Categorieën
Fotofictie

Daar was hij

Het ging zo snel dat ze zich niet eens kon realiseren wat er gebeurde. De wind, deels veroorzaakt door de zwaartekracht, raasde langs haar heen. Het enige wat ze kon doen was haar ogen dichtknijpen. Dichtknijpen, zo hard dat het pijn deed. Tranen stroomden over haar wangen, maar daar had zij zich geen besef van. ‘Pappie, waar ben je?’,€™ dacht ze wanhopig. Zo had haar dag niet moeten verlopen.

“Vicky, schiet op,”€™ had haar moeder ‘€™s ochtends tegen haar gezegd toen ze stond te treuzelen. Victoria, of Vicky, zoals de meesten haar noemden, bleef nog even zitten en nam een hap van haar boterham. Langzaam gingen haar kaken op en neer. Ze at met het tempo van een herkauwende koe, wat haar moeder op de zenuwen werkte. Vicky’€™s moeder rende het huis door en probeerde haar zoons tevergeefs klaar te maken.

“€˜Kom op kind, het is een belangrijke dag vandaag. Wat is er toch mis met je?”€™ Haar handen plakten van de gel die ze in het haar van Vicky’€™s jongste broertje smeerde. Het jongetje stond er onwillig bij en probeerde uit de greep van zijn moeder te komen.
“€˜Niets, mama.”€™ Ze liet een diepe zucht ontsnappen en propte het laatste stuk brood in haar mond. Terwijl ze dat deed, riep haar moeder vanaf de auto. ‘Dat mens is abnormaal,’€™ dacht ze bij zichzelf.

De man op het podium streek zijn pak voor de zoveelste keer glad en schraapte wederom zijn keel. Het irriteerde Vicky mateloos, al was ze er niet bij met haar gedachten.
“€™Victoria Susanna de Wit,”€™ klonk het door de microfoon. Vicky schrok op bij het horen van haar naam en kreeg een bemoedigend schouderklopje van haar beste vriendin, Maria.
“€™Deze jongedame hier krijgt de eervolle vermelding als beste leerlinge van het gymnasium dit jaar. Niet alleen heeft zij de hoogste cijfer op haar diploma staan, ook is zij aangenomen aan de meest prestigieuze universiteit in Amerika.”€™ De man was kaal en had een glimmend hoofd. Vicky moest zijn net zo glimmende hand aannemen, die er bezweet en plakkerig uit zag. Van binnen gruwelde ze even, maar toch schudde ze de uitgestoken hand en nam haar felicitaties in ontvangst.

Het stelde niet veel voor, zo’€™n diploma. Een papiertje met wat lettertjes die niets anders omschreven dan de vakken die ze volgde tijdens de laatste drie jaar van haar middelbare schooltijd. De cijfertjes gaven slechts een waardering weer die vrij nietszeggend was. Alsof ze op de universiteit zouden begrijpen over welke kennis ze beschikte. Met een kunstmatige glimlach poseerde Vicky voor haar moeder, die vol trots een foto van haar oudste kind en het eerst behaalde diploma nam.

Haar vriendinnen kusten haar en glunderden. Ze lachten en praatten, alsof het een dag was als alle anderen. Vicky kon echter alleen maar denken aan wat komen zou. Het zal wel in orde zijn, hield ze zichzelf voor. Maria kwam op haar af lopen. Ze zag er geweldig uit met haar donkere haren, netjes opgestoken, en een chique cocktailjurkje. De twee vriendinnen omhelsden elkaar en toen keek Maria Vicky aan.

“€™Dit is niet hoe een geslaagde eruit zou moeten zien, Vicks.”€™ Vicky schudde slechts haar hoofd en was blij toen haar moeder haar weer riep.

Tot haar grote schrik was er een surprise party voor haar georganiseerd toen ze thuis kwam. Haar hele familie was er en de eerste twintig á dertig minuten werd er alleen maar gefeliciteerd en vol lof gesproken.
“Ik wil graag toasten op mijn dochter,”€™ kondigde Vicky’€™s moeder aan terwijl ze tegen haar wijnglas tikte. Te zachtjes, omdat ze bang was het kristallen glaswerkje te beschadigen. Vicky wendde haar hoofd af en sloeg toen pas haar ogen op. Haar moeder stond te stralen en begon een toespraak.
“€™We hebben dan ook hoge verwachtingen van haar. We willen niets liever dan dat ze zal uitblinken en stralen. Dat ze de beste zal zijn. Haar prestaties zullen beter zijn dan die van de rest!”€™ riep haar moeder vol overtuiging. Maar Vicky zag het niet als overtuiging. Het was dwang, pure dwang.

Ze trok zich terug naar haar slaapkamer en was verbaasd toen ze haar vriendje daar al zag zitten. Stokstijf bleef ze in de deuropening staan, radeloos.
“€™Ik zou je straks toch pas zien?”€™ vroeg ze. Een lichte trilling was al hoorbaar in haar stem. Zijn donkerbruine ogen doorboorden haar terwijl hij begon te praten. Hij begon te praten en bleef doorgaan. Hij werd kwader en kwader en de blik in zijn ogen veranderde. Vicky voelde een angst in haar groeien en probeerde een gesprek met hem te voeren.

“€™Ik heb verdomme niks gedaan!”€™ schreeuwde ze uiteindelijk. Hij vervloekte haar en ze schreeuwde weer.
“€™Ssst! Houd je kop, straks komt er iemand naar boven!”€™ snauwde hij haar toe, terwijl hij haar arm stevig vast greep en flink kneep. Dat idee sprak Vicky echter wel aan en ze begon te gillen, steeds hysterischer. Hij sleurde haar mee het balkon op en sloot de deur achter zich. Vicky probeerde ondertussen naar het balkon van de buren te klimmen, iets wat ze als klein meisje zijnde vaker had gedaan. Hij pakte haar been en zij verloor haar evenwicht.

Ze viel. ‘€˜Maar nu ben ik verlost. Ik hoef niet meer te presteren. Ik kan mijzelf zijn,’ dacht ze. De paniek kwam pas een paar seconden later. Het enige wat ze nog wilde was haar vader. Waar was hij?

Hij was de man op de fiets. Hij zou nooit meer haar vader zijn. Getraumatiseerd voor het leven. Zijn dochter viel voor hem neer van het balkon. Hij was uitgenodigd op één van de mooiste dagen van haar leven. En nu was ze niet meer. Weg.

2 reacties op “Daar was hij”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *