Waarom haken helemaal niet stoffig of suf is

Ik heb het wel eens gedaan. De andere mensen in de trein vermoedden niets. Ik haalde rustig mijn bolletje wol en haaknaald uit mijn tas. Binnen een milliseconde waren alle ogen op mij en mijn bol wol gericht, alsof ik in een coupé vol met katten zat. Een meisje van mijn leeftijd (en dan word ik ook nog altijd jonger geschat) met zo’n antieke omahobby? Die mensen moesten eens weten.

Bolletjes wol worden al snel met geitenwollensokken en kriebeltruien geassocieerd. Mensen denken aan de horror van Ron Weasley uit de Harry Potter-boeken als hij wéér een zelfgebreide trui van zijn moeder heeft gekregen voor kerst. Bij bollen wol horen oude omaatjes met wit haar en katten die zich, ongeacht hun leeftijd, weer gedragen als kleine kittens. Dat laatste is gelijk de enige positieve associatie voor velen, want verder is haken (of breien) ouderwets en saai.

Geen goedgemutste breister

Nu moet ik toegeven dat ik ook geen fan van breien ben. Misschien was dat al duidelijk toen ik begon met de Goedgemutste Breicampagne, maar voor diegene die het nog niet weet: ik ben alles behalve een briljant breitalent. Dan bedoel ik niet dat ik telkens steken laat vallen en dat ik niet kan opzetten (want dat ging tijdens die breicampagne op wonderlijke wijze ineens wèl). Nee, ik begin met twintig steken en heb er een paar pennen later ineens 25. Na die campagne gaat het wat beter, maar voor die tijd vond ik breien waardeloos en smeet ik mijn tasje met oefenwol al snel weer aan de kant.

Vergrijsde hobby

Nooit pakte ik het op en waarom zou ik? Het was toch een vergrijsde hobby, want waar vroeger iedereen kon breien, konden mijn leeftijdsgenootjes het geen van allen. Dat is net zoals de vergrijzing van onze trouwe Nokia 3310. Een paar jaar later liep iedereen ineens met een hypermoderne smartphone rond en werd ik de trotse eigenaresse van een superdeluxe iPhone 2G. Hoesjes en cases werden een trend, maar omdat de eerste iPhone niet in Nederland verkrijgbaar was èn omdat ik nogal kieskeurig ben, moest ik iets anders om mijn telefoon te beschermen. Ineens had ik het. Ik ging haken.

“Nee, ik heb ‘m gehaakt”

Vorige week zat ik bij college. “Heb je die gekocht?” hoorde ik ineens. Ik keek naar de stem en zag dat de jongen naast mij mijn hoesje bestudeerde. Mijn knalroze, zelfgehaakte hoesje dat ik na anderhalf jaar nog altijd niet afgehecht had omdat het zo’n vervelend werkje was en je het toch niet zag. Van binnen glom ik van trots en voelde ik me even de koningin van het haken. Ik, meisje dat geen patronen kan lezen of met afmetingen kan werken, heb een hoesje gemaakt dat regelmatig verward wordt met hoesjes die uit de winkel komen. Dat is een behoorlijk groot compliment en een enorme egostreler. “Nee, ik heb ‘m gehaakt,” zei ik nonchalant.

Dat is nu precies het mooie van haken: iets maken met kleuren en patronen die ik mooi vind. Zelf de hand hebben in het formaat van de wol en de precisie van het haakwerk. Iets creëren waar niemand anders mee rondloopt en als je geluk hebt af en toe een compliment krijgen over jouw eigen werkje. Dat voelt fantastisch. Tot ik nog iets beters ontdekte.

Onbetaalbaar

Wat is er nu persoonlijker dan een zelfgemaakt cadeau? Zo viel het me op dat vriendinnetje Annemarie altijd een hoesje om haar iPhone had. Ik printte het in mijn brein en haakte voor haar verjaardag een hoesje. Ze pakte het kleine cadeautje uit en haar gezicht was prachtig. De verrassing, want dit had ze nooit verwacht, en de waardering voor mijn tijd en aandacht. Dat is onbetaalbaar.

Perfect

Dat is waar ik vandaag op hoopte: die onbetaalbare reactie, maar dan van mijn moeder. Om het verjaardagscadeau dat ze van ons (= familie) krijgt helemaal af te maken, heb ik gehaakt, gehaakt en nog eens gehaakt tot de kat er dol van werd. Na iedere kleur hield ik het werk weer voor de neus van mijn vriend en werd ik steeds enthousiaster, ongeduldiger. Het hoesje past perfect; de kleuren zijn perfect. En de reactie? Perfect.

Haken is helemaal geen omahobby. Niet voor niets zijn er talloze haakcommunities op internet. Het is maar net wat je er zelf van maakt.