Categorieën
Columns

Dat ene paar prachtige pumps

Ze lijken me altijd aan te staren en te smeken: “Draag ons!” Maar zoals ik eerder al schreef gaat de eerste prijs voor Elegant op Hakken Lopen niet naar mij en dus staan ze vaak wat stoffig te worden in mijn kledingkast. Tot die keer dat ik een gelegenheid heb. Dan weet ik niet hoe snel ik ze uit de kast moet trekken om mijn voeten in deze muiltjes te schuiven en zo te transformeren in een niet-wiebelende wonder woman. Gisteren was het eindelijk weer zo ver.

Alles uit de kast (ook die pumps dus)

Ik zou naar een bruiloft gaan en zeker dan haal ik alles uit de kast: die mooie jurk die ik maar drie keer per jaar aan kan en één van de twee paren pumps. De rode staan mooier, maar daarop ga ik zelfs stilstaand al door mijn enkels. De bruine matchen niet zo goed met mijn donkergrijze panty, maar hé, ik ben zo’n trendsetter dat ik het kan hebben (en vooral, op de bruine schoenen kan ik in ieder geval stabiel lopen). Om het af te maken zorg ik voor krullen die piekfijn in orde zijn (voor zover dat kan met mijn onstuimige lokken) en weet ik ook nog eens make-up aan te brengen zonder mijn ogen half uit te steken met het oogpotlood (sterker nog, mijn winged eyeliner gezet met oogpotlood is aan beide kanten exact gelijk!). Eenmaal klaar om te vertrekken gooi ik vooral geen extra paar platte schoenen in mijn tas want deze pumps zitten zó lekker, dat ik die helemaal niet nodig heb.

Twaalf uur later

Het is twee uur ’s nachts. Ik kom de auto uit gekropen. Ik overdrijf niet. Ik kan geen stap meer zetten op die geliefde pumps van mij. Twaalf uur lang hebben ze mij gedragen. Over van de kleine ku… eh, cobble stones waar ik over paradeerde alsof ik een prinses ben. Ik kwam niet eens vast te zitten met mijn hak en volgens mij begin ik dat Doutzen Kroes-loopje aardig onder de knie te krijgen. En dan nog dansen, de hele avond.

Na twee minuten dansen voelde ik het al. Ik zou kruipend naar huis gaan. Maar goed, onder het mom van dingen als “wie mooi wil zijn, moet pijn lijden” en het feit dat een bruidspaar maar één keer trouwt, bleef ik er niet om zitten. Dat ik uren later de straat op strompelde alsof ik minstens drie flessen wijn en een krat bier achterover geslagen had terwijl ik de Bob was, is slechts een klein detail.

Een paar feitjes

Feit is dat het wel een prachtig feestje was en dat ik niet alleen qua looks maar ook qua moves alles uit de kast heb gehaald. Ik bedoel, dat bleek maar weer toen ik mezelf voor de zoveelste keer afvroeg waarom ik die pumps ook alweer aantrok naar een bruiloft terwijl ik wist dat ik mijn tenen (en de rest van mijn voet) daarmee zo zou tergen, dat ik kruipend naar huis zou gaan. Maar je weet hoe dat gaat. Ze zitten “zo lekker” (als je zelf ook zit) en ze zijn zo mooi (maar dan moet je ze wel dragen). Als ik ze eens een keer in zou lopen… Al lijkt me duidelijk waarom ik dat voor alsnog niet heb gedaan.

Lijkt me ook duidelijk dat ik daar achter ben gekomen omdat ik optimaal genoten heb. Ik laat me toch zeker niet kisten.

7 reacties op “Dat ene paar prachtige pumps”

Voor de bruiloft van m’n vader had ik de meest prachtige pumps gescoord, grijs en ze pasten perfect bij mijn jurk. Dat lopen zou vast wel meevallen. Niet dus. Halve bruiloft op blote voeten doorgebracht. Ach 😉

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *