraf een gaaf verhaal om na te vertellen – je weet hoe dat gaat.

Mount Rushmore & Badlands National Park

Onze een-na-laatste stop zou Mount Rushmore zijn. Volgens de website waren er een paar wandelpaden afgesloten. Nou, zeg maar gerust allemaal, zo ontdekten we toen we daar aankwamen. Dus we trokken een ander plan en besloten naar Badlands National Park te gaan, wat anderhalf uur verderop lag. Ook dat bleek weer een avontuur: we zochten de scenic drive en toen we daar waren volgens de navi, troffen we een bordje aan dat het nog zo’n 30 mijl was. Om de verwarring compleet te maken, stond er ook een bordje dat ons naar de toegang van het park zou leiden, maar dat wees compleet de andere kant op. Ehh… Het park zijn we nooit zichtbaar binnen gereden, maar zeker wel uitgereden. Onderweg zagen we bisons van heel dichtbij, bighorn sheep met nog niet zulke grote hoorns en overstekende bisons. Het landschap waar deze bijzondere beesten zich in begaven leek wel Mars, of in ieder geval op wat ik me voorstel bij het landschap van Mars. De kleuren en de vormen lieten zich moeilijk omschrijven, zoals zo veel van de bijzondere dingen die we op deze reis hebben gezien.

Denver

Met al deze ervaringen op zak keerden we terug naar Denver. Tijdens de eerste drie uur van deze rit bedacht ik dat we Rocky Mountain National Park wel mee konden pakken. Tijdens het laatste uur hadden we zicht op de bergen daar en de wolken voorspelden maar één ding: sneeuw. Nog voor we de stad in reden, vielen de eerste vlokjes uit de hemel. ’s Avonds liepen we in knisperende sneeuw naar Honey Tupelo, waar een vriend van ons werkt en ons heerlijk eten voorschotelde. De ochtend erna lag er buiten een dik pak sneeuw; ook in Rocky Mountain National Park. Maar geen man overboord: we hebben op ons gemak Denver verkend. Een rustig einde van een onvergetelijke huwelijks- en jubileumreis!

De reis in getallen

• 4.073 mijl (6.555 kilometer)
• 21 dagen
• 8 staten
• 7 nationale parken + Mount Rushmore
• 2 sneeuwstormen
• minstens 2.000 nieuwe herinneringen
• 1 gelukkig stel