De eerste dag

Het was weer zover: een eerste keer. De vorige eerste keer – dat eerste mastercollege – zit nog vers in mijn geheugen en dan met name hoe ik er überhaupt nooit aangekomen ben. Goed nieuws, want dit keer ben ik wél aangekomen (en nog op tijd ook).

Nieuw jaar, nieuwe baan, nieuwe kans

Een nieuw jaar, een nieuwe fase en een nieuwe baan, en daarmee dus ook een nieuwe kans voor een geslaagde eerste keer. Ik was dan ook echt op alles voorbereid. Ik zou op tijd naar bed gaan, wat eerder opstaan en extra veel tijd voor mijn ochtendrituelen en treinreis nemen. Ik had er dus alle vertrouwen in dat het goed zou komen. Een nieuwe outfit (donkerblauw semi-kokerrokje met een babyblauwe bloes en een donkerblauw fijn-wollen vestje, ookwel “Laura Nieuwe Stijl”) hielp daar ook zeker wel een beetje bij.

Dit is hoe een niet-fashionblogger eruitziet.

Piekfijn

Toen op 5 januari de wekker ging, stond ik binnen no time naast ons bed; ik had er zin in en was er klaar voor. Ik trok mijn Laura Nieuwe Stijl-outfit aan en keek in de spiegel. Die paar kreukels in het shirtje konden natuurlijk echt niet, dus ik trok het weer uit, las het waslabel nauwkeurig en liet de strijkbout een beetje warm worden, zoals voorgeschreven op het label. Nog even en ik zou er piekfijn uit zien voor mijn eerste dag.

Maar geloof het of niet, zelfs al had ik alles zo goed geregeld na de laatste catastrofe, ook nu ging het weer fout. Dit keer haalde ik het niet eens tot de trein of het noodlot sloeg al toe (wat zeg ik? Ik had nog niet eens mijn schoenen aan, die trouwens een paar dagen ervoor spontaan kapot waren gegaan – ook dat nog).

Dit is toch niet te geloven

Mijn grootste (strijk)nachtmerrie werd namelijk werkelijkheid: in plaats van een kreukloos shirtje had ik er nu een met een groot gapend gat en zat het missende deel aan de strijkbout geplakt. Dag perfecte eerste dag met prachtoutfit en dag strijkbout (na grondig schoonmaken met kaarsvet veranderde het ding in een plakkende stoomlocomotief – onbruikbaar).

Snel vergeten

Gelukkig was dat snel vergeten toen ik op mijn werk was (in een zwart wollen coljurkje). Ik bleek namelijk niet de enige nieuweling te zijn – dat  scheelt altijd een beetje – en bovendien was er meteen een klik en ontzettend leuke dynamiek met mijn collega’s. Dan vliegt de dag zo voorbij.

Verrast

Eenmaal thuis verraste mijn vriend me met een nieuw shirtje (de winkel was trouwens ook verrast, maar dan anders) en mijn ouders met een lief telefoontje dat ze gelijk naar de winkel hadden gebeld om te kijken of het shirtje omgeruild kon worden.

En zo is dus eigenlijk alles – zonder treinvertragingen! – meer dan boven verwachting goed gekomen en ga ik (alweer een maand) met veel plezier (en zonder verdere strijkfiasco’s) naar mijn werk met de leukste collega’s.