Als ik zeg dat ik Shakespeare maar niets vind, dan kijken mensen me verschrikt aan. Hoe kan dat? Ik heb toch Engels gestudeerd? Ik ben toch gek op lezen? Ja en ja, maar als ik driekwart pagina aan voetnoten moet doorwerken om tien regels van het stuk te kunnen begrijpen, gaat de lol er snel af, om nog maar te zwijgen over mijn algemene desinteresse in die literaire periode. Maar de moderne versie van Shakespeare’s Much Ado About Nothing door het Amsterdamse Bostheater was allesbehalve saai: het was fris en verrassend.
Openluchttheater
Het begon met een brommertje dat zonder aankondiging over het toneel ging, waardoor het publiek gelijk stil werd en de aandacht op het brommertje vestigde. Dit zette de toon voor één van mijn favoriete elementen van deze Much Ado About Nothing: dat het gemaakt is in en voor een openluchttheater. Dat biedt immers heel andere mogelijkheden. Zo bleef het niet bij een brommertje: binnen no time parkeerde er een rijdende snackbar en scheurde er een Ford pick-up langs. Een erg leuke ervaring die je in een traditioneel theater niet snel zult hebben; zat je het ene moment geamuseerd te luisteren naar een monoloog, werd je het volgende moment afgeleid door het geluid of, toen het donker werd, de verlichting van een brommertje of auto tussen de bomen.
Dat was niet het enige onverwachte: hoe vaak zie en hoor je vliegtuigen laag overkomen in een theater? In het Amsterdamse Bostheater best regelmatig, want ze zitten vlak bij Schiphol – hun hoofdsponsor, trouwens. Sterker nog, de voorstelling begon een halfuur later omdat Schiphol liet weten dat het dan rustiger zou zijn. Zo af en toe werden de acteurs overstemd door het immense geluid van vliegtuigmotoren, maar als je niet beter wist, zou je denken dat het erbij hoorde. Het spel viel namelijk niet stil; integendeel, de acteurs wisten op komische wijze op de herrie in te spelen, wat bijzonder knap en ook heel vermakelijk was.
Zó niet Shakespeare
Naast dit goede staaltje improvisatiewerk was ik ook onder de indruk van de uitbundige karakters die de acteurs neerzetten, wat mij betreft het hoogtepunt van het stuk. Als je een stel mannen verwacht zoals het traditioneel gezien gebeurde bij Shakespeare-stukken, dan zul je verrast opkijken als je de eerste actrice uit een caravan ziet komen, schaars gekleed en een tikkeltje tokkie. De taal die uit haar mond kwam paste daar geheel bij en zorgde voor één van de vele frivole en humoristische dialogen. Zó niet Shakespeare en zo genieten.
Ook niet Shakespeare: de acteur die op een gegeven moment niet alleen in z’n blote bips maar helemaal bloot op het toneel loopt. Heerlijk brutaal. En dat is precies wat Much Ado About Nothing voor mij zo plezierig maakt: dat het brutaal, groots en grappig is, met een snufje absurditeit (dat zul je wel zien). Je moet het maar durven, om een zo geliefde klassieker op deze manier in een fris, modern jasje te steken.
Genieten
Het script, de acteurs, het theater en, wat ook zeker genoemd moet worden, de live muziek creëerden een zwoele zomeravond gevuld met gelach. Een avond die je als Shakespeareliefhebber, maar zeer zeker ook als niet-liefhebber, niet mag missen. Gelukkig is deze moderne versie van Much Ado About Nothing, door het Amsterdamse Bostheater in samenwerking met het Noord Nederlands Toneel, nog tot en met 5 september 2015 te zien. Enorm de moeite waard – ik heb met volle teugen genoten (en ik beloof niets, maar wil misschien zelfs het originele stuk gaan lezen… Dat wil wat zeggen).
2 reacties op “Amsterdamse Bostheater: Much Ado About Nothing”
Je hebt het weer fijn verwoord, ben razend benieuwd wat je uiteindelijk van het boek vind.neem aan dat je dat dan ook weer op je blog plaats.
Heel herkenbaar! Ik heb ook niet veel met Shakespeare maar de bewerkingen in het Bostheater zijn altijd heel toegankelijk. En ik heb een DVD-box met een BBC-serie van 8 verfilmde stullen van Shakespeare in hun oorspronkelijke setting. Na het Bostheater dus vol goede moed aan Much Ado About Nothing begonnen, maar vooralsnog niet verder gekomen dan de eerste 10 minuten. Nog steeds aan ’t adem happen om tot me door te laten dringen wie nou wie is en waar ze ’t over hebben, want ze praten alleen en de actie ondersteund niet wat ze zeggen.
Da’s denk ik ook een kracht van deze bewerking… de durf van de acteurs en het slapstick gehalte dat de inhoud ondersteunt.