Mijn bril en ik zijn onafscheidelijk. Grote kans dat je me zonder bril niet eens herkent en als je ver weg genoeg staat, herken ik jou ook niet. Of de verkeersborden als ik in de auto zit, bijvoorbeeld. Des te blijer ben ik met mijn glaasjes, want op een botsing zit ik niet te wachten.
Weinig botsingen
Gelukkig heb ik weinig botsingen, dankzij mijn bril dus. Oké, toegegeven, ik heb heus weleens met de vloer “gebotst” omdat mijn fiets-skills (inclusief het vermijden van gladde stukken op de weg) het even af lieten weten en dan heb ik het nog niet gehad over die keren dat ik keihard over het perron sprintte (op mijn hakken dus het leek waarschijnlijk meer op huppelen) om een trein te halen terwijl ik op de klok aan mijn linkerzijde keek om te zien of dat überhaupt wel nut had en vervolgens dus de mensen voor mij over het hoofd zag. Bam. Nou ja, dat gebeurt (gênant, maar dat is slechts een detail).
Nooit een deukje
Maar over het algemeen doet mijn bril prima zijn werk. Ik zie verkeersborden op tijd, zie wat er gaande is op de weg en ik heb nog nooit een deukje gereden – niet in die van mij en niet in die van een ander. Zelfs toen ik met een rechter zijspiegel die als een schouder uit de kom aan mijn deur bungelde – duidelijk het resultaat van een botsing met een uitstappend persoon of een iets te enthousiast opengezwaaide deur – achteruit moest inparkeren, ging dat vlekkeloos. Of in ieder geval deuk- en dus botsingloos.
Dat zijn dus allemaal botsingen die ik voorkom dankzij mijn bril (en als ik goed oplet, zo blijkt iedere keer weer op het station). Maar er is ook een soort botsing die juist wordt veroorzaakt door datzelfde hulpmiddel.
De brilbotsing
Neem nu verjaardagen, bijvoorbeeld. Dan is er geen ontkomen aan met het eeuwige gefeliciteer, gekus en gezoen. Drie kussen hier, drie kussen daar. Dat is wanneer het gebeurt: vol enthousiasme druk ik de jarige (mijn moeder, in dit geval) drie kussen op haar wangen. Baf. Ik ram haast haar linkeroog eruit met mijn bril, terwijl ik net ook al mijn vaders nieuwe bril bijna van zijn neus gebeukt heb. En dat zie je dus niet aankomen. Immers, je bril is hier de boosdoener in kwestie. Dan krijg je dus een brilbotsing: onoverkomelijk met een bril in het spel.
4 reacties op “De brilbotsing”
Haha ja zo irritant, schaapachtig gelach dan ook altijd 😉
Hahahaha, herkenbaar uit de tijd dat ik een bril had. Leuk geschreven.
Herkenbaar haha! Vooral de combinatie van beide mensen met brillen is erg vervelend. Voor je het weet zit je met iemand anders z’n bril in de knoop 😉
En weer een leuk blogje over een brillig onderwerp,ik als ervarings deskundige weet wat je beleeft,maar heb het nooit als naar ervaren,de oplossing om op lensen over te stappen is het mij in iedergeval niet waard.