Bakerella-to-be

Na de catastrofe van de perzik heb ik een tijdje in een hoekje zitten huilen. Maar het lijkt zo makkelijk als ik Masterchef Australia kijk en Julia weer een zoet recept uit haar mouw schudt. In een wilde bui kocht ik op de gok wat ingrediënten.

Gewapend met mijn trouwe schort (om te voorkomen dat ik zelf in een cupcake zou veranderen) en het voornemen om die cupcakes ook werkelijk te bakken bestormde ik de keuken. Het moest me toch een keer lukken om iets zoets te maken? En ik bedoel, mijn eerste stap (op de gok maar wat ingrediënten kopen) is natuurlijk al de beste voorbereiding op zoiets.

Schort om

Ik sneed de boter in kleinere blokjes en deed ze met de suiker in een kom, waarna ik de mixer er doorheen liet razen en mijn zicht versperd werd door wat in het wild vliegende stukjes. Toen het een relatief glad goedje was, gingen de eieren erbij, waarna ik de mixer zijn werk liet doen. Vervolgens gooide ik het bakmeel erin (exclusief stofwolk zoals je die in woestijnen ziet) en toen begon het toch echt ergens op te lijken. Vooral op een mislukking, want de mix leek kurkdroog. Twee eetlepels melk en nog wat van mijn mixkunsten leek de oplossing te zijn. Niet te vergeten dat ik een geheim ingrediënt had, natuurlijk. Vergeet vooral niet om je vinger even in het beslag te dippen en te proeven (maar vergeet al helemaal niet dat het beslag bedoeld is om gebakken te worden…).

Vormpjes vullen

Dan komt het leuke werk: de vormpjes vullen. Voor mijn vriend maakte ik er een paar met een chocoladeverrassing onderin en met een ‘boodschap’ (die uiteindelijk zonk). Duimend zette ik ze in de op 170 graden voorverwarmde oven, waar ik natuurlijk niet iedere vijf minuten naartoe rende om door het raampje te kijken hoe het ervoor stond.

Twintig minuten later

Het moment van de waarheid werd aangekondigd door de timer op mijn telefoon. Zou het…? Maar nee, ze waren nog net niet gaar genoeg en ik besloot ze weer terug te stoppen.

Vijf minuten later

Wauw. Als ze een beetje afgekoeld zijn, neem ik een hap. Verrast door de knapperige bovenkant en genietend van de warme, zachte binnenkant kom ik tot de conclusie dat ik echt wel een bakerella-to-be ben. En ik bedoel, ik heb zelfs wat eigens toegevoegd, want die speculaaskruiden smaken heerlijk. Zei ik bakerella-to-be? Ik kan binnen de kortste keren Bakerella’s site runnen als dit zo doorgaat.

Ren dus vooral nu naar de winkel en sla de ingrediënten in zodat je altijd kan bakken, mocht je insneeuwen. Dan ben je in ieder geval voorzien van iets lekkers. Zeg nu zelf, wat is er beter dan dat als je bij de verwarming zit met een goed boek en thee? Precies.