De eigenaardigheden van Londen

Iedere stad heeft zo zijn eigenaardigheden. Zo zouden de Britten stug, stijf en stram zijn, houden ze van queuen en is “sorry” het meestgebruikte woord uit hun vocabulaire. Ik, of beter gezegd, wij ontdekten juist heel andere peculiarities in deze wereldse stad.

Die stijve Britten

Om te beginnen met die stijve Britten: dat zijn ze absoluut niet. Misschien is het een marketingtruc zodat we vooral terugkomen naar Londen om nog een keer de toerist uit te hangen, maar ik vind ze gewoon heel aardig, beleefd en spontaan. Waar we in Nederland de verkopers gelijk op ons nek hebben zitten, zou je kunnen denken dat een stugge Engelsman rustig afwacht, maar niets van dat: bij binnenkomst klinkt een vriendelijke begroeting en als je na een paar minuten nog steeds in de winkel bent, gaan ze over op de hi-how-are-you-today modus. Dat kan resulteren in hulp bij het winkelen of gewoon een gezellig gesprek. Stijf? Nee. Stram? Nee. Eigenlijk dus een eigenaardigheid die we verwachtten, maar niet aantroffen.

Nog zo’n voorbeeld. De eerste dag verscholen we ons bij Harrods na een wandeling door Hyde Park in de regen. We kwamen terecht bij de televisies (sommige haast groter dan de muur) en ik zag een aantal 3D-brillen liggen. Ik verafschuw 3D, maar de kans om een bril op te zetten laat ik natuurlijk niet voorbijgaan. De Brit naast mij had precies dezelfde gedachte en na een “sorry” (omdat we het op dezelfde bril muntte) hadden we ineens een gesprek over brillen, 3D, en wat we daar nu eigenlijk van vinden (conclusie was dat 3D crap is). In Nederland was het waarschijnlijk bij die “sorry” gebleven, als je dat al krijgt. Een snauw is namelijk ook een goede optie als iemand net op zijn teentjes getrapt is of met het verkeerde been uit bed stapte die ochtend.

Sorry, maar ze zeggen niet zo veel “sorry”

Over dat “sorry” gesproken: dat zeggen ze ook niet zo vaak als gedacht. Misschien doen ze dat in steden waar niet iedere drie seconden een verdwaalde toerist tegen ze opbotst wèl en zijn ze hier gewoon gewend aan de chaos en de onmogelijkheid om ook nog eens “sorry” te zeggen voor dingen die ze niet gedaan hebben. Eigenlijk betrapten we niemand op een onnodige “sorry.” Behalve mij dan, maar dat deed ik in Nederland ook al.

Afwezigheid van afvalbakken

Ook opvallend is dat je in Londen al snel een wandelende prullenbak bent. Voor je het weet loop je de hele dag met dat lege flesje te zeulen en puilen je zakken uit van de papiertjes, bonnetjes en zakdoeken waar je al sinds die ochtend vanaf wilt. In Londen lijkt het namelijk onmogelijk om in iedere straat een prullenbak te vinden. Om überhaupt in een straat een prullenbak te vinden. Als je er eentje gespot denkt te hebben, blijkt het een brievenbus te zijn of iets onidentificeerbaars (dat laatste komt vooral voor bij de metro). Voor je het weet, ben je alweer in een nieuwe wijk terecht gekomen en heb je nog steeds geen prullenbak. Daar zouden ze dan weer wel “sorry” voor mogen zeggen. Het meest opvallende is nog wel dat – hoewel je zelf dus fungeert als prullenbak – de straat geen tapijt van rotzooi heeft en eigenlijk gewoon opgeruimd is. Hoe doen ze dat toch?

Hoopjes hondenpoep in Hyde Park

De straat mag dan wel opgeruimd zijn, in Hyde Park kunnen ze daar nog wat van leren. Tenminste, als het hondenpoep betreft. Hier in Amersfoort verwachten ze namelijk dat je de drollen van je hond oppakt in zo’n zakje (bah!) en vervolgens braaf in zo’n bak doet. Tenzij je ze liever natuurlijk direct in dat zakje opvangt. In Londen daarentegen lijken de honden vrij spel te hebben en gewoon in dat megapark te mogen poepen. Ik zou haast verwachten dat er een bezorgde Brit achter de hond z’n kont aanloopt zodat het park onbevlekt blijft… Merkwaardige bijkomstigheid: we hebben in die vijf dagen maar zeven honden gespot in heel Londen, en wij zijn echt niet het stel dat meer metro dan stad ziet (sterker nog, ik had het fantastische plan om één dag alleen maar te lopen). Hoopjes hondenpoep in Hyde Park dus, maar geen hond te bekennen in Londen.

Eten bij een keten

Natuurlijk wil je alle toeristendingen zien als je naar Londen gaat. Een ritje maken in een dubbeldekker. Over Tower Bridge lopen. Dat zijn dingen die typisch zijn voor Londen. Dat zijn tevens ook praktisch de enige dingen: als je op zoek gaat naar een authentiek restaurantje, moet je net zo lang zoeken als wanneer je een prullenbak nodig hebt of een hond in het wild wilt spotten. Het Londense leven lijkt namelijk volledig te bestaan uit chains: op iedere hoek zitten minstens twee filialen van Starbucks, Pret A Manger, Eat, T.G.I. Friday’s en ga zo maar door. Eén van de authentiekere tentjes waren toch wel die van Jamie Oliver, en zelfs dat zijn chains. En op shopgebied? Van Banana Republic tot Victoria’s Secret: wereldwijde winkels.

Misschien zijn juist deze dingen wel wat de stad authentiek maakt. Hoe dan ook was Londen leuk, levendig en lekker genieten!