Categorieën
Genieten

Buiten Barcelona op een scooter

Krijg nou wat! Ik kijk uit het raampje van de Aerobus waarmee we naar het centrum van Barcelona rijden en mijn oog valt op een scooter. Op de snelweg, iets wat in Nederland ondenkbaar is. Zo had ik niet gedacht dat wij twee dagen later precies hetzelfde zouden doen.

Als je aan Barcelona denkt, dan denk je al gauw aan Sagrada Familia, La Pedrera, Parc Guëll en Casa Battlo. Natuurlijk doen wij gewoon mee aan die clichés, maar om nu als zoveelste blogster er iets over te schrijven? Ik denk dat we allemaal wel weten dat er al eeuwen aan de Sagrada gewerkt wordt en, en, en… Daar ga ik het de komende blogs dus niet over hebben. Waarover wel? Over dingen waar je misschien niet gelijk aan denkt bij Barcelona. Zoals een dagje een scooter huren om niet Barcelona, maar de omgeving te verkennen.

Perfect

Een dagje scooteren dus. Zo gezegd, zo gedaan, zou je denken. Daar leek het ook op, want tijdens onze eerste dag in Barcelona kwamen we het ene na het andere adresje tegen. We onthielden er eentje en bekeken het ’s avonds op Google. Voor de prijs hoefde je het in ieder geval niet te laten en zeg nu zelf, dat is toch altijd fijn? De volgende ochtend hebben we daar gelijk een scooter gereserveerd voor de dag erna, zondag. Perfect.

125 cc

Ik had amper het slaapzand uit mijn ogen gewreven, maar toen we aankwamen bij de scooterverhuurder was ik wakker genoeg om te zien dat zij overduidelijk nog niet uit bed waren. Vanaf tien uur zouden we lekker rond kunnen toeren, maar voorlopig stonden we voor dichte deur. En een half uur later nog. Lang leve 3G, want zo konden we snel op zoek naar een andere verhuurder zonder het halve centrum af te hoeven zoeken. Cooltra zou het worden, maar ik liet mijn oog vallen op een oude, blauwe Vespa. We liepen naar binnen en wat bleek? We waren per ongeluk bij een ander filiaal van Cooltra terecht gekomen. We gingen niet weg met die Vespa, maar wel met een 125 cc scooter. En dat betekent dat je ook de snelweg op mag.

Honden en autoraampjes

Heb je je wel eens afgevraagd waarom honden zo graag met open bek uit het autoraampje hangen? Nou, ik kan me er wel wat bij voorstellen, want wist ik veel dat ik zo veel kracht op me zou voelen achterop de scooter. Op de snelweg. Eerste indruk? ‘Oh mijn God. Ik stik, ik stik!’ Hup, mond open. Dat moet je dus niet doen, want dan lijk je precies op zo’n autoraampjeshond (en je kan per ongeluk vliegjes inslikken). Maar als je na een paar minuten dan toch weer wat zuurstof binnen weet te krijgen, is het fantastisch. En verrassend, want wie verwacht nu dat je zo’n intense ervaring op een scooter kan hebben? De wind langs mijn blote armen en benen, mijn wapperende haren (oké, dat is niet waar want ik had het ingevlochten, anders zou ik nu nog bezig zijn met de klitten eruit halen) en het gevoel dat je ontiegelijk snel gaat (zelfs als dat best meevalt). Dit is leu-heuk! Er zit natuurlijk wel een stukje spanning bij: ik bedoel, mochten we toch onderuit gaan, dan kunnen we allebei van het asfalt geschraapt worden met die blote armen en benen.

“Me llamo Laura”

Nog leuker is het als je op de gewone wegen en kleine weggetjes komt. Wat is Spanje toch ontzettend mooi, zeg! We volgden vanuit Barcelona de wegen die over een berg slingerden naar Sitges, een badplaatsje vlakbij. Aan de ene kant dus uitzicht over de zee, stranden en boulevards met aan de andere kant berg en groen. Oh, en overal palmbomen natuurlijk. Dat was het moment dat ik zo’n extra vakantiegevoel kreeg. Na een drankje op het strand deden we onze helmen weer op. “¿Qué tal?” Twee schattige jongetjes van een jaar of zes kijken me aan. Gelukkig kan ik drie woorden Spaans en weet zelfs, als ze mijn naam vragen, “Me llamo Laura” uit te brengen. Dat beviel ze wel en ze bleven doorvragen, maar ik had geen idee waar ze het over hadden. Hoe dan ook hebben ze hele gesprekken met me gevoerd, zelfs al antwoordde ik met niet meer dan glimlachen.

Bibberend rietje op een berg

Na Sitges reden we via Vilanova, Vilafrance en Martorell door naar Montserrat. Onderweg zijn we nog bij een ruïne in Gelida gestopt, waarna ik op de verlaten parkeerplaats mijn eerste poging tot scooter rijden heb gedaan. Geloof me, motor rijden is geen probleem (proefles gehad) maar die scooter? Goed, terug naar onze reis richting Montserrat, een berg. Tot en met Martorell was het een heerlijke rit waar we veel zagen (maar weinig foto’s want we zaten immers op een scooter) en genoten van de koele wind die langs ons ging. Toen kwamen we bij Montserrat en hoewel het uitzicht werkelijk prachtig was, deed ik het bijna in m’n broek door de hoogtevrees. We zijn doorgereden tot een klooster dat we niet eens gezien hebben en zijn daarboven gestopt voor wat mooie uitzichten. Geen foto’s helaas, want ik ben echt een watje als ik op een megahoge berg sta. Hoe dan ook was het groen en vooral fantastisch, zelfs al vond ik het eng. Zeker de moeite waard om een keertje te doen. Op de terugweg stopten we op Tibidabo (boven ons hoofd was dat pretpark) en daar hadden we perfect uitzicht op Barcelona. Wist ik veel dat die stad echt zó groot was, iets waar ik me in de stad zelf totaal niet bewust van was.

Wauw

Als je dan toch al een scooter voor een dag hebt, moet je natuurlijk ook even door Barcelona zelf toeren tussen alle locals. We zijn in Port Olimpic geweest en hebben verderop in de haven een kijkje genomen bij het W (en daar wil ik dus ècht wel een keertje overnachten als ik de hoofdprijs win. Of flink gespaard heb). Wat een prachtig hotel: denk aan exclusief, extravagant en modern. Gasten lopen daar niet op hun slippers in een korte broek en met een petje op, maar dragen mooie cocktailjurkjes, torenhoge pumps en een enveloptasje. Wauw. Zoiets zie je in de films, maar het in het echt aanschouwen is weer iets heel anders.

Velodrómo

Tussen dat alles door hebben we – op aanraden van onze Capitool Compact gids – gedineerd bij El Velódromo, een restaurant dat traditionele Catalaanse gerechten zou serveren. Dat deden ze ook, en ik ging voor een stoofpotje met Catalaanse worstjes. Ik dacht aan Chorizo-achtige worstjes, maar het bleke worstje (zompig en smaakloos – bah!), het zwarte worstje (daar ben ik maar niet aan begonnen) en het sudderlapjesworstje leken er in de verste verte niet op. De rest van het stoofpotje was oké, maar niet bijzonder. De crema Catalana, dan. Daar hadden we hoge verwachtingen van en het tikken op de karamellaag klonk veelbelovend. De teleurstelling kwam toen we alleen maar rook proefden en onder de karamel niet gesmolten suiker aantroffen. Kortom: niet een restaurant om naar over huis te schrijven, wat ons betreft. Maar zo’n scooterdag? Absoluut doen! Stiekem had ik best nog een dagje gewild, want het was fantastisch.

Route: Barcelona – Sitges – Vilanova – Vilafranca – Martorell – Montserrat – Barcelona

6 reacties op “Buiten Barcelona op een scooter”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *