We zijn nog geen minuut in de zaal (voor een concert dat naar verwachting niet druk zou zijn en met “volop gratis parkeergelegenheid” moesten we bar lang zoeken naar een parkeerplekje) of er verschijnt een jongen op het podium. Na het eerste nummer en zijn eerste zinnen in het Nederlands (hij had nog nooit voor zo’n volle zaal gestaan, zei hij. De zaal was halfvol) twijfel ik sterk en vraag ik aan mijn vriend: “Is dit Ian Siegal?”*