Scriptiestress: Voor mij niet (of misschien toch een beetje?)

Of ik alsjeblieft de woorden ‘scriptie’ en ‘afstuderen’ niet meer wil laten vallen, want ik bezorg mijn studiegenootjes een hoge bloeddruk en nachtmerries, terwijl ik zelf het kantoor van mijn scriptiebegeleider haast binnenhuppel. Omdat dat nogal gênant zou zijn, loop ik gewoon. Je weet wel, zoals een mens doet.

Studenten duiken haast in een hoekje – hyperventilerend van de stress – als de tijd aangebroken is voor het onvermijdelijke: een scriptie schrijven om af te studeren. Natuurlijk is dat best spannend. Ineens moet je zelf met een semi-briljant idee komen en twee maanden lang daaraan werken om te eindigen met een conclusie en hopelijk een goed cijfer. Maak je geen zorgen, ik ben geen aliën of ander buitenaards wezen, maar stiekem word ik juist heel blij van dat vooruitzicht. Zelfstandig werken: een van de redenen waarom ik zo graag naar de uni wilde in plaats van hbo (waar ik nog net alleen naar de wc mocht, zeg maar). Een eigen idee in plaats van een voorgelegde vraag waar je met opgetrokken wenkbrauw naar kijkt en half in paniek raakt omdat dat nèt niet jouw interesse binnen dat vak is. 2,5 maand lang met hetzelfde bezig zijn in plaats van drie verschillende essays in een week waarbij je ieder onderwerp van binnen en van buiten moet kennen. Ja, ik zie zo’n scriptie helemaal zitten.

Onderwerp ademen

Eén van de gevreesde scriptiehorrors is het bedenken van een onderwerp, zelfs voor mij. Waar het voor sommigen moeilijk genoeg is om überhaupt op een idee te komen (want dat valt opzich ook niet mee), heb ik genoeg ideeën. Mijn eerste idee was het helemaal. Helemaal voor een groepje PhD-studenten. Dat wist ik niet en ik had ook geen idee, maar dat vertelde mijn scriptiebegeleidster toen ik toegaf dat ik het gevoel had dat mijn idee echt te moeilijk was en het een enorme strijd zou worden. Dat ik misschien toch iets te ambitieus was geweest. Ik houd wel van een uitdaging, maar in dit geval zou het betekenen dat ik niet alleen geen leven meer zou hebben, maar letterlijk mijn scriptie zou moeten ademen om te overleven. Ja, van dat idee zou ik ook gaan hyperventileren.

Killing my babies

Een nieuwe begeleider, een ander vakgebied en nieuwe ideeën. Vier stuks. Wat ga je nu dan zeuren, denk je misschien. Nou ja, allemaal leuk en aardig, maar knopen doorhakken is niet mijn sterkste punt en al helemaal niet als het om dingen gaat die ik heel interessant vind. “Sometimes you have to kill your babies,” is iets dat ik geleerd heb bij Creative Writing. Laat ik nu net mijn Creative Writing-scriptie hiermee moeten beginnen door drie ideeën te laten varen. Daar zit ik dan met een pruillipje en grote puppy-oogjes (mijn meest zielige blik).

Dilemma

Zo’n scriptie bestaat niet alleen uit een academisch gedeelte, maar ook uit een stuk eigen fictie. En dat is nogal lastig bij idee één, waar ik mijn lievelingsboek met een andere favoriet wilde vergelijken. De 60s, Civil Rights Movement en Jim Crow Laws zijn dingen die mij fascineren in literatuur; een perfect scriptieonderwerp dus. Tot je aankomt bij het creatieve schrijfgedeelte. De sociale situatie van die tijd is zo’n complex en delicaat onderwerp, dat ik het respectloos vind om daarover te schrijven terwijl ik zelf nooit dichterbij ben gekomen dan via literatuur. Eigenlijk valt mijn idee zo al in het niet. Vrees niet: mijn scriptiebegeleider denkt dat het heel moeilijk is, maar niet onmogelijk. En toch… twijfel ik. Mijn tweede idee had met hetzelfde onderwerp te maken en viel op dezelfde manier in het water.

Ik kan niet kiezen

Dan heb je nog idee drie en vier. Idee drie, waarbij ik een fascinerend boek ga uitpluizen. Het vierde idee is een vraag die al jaren in mijn hoofd rondspookt. Mijn voorkeur zou uitgaan naar onderwerp één of twee, maar zelf fictie schrijven bij dat onderwerp kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Onderwerp drie en vier zijn allebei interessant, maar welke vind ik het leukst? Ga ik geen spijt krijgen? En zo is mijn afstudeeravontuur een beetje begonnen. Maar eerst een knoop doorhakken zodat ik bij de volgende afspraak weer huppelend – oké, bijna huppelend – het kantoor van mijn begeleider binnenga.

Scriptie schrijven: hoe deed of doe jij het?