Boven op het balkon

Zul je altijd zien: het hele blok moet je talloze boeken lezen voor je studie. Perfect dus om lekker in de zon te bakken op het balkon. De vraag was alleen, welke zon? Als je dan toekomt aan het moment waarop er flink wat essays geschreven moet worden, krijg je het antwoord: daar is ‘ie (eindelijk!) terwijl jij eigenlijk binnen achter je computer iets heel intelligents op papier moet zetten. Maar ik zou ik niet zijn als ik er niet alles aan zou doen om te studeren in de zon. En vanaf daar, boven op het balkon, lijkt het wel alsof ik kijk naar gratis TV met een slechte soap, gênante talentenjacht en sprookje.

Goede tijden, slechte tijden

Ik weet best dat iedereen recht heeft op privacy. Dat je soms liever niet wilt dat de buitenwereld weet hoe hij jou voor schut heeft gezet. Hoe hij praktisch vreemdging voor jouw ogen – zij het niet dat je dat volledig gemist hebt door dat glaasje te veel die avond. Maar kater of geen kater, je moet dit echt met je BFF bespreken, in private. Geen betere plek dan op een muurtje midden in de stad. Een muurtje onder mijn balkon en zo hoorde ik alles over de arsehole en het meisje (niet zo lieflijk benaamd door de twee) waar hij haar mee bedrogen heeft. Een typisch geval van Goede Tijden, Slechte Tijden, live onder mijn balkon. Daar zit ik, als trouw GTST-vermijder, natuurlijk helemaal op te wachten. Om nog maar te zwijgen over het feit dat het best een beetje gênant is – zowel het verhaal zelf, als het feit dat ik ongestoord en ongewild mee kan luisteren.

Nieuw natuurtalent

Wat ook totaal niet gênant is, zijn die mensen die denken dat ze alleen op straat zijn. Die in zichzelf lopen te kletsen (dat je dat thuis doet, oké), maar die vooral graag hun zangkunsten oefenen. Van ruige raps tot aria’s (duidelijk niet uit een zuiver nachtegaalskeeltje), alles komt voorbij. Zeer geschikt voor de audities van Idols of welk programma dan ook voor een goede dosis lachmateriaal tijdens de audities, maar verder dan een afzeikronde van de o zo kritische juryleden zullen ze waarschijnlijk niet komen. Sommigen zullen zich dat beseffen en houden het bij een privéconcert op de fiets dat dus minder privé is dan ze denken. Nog nooit heb ik zo’n natuurtalent als Herman gehoord, maar het gebeurt regelmatig dat ik bijna begin te proesten van het lachen, want natuurlijk hebben ze een koptelefoon op en ik geloof niet dat ik hoef te vertellen hoe zulke taferelen er over het algemeen aan toe gaan. Meest gezongen liedjes: vaak onidentificeerbaar. De talenten die voorbijkomen zijn zo ongekend, dat ik zelden succes heb met het nummer raden.

Een sprookje over vriendschap

Maar dan anders. Er waren eens twee jongens met een winkelwagen en daarin een lading papier. Waarom weet ik niet precies, maar ze kregen ruzie en trokken allebei aan het karretje. Natuurlijk hadden ze nooit kunnen voorzien dat het vanzelfsprekend zou zijn dat deze omviel, inclusief jongen Twee. Omdat het zo’n ongelofelijk harde klap was en een vierjarig kind hier inderdaad om zou gaan huilen, begrijpen we helemaal dat hij daar lag, zijn hand op de grond sloeg en luidkeels een traantje liet. Diezelfde hand raakte twee seconden later – tranen gedroogd en wel – de arm van zijn vriend. Omdat jongen Twee dus zo volwassen bleek te zijn, trapte hij tegen het wagentje aan, liep er hard mee weg, schold nog een keer liefdevol op jongen Een, gooide nijdig wat folders op straat en werd nageroepen door jongen Een, die hem even liefdevol [vul hier zelf een gemeen mannenwoord naar keuze in] Pik noemde. Een romantischer sprookje over vriendschap kan ik me niet voorstellen.

En zo breng ik dus mijn middagen in de zon op het balkon door. Studerend, en observerend, genietend van een soap, een talentenjacht en een sprookje.