Autorijden: Als een vis in het water (letterlijk)

Je tuft rustig met 120 kilometer per uur over de snelweg en denkt nog enthousiast “Ha, hier mag ik 130!” als het ineens met bakken uit de hemel komt. Onmiddelijk gaat jouw alarmstand aan en klem je jouw handen om het stuur alsof je leven er vanaf hangt.

Ik herinner me de eerste keer op de snelweg nog. Tijdens rijles, bedoel ik. Mijn instructeur zei dat ik het gas nog iets verder in moest trappen om de auto voor mij in te halen. Hallo, had hij niet gezien dat die Porsche op de linkerbaan zeshonderd keer zo hard ging als ik in mijn Volkswagen Polo? Maar nee, ik moest gassen en gaan. Ik gaste en verwachtte binnen dat moment en twee seconden een bijna doodservaring mee te maken. Het feit dat ik dit nu kan typen zonder trauma’s zegt genoeg over hoe het werkelijk ging en sinds ik mijn rijbewijs heb is inhalen bijna één van mijn hobby’s. Helaas weet ik dat dit voor genoeg mensen (die net hun rijbewijs hebben) niet opgaat en dat de snelweg liever gemeden wordt.

Blinde kip

Dan heb je nog de eerste keer dat ik in het donker en ook nog eens gelijk op een onverlichte snelweg reed. Niet tijdens rijles, want in de zomer is het overdag toch echt licht, zeker als de zon schijnt. Sterker nog, het was op de tweede dag dat ik mijn rijbewijs had. Ik had het gevoel alsof ik met mijn ogen dicht reed, of met een slaapmasker op. Nu spring ik ’s avonds nog wel eens in de auto voor een spontaan ritje of neem ik een omweg als ik ’s nachts naar huis rijd, gewoon omdat ’s avonds en ’s nachts rijden zo fijn is.

Vis op de snelweg

Eigenlijk voel ik me als een vis in het water op de weg, in welke situatie dan ook. Tenminste, dat dacht ik tot ik gisteravond terecht kwam in een waterval van water door de golven die van vrachtwagens en andere grote voertuigen afkwamen en mijn Cinqje haast verdronken. Letterlijk een vis in het water dus. Zelfs al wilde ik het niet, ik moest mijn stuur vastgrijpen alsof mijn leven er vanaf hing – net als die eerste keer op de snelweg – om te zorgen dat de Cinq niet van de weg geblazen werd. Het arme autootje trapte ik vol op zijn staart, haast door het tapijtje heen, maar het ding kon amper tegen de wind op en inhalen kostte immens veel moeite. Er waren momenten waarop ik door de tsunami’s die van andere auto’s afkwamen niets meer kon zien. Overal was water terwijl de wind woest aan mijn autootje rukte. Dat allemaal op een onverlichte snelweg.

Laura the Conqueror

Het zweet parelde op mijn voorhoofd en in geen tijden heb ik zo’n intensieve rit gehad, vooral om ervoor te zorgen dat de Cinq niet in de vangrail waaide en om te voorkomen dat ik het zicht zou verliezen. Maar weet je wat? Ik voelde me net William the Conqueror toen hij The Battle of Hastings won in 1066. Als een veroveraar en een winnaar. Ik maak de dienst uit, niet het weer. Tevreden (en een beetje trots, vooruit) stapte ik uit en gaf mijn autootje een schouder – eh – dakklopje. Wat een pit heeft dat kleine ding. Oh, en vergeef me voor het gebrek aan sensationeel beeldmateriaal. Foto’s maken was gewoon niet zo verantwoord.