Een week geleden stonden we in een tjokvolle zaal die werd gevuld met razendsnel gitaarspel dat steeds sneller ging, haast sneller dan onze oren konden bijhouden. Na een explosief einde van het openingsnummer volgde een daverend applaus met gejoel en gejuich. Het publiek leek een stel tieners dat een jonge rockgod adoreerde, maar niets was minder waar. Op het podium zat namelijk Seasick Steve, die met 73 of 74 jaar (hoe oud hij precies is, weet zelfs het internet niet) één van de meest memorabele concerten wist te geven waar ik tot nu toe ben geweest.
De avond begon met een lekkere opwarmer in de Ronda-zaal van TivoliVredenburg. Toen we binnenkwamen, stond Black Box Revelation op het podium, een tweekoppige band die een mix van bluesrock met wat hardere rock en een vleugje Black Keys spelen. Dat deden ze niet alleen qua podiumpresentatie heel lekker (vooral verfrissend was hoeveel oogcontact en interactie de drummer had met het publiek; vaak zitten die toch wat verstopt achter hun grote bekkens), maar ook qua muziek. Ondanks de duidelijk aanwezige invloeden hadden ze wel al een heel eigen geluid en dan doel ik hier niet op het Vlaamse accent van de leadzanger tijdens het bedankje. Ook leuk was dat deze act dus die duidelijke bluesrock erin had zitten, wat dan weer goed paste bij Seasick Steve.
Seasick Steve is een bluesrocker die zijn eigen gitaren maakt en modificeert. Ik had weleens wat nummers gehoord bij mijn vriend in de auto en een Pinkpop-optreden op tv gezien (leuk detail: na dat optreden zag je hem in het publiek bij andere optredens zitten). Ik dacht dat ik wel een beetje wist wat ik kon verwachten van deze senior: een heerlijke avond vol relaxte muziek, hij op zijn stoel met zijn zelfgemaakte gitaren…
Des te groter was de verrassing toen hij en de drummer (“the beast”) helemaal losgingen, en dat al bij de opener. De rest van het repertoire was bijzonder gevarieerd. Niet alleen wisselde hij rustigere en ruigere nummers met elkaar af, maar waren de nummers zelf ook heel divers. Dit kwam doordat Seasick Steve een verhalenverteller is en zijn muziek gebruikt om de tekst te versterken en je als luisteraar mee te doen voeren. De teksten zijn geïnspireerd op zijn leven in het zuiden van de VS: van een verhaal over een Barracuda (auto) uit 1968 met een 8-track tot meeliften met een meisje en “Gentle on My Mind” bij haar in de auto luisteren. Dit laatste nummer droeg hij als eerbetoon op aan John Hartford tijdens de encore.
Die encore was erg gewild. Het publiek kon geen genoeg krijgen van deze uiterst charmante artiest. Het is niet alleen het ongelofelijke talent waarmee Seasick Steve ons (of in ieder geval mij) inpalmde; Seasick Steve vertelde namelijk niet alleen verhalen met zijn nummers, maar ook daartussenin. Hij ging dan op zijn gemakje op zijn stoel zitten en gaf bij bijna ieder nummer wel een uitgebreide anekdote. Hij zat daar alsof ‘ie ons al jaren kende, alsof we goede vrienden waren. Dat maakte het concert persoonlijk en intiem, en gaf het heel veel karakter.
Waarom we hier waren, vroeg Seasick Steve aan het begin van het concert. Immers, “I’m no popstar in no hitlist. I am old.” Het antwoord op zijn vraag is het hele concert: de muzikaliteit, de gezelligheid en de charme. Dat maakte het voor mij zo memorabel en een grote aanrader voor iedere bluesrockliefhebber!
2 reacties op “Seasick Steve in TivoliVredenburg”
Super gaaf! Die Steve komt op mij ook over als een sympathieke vent. Met veel talent! Hou wel van dit soort muziek. Zou ook graag eens een concert van hem bezoeken. Want goede muziek maken is 1, maar een zaal zo een gezellige avond bezorgen is zeker zo belangrijk!
Nooit van gehoord,maar bijzonder om te horen en zien.
Kan mij voorstellen dat jullie een toffe avond hebben beleefd.