The Perks of Being a Wallflower

Het was vooral doordat Emma Watson haar eerste hoofdrol sinds Harry Potter zou spelen in deze film dat ik het boek las, en dat ik gisteren in de bioscoopzaal zat. Zou ze de sterren van de hemel spelen? En zeg nu zelf: “The Perks,” klinkt toch gewoon lekker?

Het verhaal

Stephen Chbosky schreef niet alleen het boek, maar ook de screenplay voor de film èn hij was director. Je zou dus zeggen dat het niet mis kan gaan; immers, niemand kent het verhaal zo goed als hij. Net als het gelijknamige boek, vertelt de film het verhaal van Charlie (Logan Lerman), de wallflower die altijd vanaf de zijlijn toekijkt, met als enige vriend zijn docent Engels (Paul Rudd). Tot hij kennis maakt met Patrick (Ezra Miller), die stiekem een relatie heeft met footballkerel Brad (Johnny Simmons), en Sam (Emma Watson), op wie Charlie op slag verliefd is. Dat is wanneer de tijd komt waarin hij brownies eet (net als in het boek, ja), gekust wordt en zijn mannelijke kant laat zien.

Vind ik leuk

Ik zit ervan te kijken hoe veel dingen ik ineens zie die me in het boek niet waren opgevallen omdat ik het verhaal in me opnam als een spons, maar dan wel op intercitysnelheid. De film geeft me de kans om rustig het verhaal over me heen te laten komen. Een verhaal dat vooral met een flinke dosis humor verteld wordt, en dan bedoel ik niet typische Ted-humor. Vooral Ezra Miller laat me keer op keer lachen, en hij is vanaf het begin al mijn favoriete karakter. Dat excentrieke met die zelfspot doet het ontzettend goed. Logan Lerman speelt dan wel de belangrijkste hoofdrol en is erg geloofwaardig als socially awkward eerstejaars, toch staat hij een beetje in de schaduw van Ezra Miller. Leuk vind ik dat Emma Watson een heel andere rol speelt dan we van haar gewend zijn. Van studiebol Hermione transformeert ze in met-hakken-over-de-sloot-studeren Sam. Sterker nog, ik denk geen seconde aan Hermione. Emma Watson is gewoon Sam in deze film.

De film lijkt een iets andere nadruk te hebben dan het boek. Zo komen typische highschooldingen meer naar voren en zijn Charlie’s psychische problemen prominenter. De film lijkt nog meer een coming-of-age verhaal te zijn dan het boek, misschien wel omdat bepaalde dingen (zoals hoe eenzaam Charlie eigenlijk is, zelfs als hij vrienden heeft) nog duidelijker naar voren komen. Een ander pluspunt is dat ik ein-de-lijk mensen herkende. Wie herinnert zich Mike uit Friends niet? Of Rose, uit Two and a Half Men? Om maar wat voorbeelden te noemen.

Vind ik niet leuk

Het klinkt misschien gek want ik houd helemaal niet van huilebalken, maar Charlie had best iets meer mogen huilen in de film. Het boek maakt hier namelijk best een groot punt van, terwijl hij in de film amper een traantje loslaat. De verhaallijn met zijn zus komt een klein beetje aan bod, maar valt in het niet ten opzichte van het boek, waar het juist heel belangrijk lijkt. Hetzelfde gaat op voor de verhaallijn met Aunt Helen, die pas aan het einde van het boek de aandacht krijgt die er in het boek ook was. Daarnaast doet Emma Watson een poging tot met een Amerikaans accent spreken, maar blijft het behoorlijk Brits en netjes.

Zien?

Ik heb genoten van de film, de humor en Ezra Miller. Zo lag ik dubbel bij deze quote van Patrick over het toekomstige boek van Charlie: “Call it ‘The Slut and the Falcon.’ Make us solve crimes.” Net als het boek is de film ontzettend herkenbaar, goed geacteerd en mooi verteld. Er zijn wel wat verschillen met het boek, maar eigenlijk verandert dat niets aan het verhaal. Gewoon lekker gaan, want hij speelt voorlopig nog wel in bioscopen en is de moeite waard!