Schrijfmeisje.nl
‘Hoe was het?’ is de vraag die onmiddelijk op iedere voormalig-vakantieganger wordt afgevuurd. Normaal ratel ik gelijk duizend woorden per minuut over alle dingen die ik heb gezien en gedaan, maar dit keer weet ik niet waar ik moet beginnen, want het was mijn eerste keer in Amerika en het was gigantisch, groots en grandioos.
“Ik zou toch zo graag een keer ballet zien,” zei een van mijn vriendinnen toen ze mijn balletkalender zag hangen. Dat was in oktober 2014 en ik prentte het gelijk goed in mijn hoofd voor haar verjaardag begin 2015. Afgelopen vrijdag was het dan zover en zat ik met mijn vriendinnetje bij Notenkraker en muizenkoning.
De Britten staan erom bekend gek te zijn op “queuen.” Ik sta erom bekend gek te zijn op alles dat Brits is. Dat bleek woensdag maar weer des te meer, want ik heb online gequeued met nog 25.000 medequeuers voor me. Dit deed ik natuurlijk niet zomaar.
Het was een perfecte zondag in juli – zo’n dag waarop de vogeltjes fluiten. In dit geval floten er héél veel, want ik ging met een vriendin naar vogelpark Avifauna voor haar “Birdsday”.
Een week geleden stonden we in een tjokvolle zaal die werd gevuld met razendsnel gitaarspel dat steeds sneller ging, haast sneller dan onze oren konden bijhouden. Na een explosief einde van het openingsnummer volgde een daverend applaus met gejoel en gejuich. Het publiek leek een stel tieners dat een jonge rockgod adoreerde, maar niets was minder waar. Op het podium zat namelijk Seasick Steve, die met 73 of 74 jaar (hoe oud hij precies is, weet zelfs het internet niet) één van de meest memorabele concerten wist te geven waar ik tot nu toe ben geweest.