Schrijfmeisje.nl
Knikkende knieën en trillende handjes: de symptomen van een zenuwachtige student die een presentatie moet houden. De grootste nachtmerrie van deze student is natuurlijk een blackout. Zit niemand trouwens op te wachten, ook de niet-zenuwachtige student niet. En dat je daar dan staat, klaar om het komende kwartier je best te doen voor een goed cijfer, en dat er geen woord uit je mond komt.
Als klein kind plande je je toekomst al: je wilde astronaut worden en de week erna weer prinses. Je moet altijd een beetje te groot en ambitieus dromen, toch? Over tien maanden is het moment dat ik “groot” ben daar echter al en heb ik een master Writing, Editing and Mediating op zak. Maar goed, daar word ik niet zoiets duidelijks als brandweerman of ballerina mee (blijkt altijd weer uit de vragende blikken als ik mijn studie noem). Wat ik er wel mee word? Een puntjes-op-de-i-perfectionist (beter bekend als eindredactrice), en dat gaat zo.
Wat een rust hè, hier op Schrijfmeisje? Dat is het resultaat van het gebrek aan rust sinds ik aan mijn gloednieuwe master ben begonnen. Het blijkt allemaal “iets” drukker en veeleisender dan ik had verwacht en daarom moet ik op sommige vlakken even wat gas terug nemen zodat ik ook in mijn leven weer iets meer rust krijg.
Gisterochtend. Alsof ze met een drilboor aan de gang waren. En dan niet bij de buren, maar in mijn hoofd, met gratis een luchtalarm (beter bekend als wekker) erbij. Na drie jaar een brave bachelorstudent te zijn geweest was het op de avond van mijn diploma-uitreiking feest. En hoe.
Een nieuwe studie, een nieuwe uni en een nieuwe stad. De meeste mensen zouden best een beetje zenuwachtig zijn voor het eerste college. Het college waar iedereen nog op tijd wil zijn en hoopt een goede indruk achter te laten. Ik niet. Het enige waar ik me druk om maak is of ik überhaupt wel in Groningen aan zal komen.