Smartphone of old skool spiekbriefje?

Laatst las ik dat iemand zijn dochters een iMac had gegeven. Gewoon, zomaar. En niet omdat ze een grafische opleiding doen en het echt nodig hebben. Nee, het waren nog basisschoolmeisjes. Op zo’n moment vraag ik me af of ze nog zullen stoepkrijten. Of ze nog wel weten wat dat überhaupt is.

Als je op de basisschool voor straf op de gang moest staan (geen zorgen, ik was altijd braaf), dan was dat omdat je een spiekbriefje had gemaakt of omdat je stiekem briefjes doorgaf. Krijg je nu straf, dan is het omdat je een WhatsApp-berichtje op je smartphone krijgt. Terwijl je tien bent. Het absurde? Dat het de normaalste zaak van de wereld lijkt te zijn.

Koelkast

Dat is het in mijn ogen niet. Toen ik tien was bestonden mobiele telefoons amper. Als iemand er al eentje had, dan was het zo’n megakoelkast met een uitstekende antenne en monotone ringtones. Mijn vader was echt da bomb toen hij met zijn koelkast en William Tell-ringtone over straat ging. Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar het enige dat je ermee kon was sms’en en bellen. De grootste innovatie op telefoongebied was niet de iPhone. Nee, toen was het de Nokia 3310. Met Snake: het Angry Birds van toen.

Mijn ‘smartphone’ toen ik vijftien was. De eerste telefoon die geen afdankertje was. Inclusief kleurenscherm, camera (!) en oplichtende zijkanten.

Ondenkbaar

Toen was het ondenkbaar om een mobiele telefoon te hebben. Als je er dan al één kreeg, dan was het een afdankertje waar je voornamelijk spelletjes op deed, want die vijf gulden beltegoed kon je echt niet gebruiken voor sms’jes. Je moest zelf nieuw tegoed kopen van je zakgeld wanneer het op was. En waarom zouden we sms’en als we elkaar iedere dag op school zagen en daarna samen buitenspeelden?

Hallo, Mars

Ik snap best dat kinderen ook met de tijd mee moeten gaan en dat ze niet aan al die technologie ontkomen. Wij hadden ook een computer thuis, ik bedoel maar. Toegegeven, het was geen iMac en het was ook niet zo dat iedereen hier in huis een eigen computer had. We hadden gewoon zo’n gigadikke kast met een net zo uit de kluiten gewassen beeldscherm. Een halfuur per week mocht je op internet en dan wel het soort dat zo’n intense herrie maakt dat je je afvraagt of je verbinding probeert te krijgen met Mars in plaats van de internetprovider. Dat was normaal. De overige tijd speelde je buiten en schreef je elkaar berichten met stoepkrijt (toen heette dat een speurtocht).

Kom je buitenspelen?

Die technologie is natuurlijk ook heel spannend. Hoe relaxed was het dat ik memory kon doen zónder telkens die kaartjes opnieuw neer te moeten leggen en met iedere keer weer nieuwe plaatjes? Maar dat was het ook wel zo’n beetje. Nu zullen ze vast denken: hoe relaxed is het dat ik vanachter mijn computer – nee, smartphone – kan kijken of Pietje kan buitenspelen?

Ook van toen: verwisselbare frontjes. Ik kon zelfs de 3D-afbeelding veranderen.

Hoort erbij

En dan komen we bij het huidige tijdperk aan. Ineens weten we wanneer Pietje aan het poepen is. Willen we dat nog wel weten (antwoord: nee!)? En oja, Pietje kan niet buiten komen spelen, want hij is druk. Met het checken van social media. Dan voel ik me oud en vraag ik me af: waar is de tijd gebleven waar je op je tiende nog zo’n plastic mobieltje met kinderachtige liedjes had? De tijd waarin kleuren leuker was dan Photoshop en waarin je liever met een vriendinnetje afsprak dan dat je naar haar foto’s op Facebook ging zitten turen. Begrijp me niet verkeerd, al die veranderingen horen bij deze tijd. Maar sommige kinderen hebben al een e-mailadres voor ze geboren zijn en komen er nog net niet Whats-Append uit. Niet mijn zaak natuurlijk. Maar er was niets mis met old skool spiekbriefjes. Smartphones en social media? Die hebben we nooit gemist.