Categorieën
Columns

Dan loop je weer met al die zooi te zeulen

Mijn vriend zou gaan fietsen. Ik bedacht me ineens dat hij nog fietsspullen had liggen en herinnerde hem eraan. Nog voor hij kon antwoorden voegde ik daaraan toe: “Maar ja, dan loop je wel weer met al die zooi te zeulen.” De ironie.

Oh en nog even mijn tas vol laden

Ik ben zo’n vrouw waar je altijd op moet wachten als je weggaat. Nog even plassen, “shit zit mijn haar wel goed,” andere schoenen aan (of toch maar wèl die ene?) en iets vergeten zijn. Samenvatting: ik ren als een kip zonder kop rond terwijl mijn vriend binnen twee seconden klaar is. Als ik dan wel een keer op tijd ben, dan ben ik toch altijd weer iets vergeten. Stel je voor dat ik mijn papieren agenda toch nodig heb? Of dat er misschien twee minuten vrij zijn om te lezen in mijn boek? En wat als ik niet minstens een kilo tampons meesleep, gewoon voor het geval dat? Binnen no time stouw ik mijn tas helemaal vol met absoluut essentiële dingen die mogelijk nodig kan hebben.

Dan loop je weer met al die zooi te zeulen

Dit zit steevast in mijn handtas

  • Bobble (we weten wel dat ik eindeloze waterreserves heb waardoor ik nooit dorst heb, maar toch. Voor het geval dat).
  • Kazuo Ishiguro’s Never Let Me Go (maar dat had ook ieder ander boek kunnen zijn).
  • Agenda (ook al is mijn iPhone agenda veel meer up-to-date).
  • Moleskineboekje (voor als ik inspiratie krijg voor Beauty Is Not a Number. Gebeurt trouwens meestal ’s nachts, als het boekje beneden in mijn tas zit).
  • Organic Island Shell Lip Balm
  • Autoradio (mocht ik toch ineens de auto pakken).
  • Zonnebril (als ik ‘m niet bij me heb, schijnt de zon en heb ik ‘m nodig).
  • Portemonnee (best handig zo nu en dan).
  • Boekenbonnen (voor als ik de verleiding van een boekwinkel niet kan weerstaan).
  • Paspoort (mocht ik onverwachts de grens overgaan).
  • Parkeerpas (anders moet ik de halve avondvierdaagse lopen om mijn auto te kunnen parkeren).
  • Smint (een frisse adem is nooit weg).
  • Lelijke pandahoofd-pasfoto (daar snap ik zelf ook niets van).
  • Burt’s Bees Lipbalm (aangetroffen toen ik vorige week de inloopkast opruimde).
  • Sleutels (dan heb ik me in ieder geval niet buitengesloten).
  • Vulpen (omdat ‘ie zo mooi is en er “Keep writing, liefie” op staat).
  • iPhone (zonder kan ik niet functioneren. Behalve als ik op vakantie ben).
  • Tampons (omdat ik altijd te weinig bij me heb en er iedere keer dat ik wegga weer een lading bij gooi, waardoor mijn voorraad onuitputtelijk is).

Maar dit is niet alles

Dit is dus op een normale dag in een normale situatie. Crap zoals kassabonnetjes zit er niet in want die gooi ik niet alleen gelijk weg, maar neem ik meestal niet eens mee (scheelt me ook weer zooi weggooien). Als ik naar de uni ga (en zeker naar Groningen heb ik een overlevingspakket nodig), sleep ik nog een computer mee, een oplader, brood, een tijdschrift (waar ik nooit tijd voor heb), studieboeken, een USB-stick of twee (die ik nooit gebruik trouwens), koptelefoon en wat extra pennen (ook al werk ik voornamelijk op mijn computer). En lipgloss (draag ik gemiddeld één keer per jaar. Met kerst ofzo). En als ik ga stappen, dan neem ik een tasje mee waar mijn portemonnee nog niet eens in past. Toch presteer ik het om geld, OV-kaart (ook al hoef ik maar drie minuten te lopen), iPhone, lippenbalsem, lipgloss, mijn grote sleutelbos en mijn paspoort mee te slepen. En tampons natuurlijk. Want al die keren heb ik mij nooit hoeven identificeren, heb ik nooit lipgloss opgedaan, heb ik mijn OV-kaart niet eens aangeraakt en realiseerde ik me dat ik al die zooi echt niet nodig heb in een kroeg (immers, de meeste meiden hebben geeneens een tas nodig en kunnen alles in hun bh kwijt, terwijl ik eerder een halve hutkoffer kan gebruiken).

Valt wel mee, hoor

En toch… Als we dan weer weggaan – waar dan ook heen – dan ren ik als een idioot door het huis en pak ik nog even dit en dat. “Maar dan loop je weer met al die zooi te zeulen,” zegt mijn vriend nog. “Dat valt wel mee hoor!” is mijn antwoord, waarop mijn schouder na een paar uur zal reageren met protesten tegen het gewicht van mijn tas. Maar ja, ik ben en blijf een vrouw natuurlijk.

5 reacties op “Dan loop je weer met al die zooi te zeulen”

Oh, zo’n bekend verhaal. Ik moet altijd heel erg lachen als ik een dagje wegga met mijn beste vriendin. Ik noem haar altijd het meisje van ons twee omdat zij diegene is die de dure make-up producten gebruikt (overigens omdat ze zo ongeveer overal allergisch voor is) maar die krijg ik net zo hard terug als zij even mijn tas vasthoud omdat ik druk ben met passen enzo. Want ik ben altijd diegene van ons twee die de volste, zwaarste tas bij zich heeft. Met natuurlijk een voorraad soms nuttige, vaak nutteloze dingen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *