The Book Thief

The Book Thief van Markus Zusak is één van die boeken waar ik telkens weer mee in mijn handen stond als ik ‘m tegenkwam in de boekwinkel, maar die ik pas kocht nadat een vriendinnetje met dezelfde smaak hem aanraadde. Of eigenlijk toen er nog maar één exemplaar met de mooie, niet-filmeditie cover in de winkel lag. Het is zo’n boek dat, als je ‘m dan eindelijk gaat lezen, je niet meer kunt neerleggen en waarvan je de verfilming als vanzelfsprekend ook wilt zien, zeker met zo’n veelbelovende trailer.

Het verhaal

Als de jonge Liesel Meminger opgroeit in Duitsland tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft ze niet veel: alleen haar adoptiefouders, de vriendelijke Hans en starre Rosa Hubermann, en haar maatje Rudy Steiner die op de dag van haar komst al op de stoep staat omdat ze wel een vriend kan gebruiken. En dat kan ze ook, want als op haar eerste schooldag blijkt dat ze niet kan lezen, wordt ze voor “Dummkopf” uitgescholden. Hierdoor is Liesel vastberaden om te leren lezen en krijgt ze er al snel niet meer genoeg van. Alleen… boeken heeft ze niet, behalve degene die ze heeft gestolen. Ze is een Book Thief, zoals Rudy haar noemt terwijl er een ondeugend lachje om zijn mond speelt. Maar waar The Book Thief in werkelijkheid over gaat, is iets veel diepers. Het gaat over de vriendelijkheid en goedheid in duistere, gevaarlijke tijden. Zoals Zusak zelf zegt:

“That’s what The Book Thief is about: finding beauty in even the ugliest of circumstances. One of the central themes of the story is that Hitler is destroying people with his words, and Liesel is stealing back the words, and she’s writing her own story with them.”

Vind ik leuk

Ik word altijd heel blij van mooie, meeslepende boeken en nog blijer als een verfilming de wereld die ik mij bij de boeken voorstelde waarheid maakt. Dit is precies wat The Book Thief met mij doet. De sfeer, het huis van de Hubermanns en Himmelstraße zijn precies zoals ik me dat voorstelde in het boek, en roepen exact hetzelfde gevoel op.

Het boek maakte sowieso een hoop gevoel, of eigenlijk gevoelens, los en dit was in de film alleen nog maar sterker. Dit komt door de ongelofelijk sterke cast, met een hoofdrol voor Sophie Nélisse als Liesel, Nico Liersch als de guitige Rudy Steiner en Geoffrey Rush als Hans Hubermann. Oh Hans, zo’n bijzonder karakter waar je non-stop sympathie voor voelt en de grote behoefte om de beste man een knuffel te geven. Maar het meest ben ik onder de indruk van Emily Watson die de rol van Rosa Hubermann vertolkt. Haar karakter heeft zo veel gezichten en groeit en verandert, wat als een grote verrassing komt.

Sowieso waren er een heleboel scènes waarin ik ineens nuances tegenkwam die ik in het boek eigenlijk volledig gemist heb doordat ik zo’n honger had naar meer, meer, meer en het boek verslond in plaats van rustig tot me nam. Je weet wel, zoals een hond die z’n bak leeg schrokt vs. een kat die er de hele dag over doet (behalve Jack dan). Misschien vind ik de film daarom wel nog net iets mooier. Dankzij de film ben ik het boek ook meer gaan waarderen en wil ik het snel nog een keer herlezen in de hoop nieuwe dingen te ontdekken zoals ik met het kijken van de film deed.

Vind ik niet leuk

De stem van Death vind ik totaal niet passen. Veel te vrolijk, veel te veel verhaaltjes-voor-het-slapengaan. Daarbij vind ik Death weinig toevoegen aan het verhaal – iets dat ik in het boek ook al vond. Mijn vriend kreeg aan het eind pas door dat hij Death was en niet God, en als ik het boek niet kende, had ik waarschijnlijk precies hetzelfde gehad.

Zien?

Zien en lezen, want zowel het boek als de verfilming zijn indrukwekkend en aanraders. De filmmakers zijn ontzettend dicht bij het oorspronkelijke verhaal gebleven en het is een mooi, meeslepend en hartverwarmend drama dat heel erg de moeite waard is om te kijken en lezen.

Waardering: