Schrijfmeisje.nl
Knikkende knieën en trillende handjes: de symptomen van een zenuwachtige student die een presentatie moet houden. De grootste nachtmerrie van deze student is natuurlijk een blackout. Zit niemand trouwens op te wachten, ook de niet-zenuwachtige student niet. En dat je daar dan staat, klaar om het komende kwartier je best te doen voor een goed cijfer, en dat er geen woord uit je mond komt.
Als klein kind plande je je toekomst al: je wilde astronaut worden en de week erna weer prinses. Je moet altijd een beetje te groot en ambitieus dromen, toch? Over tien maanden is het moment dat ik “groot” ben daar echter al en heb ik een master Writing, Editing and Mediating op zak. Maar goed, daar word ik niet zoiets duidelijks als brandweerman of ballerina mee (blijkt altijd weer uit de vragende blikken als ik mijn studie noem). Wat ik er wel mee word? Een puntjes-op-de-i-perfectionist (beter bekend als eindredactrice), en dat gaat zo.
Gisterochtend. Alsof ze met een drilboor aan de gang waren. En dan niet bij de buren, maar in mijn hoofd, met gratis een luchtalarm (beter bekend als wekker) erbij. Na drie jaar een brave bachelorstudent te zijn geweest was het op de avond van mijn diploma-uitreiking feest. En hoe.
Een nieuwe studie, een nieuwe uni en een nieuwe stad. De meeste mensen zouden best een beetje zenuwachtig zijn voor het eerste college. Het college waar iedereen nog op tijd wil zijn en hoopt een goede indruk achter te laten. Ik niet. Het enige waar ik me druk om maak is of ik überhaupt wel in Groningen aan zal komen.
Hoe vaak ik met een kater de collegezaal in gestrompeld ben (nooit) of überhaupt niet op kwam dagen (alleen als ik ziek was). Afgelopen woensdag was het dan zo ver: mijn allerlaatste college ooit. In Utrecht dan. En hoewel ik best blij ben dat de vakantie voor de deur staat (eerst nog twee essays schrijven), vind ik het eigenlijk niet leuk om weg te gaan.