Categorieën
Columns

Sneeuwvlokjes bijten niet

Zowel Facebook als Twitter waren vrijdagochtend in rep en roer terwijl ik nog nietsvermoedend in mijn warme bedje lag. De ene zeurtweet na de andere mopperstatus verschenen op het scherm van mijn iPhone. Blij sprong ik uit bed en liep naar het dichtgevroren raam in de badkamer: sneeuw!

De vlokjes dwarrelden langzaam naar beneden en een flink pak lag er nog niet. Ik snapte niet waar iedereen zo moeilijk over deed en werd zo blij als een klein kind. Oké, auto rijden is niet zo praktisch als je twaalf maanden per jaar op je zomerbandjes rijdt en er een dik pak sneeuw valt, en de NS ligt gelijk plat ondanks hun beloftes maar zeg nu zelf… Sneeuw is toch leuk?

Winter Wonderland

De witte, poederachtige materie is zo puur, zo mooi. Het lijkt poedersuiker (vooral als het bovenop je muts ligt) en het knispert zo lekker onder je voeten. Maar het brengt vooral veel herinneringen terug. Sneeuwpoppen, sneeuwbal gevechten (bijvoorbeeld als je na een avondje stappen de kroeg uitkomt en in een witte wereld belandt), engelen maken (wel een beetje koud) en een flinke wandeling met de hond, maar ook thee of warme chocolademelk met slagroom bij de verwarming. Of misschien wel de open haard. Een goed boek erbij en het plaatje is – wat mij betreft – compleet.

Goed, we kunnen niet altijd comfortabel thuis zitten als de kou ons land trotseert, dus trek ik in zo’n geval gewoon mijn moonboots aan en gaan met die banaan. Op de fiets gaat het echt niet sneller, want als ik harder rij dan slakkentempo, lig ik binnen no time als een spartelende vis op de weg. Voordeel: de sneeuw koelt gelijk de pijnlijke plekken waardoor ze niet op zullen zwellen. Nadeel is dat ik dus met pijn en waarschijnlijk ook een kapotte fiets zit. Alles behalve een win-win situatie dus. Met de auto kan, maar wij vrouwen schijnen niet zulke helden te zijn als er sneeuw ligt. Twee op drie van ons raken in de stress en rijden dus voor geen meter.

De laatste optie is het geliefde openbaar vervoer. Ik hoopte de gebruikelijke tien minuten reis met de trein ook in werkelijk tien minuten te doen. Niet in anderhalf uur, waarbij ik sowieso niet met de trein kon maar met een bus vanuit een andere stad moest. Een bus die zo warm en benauwd is dat er een passagier flauwviel. Maar ook een bus die gezellig was en een trotse chauffeur had: hij deed dat wel even terwijl hij vrolijk zijn deuntje floot. Want immers, we zaten allemaal in hetzelfde schuitje, en dat maakte het gezellig en sociaal.

Chaos

Nederland hoeft maar drie vlokjes sneeuw te zien en er ontstaat totale chaos. Dat komt dus door die mensen die helemaal niet durven te rijden en het openbaar vervoer wat gelijk plat gaat. Dan kunnen we wel collectief gaan mopperen, maar wat schieten we daar mee op? Niets.

Trek dus warme kleren aan, doe je Rudolfoorwarmers op en ga naar buiten. Geniet van de sneeuw (vooral gisteren, met die mooie kristallen en glinsteringen in de zon) en maak je niet zo druk. Het is helaas weer verdwenen voor we er erg in hebben.

Zeur niet zo

Eigenlijk snap ik het gewoon niet, dat gezeur. Ja, het is koud. Ja, het is wit. Maar dat overleven we heus wel. Ik begrijp niet waarom Nederland helemaal hoteldebotel is – op de negatieve manier – terwijl het in andere delen van Europa (Oostenrijk, Rusland, Scandinavië, Zwitserland) geen probleem lijkt te zijn. Voor hen is het misschien dagelijkse winterse kost en hier niet, maar het is ook niet zo dat we hier nog nooit van het fenomeen sneeuw hebben gehoord. In het noorden van Afrika, waar nu voor het eerst in acht jaar sneeuw valt, mogen we die chaos van Nederland verwachten. Niet hier. Vind ik dan.

En Nederland, zal ik eens iets vertellen? Die sneeuw bijt niet, hoor.

Één reactie op “Sneeuwvlokjes bijten niet”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *