Waarom ik mijn zondagochtend op het politiebureau doorbracht

De meeste mensen brengen hun zondagochtend het liefst in bed door of aan een tafel gevuld met de geuren van verse croissantjes en de kleur van versgeperste jus (of een combi: ontbijt op bed!). Ik daarentegen sta het liefst in de dansschool voor formatietraining, maar gisterochtend ging dat even anders en stond ik in plaats daarvan bij het politiebureau.

“Die Laura,” zul je misschien denken. Eén nachtje doorhalen en ze gaat al van het juiste pad af om vervolgens volledig de weg kwijt te raken. Loopt hinkend en met de fles nog in haar hand (als bewijs, natuurlijk) het bureau binnen, ondersteund door haar vader (rechtop staan kan ze niet meer). Zie je het al voor je?

Pyjama-avond

In werkelijkheid ben ik zaterdagavond niet eens de deur uit geweest. Sterker nog, ik kwam amper van de bank af op mijn pyjama-avond, ingelast om dat griepje eindelijk de das om te doen (en toegegeven, omdat het af en toe gewoon lekker is). Ik was me van geen kwaad bewust terwijl ik daar onder mijn blankie lag en een Corvette quiz deed, de Vanity Fair doorbladerde en wat tv keek. Nee, ik zou pas de volgende ochtend ontdekken welk kwaad zich geschiedde.

Privé parkeerdak

Zoals iedere zondagochtend liep ik naar de parkeergarage waar ik een abonnement heb (dat is de enige optie in de stad). In tegenstelling tot normaal stond mijn auto boven op het dak, en in tegenstelling tot afgelopen donderdag, toen dat het enige vrije plekje was, was het nu de enige bezette plek. “Mijn auto heeft een privé parkeerdak!” dacht ik nog, en ik overwoog er een foto van te maken (dat hoort eigenlijk wel in dit moderne tijdperk), maar ik deed het niet. Ik was veel te blij met het weerzien van mijn auto en het eerste, echte ritje sinds zijn terugkeer. Zelfs toen me direct opviel dat de zonneklep aan de passagierskant naar beneden zat terwijl ik die überhaupt nog nooit aangeraakt heb, besefte ik me nog niet dat ik van een koude kermis zou thuiskomen. Of eigenlijk, dat ik de komende uren helemaal niet thuis zou komen, maar bij de politie zou doorbrengen.

Ik weet toch zeker…

Even vroeg ik me af of ik – met mijn gekke geheugen dat de meest kleine details gratis en automatisch onthoudt – nu zo vergeetachtig was geworden. Het matje voor de bestuurdersstoel had toch zeker onder mijn voeten gelegen toen ik de auto hier afgelopen donderdag parkeerde? En lag mijn veiligheidshamer niet in zijn verpakking in het zijvak in plaats van uitgepakt op de achterbank? Ik wist ook echt 100% zeker dat het stuurslot er goed op zat toen ik wegging na het parkeren. De gedachte dat er ingebroken zou zijn flitste door mijn hoofd, maar er waren geen ramen ingeslagen en de sloten van de portieren leken ongedeerd èn op slot. Ik belde mijn vriend.

Nee, die simkaart achter de stoel heb ik ook nog nooit gezien

“Ja, en er ligt ook een schroevendraaier naast onze hamer. Is die van jou?” Nee, de schroevendraaier waarvan ik later zou ontdekken dat de andere helft nog in het stuurslot zat, was niet van mijn vriend. En die simkaart achter de passagiersstoel hadden we allebei nog nooit van ons leven gezien, net als dat aan flarden gescheurde Action-tasje. Mijn vriend dacht dat er was ingebroken in mijn auto en daar was ik inmiddels ook behoorlijk zeker van toen ik de andere helft van de schroevendraaier ontdekte. Het besef dat ze niet gewoon getracht hebben om mijn autoradio eruit te halen, maar de hele Fiat wilden jatten, drong pas later tot me door. Ik maakte me veel drukker over het feit dat mensen zomaar in mijn auto zijn geweest.

Superstuurslot

Politieagenten waren snel ter plaatse, stelden wat vragen, namen het bewijs (de simkaart, schroevendraaier – of wat ervan over was – en het plastic tasje) mee. En zo kwam het dat ik uiteindelijk op het politiebureau zat om aangifte te doen van een poging tot diefstal (want meer dan een knuffeltje en een geurhanger hebben ze niet meegenomen). Godzijdank doe ik altijd een stuurslot op mijn auto ondanks alle “wie wil nu zo’n oud autootje stelen?” opmerkingen die ik vaak hoor. Zonder stuurslot was ik op een leeg parkeerdek aangekomen, mezelf nog meer op mijn hoofd krabbende waar ik mijn auto gelaten zou hebben en of ik gek zou zijn geworden. Het stuurslot is zo goed, dat we hem er nu ook niet meer zelf af kunnen krijgen – immers, het ding is ontworpen om te voorkomen dat mensen het eraf kunnen slopen.

Verdrietig

Maar ja, dan heb je aangifte gedaan, en dan? Ik liep naar buiten en was maar wat blij dat mijn vriend bij me was, want zijn arm om mij heen kon ik goed gebruiken toen ik weer zo’n emotionele bui kreeg en van frustratie begon te snikken. Verdrietig om het idee dat iemand zomaar mijn autootje wilde wegnemen, misschien voor iets illegaals als een ramkraak (maar wat moet je dan in hemelsnaam met een Cinquecento?) of iets waarbij ze een vluchtauto nodig hebben (wederom: aan 39 pk heb je dan niet veel). Hoe dan ook doet de simkaart vermoeden dat ze weinig goeds in hun mars hadden (want wie loopt nu rond met losse simkaarten in zijn zak? De meeste mensen hebben die in hun telefoon zitten); een Cinquecento is niet bepaald het soort auto dat je doorverkoopt om geld te vangen (een drol levert vermoedelijk meer op). En waarom hebben ze mijn geurhondje en geurhanger meegenomen? Waarom moesten ze met hun tengels aan mijn spullen zitten, alles overhoop trekken? Een onschuldig, oud autootje. In zijn eentje op dat dak.

Je snapt dat ik ’s avonds nog even teruggegaan ben met mijn vriend om te kijken of hij er nog wel stond. En om er een extra slot op te doen. Gewoon, voor de zekerheid.