Schrijfmeisje.nl
Tijdens rijles vond ik verkeerslichten fantastisch. Dan hoefde ik tenminste niet na te denken over wie voorrang had want zij deden dat al voor mij. Ik had niets liever dan dat ik voor een rood stoplicht kwam te staan; dat gaf me tenminste de kans om de situatie in te schatten zonder ondertussen nog een miljoen andere dingen te moeten doen. Zei ik al dat ik ze fantastisch vond, die verkeerslichten?
Je tuft rustig met 120 kilometer per uur over de snelweg en denkt nog enthousiast “Ha, hier mag ik 130!” als het ineens met bakken uit de hemel komt. Onmiddelijk gaat jouw alarmstand aan en klem je jouw handen om het stuur alsof je leven er vanaf hangt.
Sommige mensen veranderen in slome slakken (maar dan nog slomer) zodra ze op een dag met sneeuw in de auto stappen. Omdat ik vooral niet zo iemand wil worden, maar met een beetje zelfvertrouwen de sneeuw wil trotseren, stapte ik vanochtend in de auto. Oké, ook omdat ik niet veel keuze had.
Ik draai de sleutel om en mijn autootje begint tevreden te ronken. Nog geen halve minuut later heb ik mijn eerste meters gemaakt. Zonder iets of iemand te beuken ben ik achteruit de garage uitgereden, klaar voor een nieuw avontuur in mijn kilometervreter. Zo’n 300 kilometer, om precies te zijn.