3D-kaart drama’s

Tegenwoordig besteed ik er vooral geld aan, maar een paar jaar terug was het vooral tijd dat erin ging zitten: die kerstkaarten. Ik kan er maar niet over ophouden. Toentertijd hing ik de creabea uit en werd er al maanden van tevoren geknipt en geplakt, zodat ik iedereen een zelfgemaakte 3D-kaart kon sturen. Dat ging natuurlijk niet zonder de nodige plakdrama’s.

Het begon allemaal met het uitzoeken van de meest zoetsappige plaatjes om uit te knippen. Vergeef me, ik was een klein basisschoolmeisje en had dus een zwak voor alle vellen met hondjes, poezen, konijntjes, vogeltjes en ieder ander schattig beestje. Misschien heb ik dat nog steeds een beetje. Natuurlijk kon ik voor de makkelijke optie kiezen door te gaan voor een vel waar alle afbeeldingen al in stappen waren opgedeeld, maar dat doe je natuurlijk niet meer als je al tien jaar oud bent. Dan kan je heus wel zelf bepalen wat je bij de volgende laag weg moet laten om er een echte 3D-kaart van te maken.

Dag, hoofd

Dat is waar het begint met de drama’s die nog voor de plakdrama’s komen: het knippen. Stel je even voor dat je een kaart wilt maken met een plaatje van een huis en daarnaast een bevroren vijver met een schaatsend kindje. Het doel is diepte en dat probeer je te creëren door een extra laag te maken waarbij de vijver weggelaten wordt. Easy-peasy. Tot je per ongeluk het hoofd van het meisje eraf knipt. Wat dacht je van de ramen in het huis met al die kozijnstripjes die eruit moeten springen? Drie maal raden hoe dat ging, zelfs als ik een mesje gebruikte.

Pret met plakken

Je begrijpt al dat het knippen niet persé mijn hobby was. Ik wilde vooral plakken en dan niet met die kleine plakkertjes die overal aan vast bleven zitten. Sowieso, ik was geen kind meer en kon het best met een spuitje en lijm. Tenminste, dat vond ik zelf. Dat je bijna flauwviel van de lucht die de volgende ochtend (nadat de kaarten een nacht hadden staan drogen) in huis hing, kon mij niet deren. Dat je van het lijmen zelf ook bijna high werd deed er niet toe. Lijmen was in alle opzichten fantastisch.

D-kaart

Tot je met je elleboog op een wel heel zompige plek leunde en bleek dat die zorgvuldig geknipte 3D-kaart zojuist door jouw elleboog gegradeerd was tot D-kaart. Probeer daar nog maar eens iets aan te doen. Veel meer dan een schamele 2D-kaart werd het meestal niet meer. Dan waren die plakkertjes toch ineens goed genoeg voor mij, zeker als de lijm weer overal zat waar het niet hoorde. Met plakkertjes had je al die problemen niet. Om te beginnen was de kaart gelijk klaar en doordat deze dus geen nacht hoefde te drogen was je ook gelijk van die penetrante lucht af. Maar het grote nadeel bleef natuurlijk dat plakkertjes voor kleuters waren.

Dat is precies waarom ik trouw bleef lijmen. Hallo zeg. Ik was geen klein kind meer.