Daar zaten we dan bijna weer, op het politiebureau. Is het mijn auto niet, dan mijn fiets wel. Nog even en ik – meisje zonder bekeuringen en dat niet eens de klas uit gestuurd werd – had daar een abonnement kunnen nemen. Het scheelde namelijk niet veel of we hadden echt op het politiebureau gezeten om aangifte te doen van mijn gestolen fiets (die gelukkig dus niet gestolen is).
