Concert At Sea 2012 – De zaterdag (of niet?)

Ieder jaar maakte ik een fantastische vrijdag mee, waarbij dit jaar er met kop uitstak boven de vorige twee. Maar de zaterdag viel twee keer (vorig jaar wel heel letterlijk) in het water. Zou drie maal echt scheepsrecht zijn?

Het eerste jaar heb ik er nooit bij stil gestaan dat ik niet het hele weekend zou kunnen festivallen. Toch bleef ik op zaterdag achter bij het huisje. Een halfjaar daarvoor was ik geopereerd aan mijn schouder en sindsdien zat mijn rechterarm 24/7 in een brace. Een paar dagen voor Concert At Sea 2010 werd ik bevrijd. Optimistisch als ik was genoot ik van de vrijdag, maar de kleinste tikjes tegen mijn schouder zorgden er al voor dat ik haast gilde van de pijn (maar verborg dat liever met een zuur gezicht zoals dat van Cruella de Ville). Ik was dan ook niet opgewassen tegen de beuken die ik tijdens het Guus Meeuwis-festijn te verduren kreeg (wat een feest was dat optreden trouwens!). Nog een dag CAS zou mijn revalidatie alleen maar zwaarder maken en dus koos ik voor mijn gezondheid.

Wakker worden

Vorig jaar voorspelden ze horrorweer zoals ze dat wel vaker doen hier in Nederland. Vrijdag zou er ‘een buitje’ vallen (mijn witte broek zat zo vol met modder dat er een wondermiddel nodig was om ‘m weer schoon te krijgen) en zaterdag zou het pas echt losbarsten. Maar festivals gaan áltijd door, toch? We werden op zaterdag wakker en ons ontbijt was geen warm broodje, maar het koude bericht dat Concert At Sea de tweede dag niet door zou gaan – ze braken zelfs al podia af op dat moment. De wind zou te gevaarlijk zijn (toen ik zelf amper vooruitkwam – wat, blijven staan was al een hele opgave – op het strand kon ik me er iets bij voorstellen…).

Drie maal is scheepsrecht?

Ik lig op het schuine stuk. Nog afgemat van gisteren tuur ik wat naar de Silent DJ-tent en zie mensen uit hun dak gaan, zonder dat wij hun muziek kunnen horen. De zon weerkaatst in de zee – ik krijg gegarandeerd een pandahoofd. De zaterdag. I’ve made it. Eindelijk.

Eten enzo

Op zaterdag ben je er langer en eet je dus ook meer. En dat is goed geregeld op CAS. Je hebt hier alles: van vette hap tot slow barbecue tot vers fruit en smoothies. Meer zin in Indonesisch of Indiaas? Geen probleem, want ook dat hebben ze. Liever een simpele pannenkoek? Noem het maar op en ze hebben het. Behalve warme wafels met kersen, dat miste ik dan weer wel. Ach, zo kunnen we wel op alle slakken zout leggen (die ze overigens ook niet hadden, maar mosselen en gebakken vis weer wèl).

Stipjes

Nooit heb ik het mij gerealiseerd, maar het wemelt van de mensen op CAS. 60.000 stuks op de zaterdag. Dat zie je pas echt als je in het reuzenrad stapt (met bijbehorende suikerspin- en popcornkraam ernaast). Ja, dat kostte wat tijd met mijn heldendom, maar dan heb je ook wat.

De Dijk

De Dijk werd in 1987 beloond met een Zilveren Harp voor veelbelovende artiesten. Nu, 25 jaar later, blijkt dat die Zilveren Harp terecht was. Afgezien van een platina album en de nodige prijzen, spelen ze nog net zo energiek als echte jonkies zouden doen (waar het publiek ook vol mee staat). Hun muziek spreekt het hele publiek – jong en oud – aan. Tijdloos. Ik geniet van hun optreden en zing voorzichtig wat woorden mee. Ja, ik vind De Dijk best gezellig.

Ilse de Lange

Oh, wat is ze leuk! Gelukkig maar, want het komt met bakken uit de lucht. Dat drukt de sfeer niet: met of zonder poncho, mensen blijven dansen en lachen, dansen en lachen. We staan immers allemaal in hetzelfde, natte schuitje. Ilse zingt en rockt zelfs een beetje. Geen lief bloemetjesjurk optreden, maar een stoere vrouw met pit die duidelijk geniet. Heerlijk.

The Baseballs

De Duitse band die het publiek uit zijn dak laat gaan. Hun muziek is prima, maar niet het meest origineel. Het optreden blijft een vraagteken. Ze zijn net luciferpoppetjes op het podium, en het scherm helpt niet: alleen hun logo is zichtbaar. Toch is het een tof en dansbaar uur. Maar daar blijft het ook bij.

Memphis Maniacs

Hoe lang ik het naar de wc gaan heb uitgesteld. Deze gasten kunnen er wat van, zeg. Nog net niet ademloos – hoe kan ik anders zo blijven dansen – luister ik naar de compilaties van covers, geheel in hun eigen jasje gestoken. Sowieso zijn ze een verrassing. Door hun outfits verwachtte ik eerder een Meer Dan Tandplak – eh, Merdan Taplak – tafereel, maar verder dan de kleding gaat de gelijkenis niet. Memphis Maniacs weten me vast te houden met hun muziek waarop het hele publiek losgaat. Ineens staat de leadzanger voor mijn neus op een kliko. Dat hij een bierbuikje heeft en dat het joggingspak echt te fout is, doet er niet toe. Hij is een entertainer en daar gaat het om. Memphis Maniacs kiezen nummers die iedereen herkent, en knippen en plakken ze moeiteloos aan elkaar. Uniek? Misschien niet. Werkt het? Ja!

Bløf

Heel wat anders natuurlijk dan Memphis Maniacs, waar we net vandaan komen. Ik ken verrassend wat nummers en ben verrast dat ik zo sta te genieten van de mannen achter Concert At Sea. Het is duidelijk dat ze nog steeds met vorig jaar in mijn maag zitten en ik realiseer me hoe naar het voor hen moet zijn geweest om een oplossing te vinden voor duizenden teleurgestelde festivalgangers. Dat stukje emotie van Bløf vind ik bijzonder en geeft Concert At Sea net dat beetje extra. Het voelt alsof dit festival met overgave en plezier georganiseerd wordt. Goed, terug naar het optreden. Dit is het eerste optreden waar lasers worden gebruikt, wat behoorlijk indrukwekkend is. Bovendien speelt Bløf niet een encore van slechts één of twee nummers. Nee, dit is hun feestje. Dit is ons feestje. Was Je Maar Hier, Aan de Kust, Alles Is Liefde, Harder Dan Ik Hebben Kan en Dansen Aan Zee. Dat doen we.

Terugkijken

Terugkijkend op voorgaande jaren kan ik wel stellen dat 2012 het beste was. Dat zal misschien een beetje met Golden Earring te maken hebben, maar ook zeker met de zaterdag. Zo heerlijk ontspannen in het zonnetje liggend, kijkend naar de mensen, luisterend naar muziek en genietend van het uitzicht (de zee!). Dat klinkt niet alleen als muziek in de oren, zo is het ook. Dit is nu Concert At Sea. Ontspannen, uit je dak gaan, maar vooral genieten. Het is niet een festival voor hipsters of gothics, en ook niet voor de koorkipjes. Het is een festival voor jou, mij, je overbuurman en misschien zelfs voor je opa. Voor iedereen en met iedereen.