Vroeger had ik een hekel aan bellen, maar tegenwoordig ben ik zelfs degene die het advies geeft om gewoon even dat telefoontje te plegen. Vaak krijg ik dan te horen dat dat eng is. Maar wat kan er nu misgaan?
Ooit was dat anders
Als ik tegenwoordig een vraag of probleem heb, of als ik ergens een afspraak wil maken, dan bel ik gewoon. Dan weet ik tenminste gelijk waar ik aan toe ben en kom ik er niet een week of twee later achter dat die mail die ik gestuurd dacht te hebben überhaupt nooit mijn inbox verlaten heeft (en ik me maar afvragen waarom er geen respons kwam). Ooit was dat dus heel anders. Dan zou ik gewoon blijven aanklooien met het probleem en proberen om het antwoord op mijn vraag zelf te vinden (maar toch blijven twijfelen). Of die mail versturen, dus. Moest ik dan toch een keer écht bellen, dan ging ik er echt goed voor zitten. Ik bedoel niet alleen het letterlijke rechtop zitten; nee, ik repeteerde rustig het hele gesprek in mijn hoofd. Je kunt wel raden hoe vlekkeloos het telefoontje daarna verliep (en het dan toch keer op keer blijven doen…).
De dierenarts bellen
Heel wat telefoontjes (voornamelijk met DUO – dan weet je het wel) later ben ik op het punt waar ik het nummer al gedraaid heb voor ik er erg in heb. Zo ook gisteren, toen ik de dierenarts belde met een vraag. Er werd in het Engels opgenomen, wat ik een beetje vreemd vond, maar aangezien ze in Amsterdam zitten, dacht ik er niet te veel bij na en antwoordde in het Nederlands. Dat pakte de assistente op, al dan niet met een accent. Afijn. Ik vroeg of ik de dierenarts mocht spreken, want ik had vragen over onze poes, Dee Dee, waarmee we afgelopen zaterdag nog bij hen waren geweest.
In de war
“Pardon?” zegt de assistente aan de andere kant. Inmiddels begin ik me af te vragen wie meer in de war is: zij of ik? Hoort zij nu niet Dee Dee’s dossier in de computer te zien? Maar in plaats van dat aan haar te vragen, reutel ik het riedeltje als automatisch weer op (misschien is ze nieuw?), inclusief het noemen van slechte ontlasting (ik kan er ook niets aan doen dat ze daar last van heeft – anders had ik ook niet hoeven bellen). En dan komt het:
“Ik denk dat u verkierd verbondien bent. Dit ies een boekwink in Amsterdam.”
En ik heb natuurlijk net in geur en kleur verteld over Dee Dee’s darmklachten – zul je altijd zien.
Verkeerd verbonden
Ik voelde het schaamrood naar mijn hoofd stijgen. Dit was echt weer iets voor mij. Ik had met mijn snelle bellen blijkbaar niet ver genoeg doorgescrold én niet goed nagedacht; ik was compleet vergeten dat ik dinsdag niet alleen de dierenarts had gebeld, maar gelijk daarna ook Waterstones. Allebei in Amsterdam. Allebei beginnend met 020. Bij de eerste 020 ben ik gestopt en heb ik het nummer van de “dierenarts” gelijk opgeslagen, want dat is altijd handig.
En dus belde ik zo de Waterstones met een vraag over de Dee Dee’s darmklachten. Dat kan er dus misgaan.
2 reacties op “Belblunder”
Ik vind bellen nog steeds niet leuk om te doen. Al gaat het wel steeds makkelijker. Ik ben daardoor wel enorm alert op hoe/wie de telefoon beantwoord en als ik het niet goed verstaan heb, dan vraag ik eerst: “Spreek ik me ….?” Hahaha, maar ja.. Foutje kan gebeuren. Menselijk toch? 😉 Toen ik thuis woonde, werden wij heel vaak gebeld door mensen die de huisarts moesten hebben. Vooral oudere belden dan vaak het verkeerde nummer (één cijfer anders). Die denken dan gelijk hun hele verhaal in geuren en kleuren zonder te beseffen dat je gewoon opnam met je naam en niet “met de assistente van dokter …”
Ik denk dat het voor die juffrouw bij waterstones een goeie les Nederlands is geweest,wat dan weer goed is voor de inburgering.
En zo zie je maar dat ook een verkeerd nummer draaien een positieve uitwerking kan hebben.
Hoop dat het met Deedee weer wat beter gaat.