Breaking Bad (en waarom je deze serie echt moet kijken)

Dus. Dag 1 van mijn blogvakantie heb ik doorgebracht met een Breaking Bad marathon, en het feit dat ik vandaag een aantal uur op de bank hing met deze serie zegt genoeg over hoe goed en verslavend hij is. Daarom – zelfs al had ik me nog zo voorgenomen niet te bloggen – een stukje over waarom je deze serie ècht moet kijken.

Wat zou jij – een doorsnee scheikundedocent – doen als je gediagnostiseerd wordt met een dodelijke ziekte en je zekerheid wilt voor je gezin? Zou je het geld van een voormalig medestudent (die nu het succes heeft dat jij ook had kunnen hebben) accepteren, of ga je toch liever crystal meth koken en verkopen terwijl je zwager bij de drugspolitie zit?

Het verhaal

Niet iedereen kiest voor de meest voor de hand liggende en verstandige optie en dat is maar goed ook, want het levert een fantastische serie op zoals ik die nog niet eerder heb gezien. Walter White (Bryan Cranston) is de scheikundeleraar in kwestie en als hij oudleerling Jesse Pinkman (Aaron Paul) – die altijd onvoldoendes haalde en nu een junkie is – tegenkomt, neemt hij een besluit: hij kookt, Jesse verkoopt (of eigenlijk: distribueert, maar dat woord komt onmogelijk fatsoenlijk van je tong). Alles zodat Walter zijn gezin met financiële zekerheid achter kan laten als hij er niet meer is.

Het vertellen van het verhaal

Over het verhaal zelf, dat opzich al genoeg reden is om deze serie te gaan kijken, kan ik niet veel meer zeggen, want ik wil geen spoilers geven natuurlijk, maar het is een ongelofelijk plot met onverwachte wendingen die je echt op geen enkele manier (en ik overdrijf niet!) aan kan zien komen. Dit komt doordat ze het verhaal ontzettend slim vertellen door te spelen met de chronologie, maar ook door het creatieve camerawerk. Dit zijn van die dingen die je niet goed uit kunt leggen, maar die je vanaf seconde één van de aflevering in kwestie (lees: iedere aflevering dus) mee doen slepen in het verhaal, verlangend naar meer, meer, meer. En er is altijd meer, want ze hebben al 5,5 seizoen gemaakt en beginnen vanavond aan de tweede helft van dit vijfde (en laatste) seizoen. De VPRO was afgelopen zondag 4 augustus bij aflevering 12 uit seizoen 4, dus zo veel lopen we niet eens achter.

Maar dit is wat het nog beter maakt

De karakters. En dan vooral Jesse Pinkman. Die gast maakt allerlei emoties bij me los door de manier waarop hij praat (en hoe dit soms voor een vleugje humor zorgt), redeneert, loopt, leeft en groeit. Hij is het meest dynamisch in mijn ogen en laat bijzonder veel gezichten zien zonder zijn Jesse Pinkman-ness kwijt te raken. Hij is het meest fascinerend om naar te kijken en te volgen – nog meer dan Walt (die ik inmiddels wel kan schieten), Walts zwager Hank Schrader (Dean Norris, in de serie een kledingkast van een agent met een groot hart), Gustavo Fring (Giancarlo Esposito, van wie ik ook enorm onder de indruk ben) of de komische Saul Goodman (Bob Odenkirk, vooral komisch omdat zijn karakter zichzelf iets te serieus neemt). Maar het is Jesse die me intrigeert.

Waarom je deze serie echt moet kijken

• Jesse Pinkman.
• Zelfs al gaat het over drugs (niet persé een thema waar ik affiniteit mee heb), ik zit er helemaal in en kan er geen genoeg van krijgen, want Breaking Bad is verslavend (wat dan wel weer mooi bij één van de thema’s past).
• Het is menselijk: ondanks het bizarre verhaal hebben we niet te maken met superhelden, maar met mensen die menselijke fouten maken, hun sleutels in het contact van de auto laten zitten waardoor de accu ermee ophoudt en waar we onszelf mee kunnen identificeren ook al leven wij gewoon een normaal leven.
• Jesse Pinkman.
• Deze serie heeft alles: het verhaal, het vertellen, de karakters, het camerawerk, de juiste balans tussen drama en humor, noem het maar op, maar vooral: kijk nu maar gewoon.

Beeldmateriaal: AMC