Open dag: Mijmerende mama’s en schuchtere scholieren

Misschien herinner je je nog wel hoe jij voor het eerst als verdwaald musje op een hogeschool of universiteit rondliep. Misschien was dat niet het geval omdat één van je ouders je meesleurde en het woord deed. Wat het ook was, ik heb het de afgelopen twee dagen allemaal van de andere kant bekeken.

Dat was niet voor het eerst. Toen ik nog aan de HU studeerde, heb ik ook de nodige open dagen gedaan, maar gek genoeg weet ik niet veel meer dan dat het de hele dag rennen, vliegen, hollen was. Dat kon ook niet anders, want we kregen naast studenten die oprecht geïnteresseerd waren in Oefentherapie Cesar ook de lading die Fysiotherapie wilden doen en op zoek waren naar een back-up voor als ze uitgeloot werden (zoals ondergetekende). Interesse genoeg dus.

Vroeg

Na een paar jaar was het afgelopen vrijdag dan tijd om weer eens op een open dag te staan. De wekker ging om 06:00 u, maar ik ontdekte pas twintig minuten later dat dit de reden was van mijn wakker worden. Ineens moest ik haasten – immers, dat blogje moest ook nog afgemaakt worden – om te zorgen dat ik stipt 08:30 u op de uni zou zijn, want dan komen er al zulke hordes mensen, dat we de volgende dag pas om 09:15 u verwacht werden.

Veelgestelde vragen

Daar zaten Anneke en ik dan om half negen ’s ochtends, wachtend op de eerste mensen. we voelden ons sexier dan ooit in t-shirtjes (die longsleeves bleken te zijn) maatje S, ookwel bekend als maat hobbezak in de volksmond. We hadden een statafel en barkrukken gekregen. Best luxe, als je het mij vraagt. Ook best fijn, want waar ik bij OTC geen eens tijd had om te zitten, konden we het hier best goed gebruiken. Maar anderhalf uur later was het dan zo ver: de eerste scholier kwam naar ons toegeschuifeld met de eerste vragen. In twee dagen tijd hebben we een hoop verschillende, maar nog veel meer dezelfde vragen voorbij horen komen.

• Wat houdt de studie Engels in? Misschien wel de moeilijkste van allemaal, want stiekem zijn wij er vanuit gegaan dat zij de website heus wel een keer bekeken hebben en met een reden bij ons standje komen.
• Wat kan je ermee? Veel. Kun jij hier iets mee?
• Moet je veel lezen? Nee. Hoe kom je erbij? Op een universiteit hoef je sowieso nauwelijks te lezen en bij een taal al helemáál niet.
• Wat is het verschil tussen Engels in Utrecht en Engels in [andere stad hier]? Volgens mij studeer ik alleen Engels in Utrecht, dus… Maar kom gewoon hierheen. Wij hebben tenminste veel keuzevrijheid, je mag bij ons zowel Britse als Amerikaanse literatuur bestuderen, je hoeft bij ons niet een boek per week te lezen (tenzij je natuurlijk niet oplet met het maken van je planning) en wij zijn volgens Elsevier ook nog eens de beste van Nederland (heb ik me laten vertellen door de docenten).
• Heb je een foldertje? Nee, maar Keltische Taal en Cultuur wel. Alsjeblieft.
• Moet je goed zijn in Engels? Nee, maar het is wel handig. Opzich.
• Ben je er veel tijd aan kwijt? Als je alles leest en een perfectionist bent die geen genoegen neemt met minder dan een acht, ja. Maar als je liever veel biert, dan kan dat ook natuurlijk.

Mijmerende mama’s

Daarnaast zijn er ook nog bepaalde types papa’s en mama’s die meekomen. Ik bedoel, best gezellig, hoor. Ik vond het ook heel fijn dat ik mijn ouders mee kon nemen en zo liet zien wat ik wilde doen (al moet ik kleur bekennen dat ik nog nooit op een open dag van de UU was geweest, tot afgelopen vrijdag dan). Maar deze papa’s en vooral mama’s leken mij dan toch iets minder fijn om mee te nemen.

• De “maar Engels is toch saai” mama: dit exemplaar kwamen we op de eerste dag al tegen. Haar dochter stond stralend naar ons verhaal te luisteren, keek in de boeken en zag het overduidelijk zitten. Haar moeder luisterde ook mee, met haar hand achter haar oren waardoor we automatisch steeds een beetje harder gingen schreeuwen om haar vragen te kunnen beantwoorden (want dochterlief had inmiddels geen kans meer). Toen zei moeders: “Ja, mijn man heeft ook Engels gestudeerd, maar dat lijkt me toch sáái…” Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing. Staat haar dochter bij de stand van wat vermoedelijk de studie van haar dromen is, kraakt zij dat even af, om nog maar te zwijgen over hoe lief dit is naar haar man of naar ons enthousiaste studenten toe. Zo’n mama zou ik dus mooi thuislaten.
• De “ik zoek de perfecte studie voor mijn dochter” mama: of Engels een grote studie is, want ze was op zoek naar iets waar haar dochter niet zou verdwijnen in de grote menigte. Overduidelijk dat dit natuurlijk een topcriterium is om een studie te kiezen. Het is ook helemaal niet zo dat de dochter in kwestie (die bij een voorlichting zat) de studie moet gaan doen en het leuk moet vinden. Brrr.
• De “is mijn kind wel in goede handen” ouder: als het feit dat wij hier zonder zorgen staan en dat er zowel een tutor (die ik pas twee keer gezien heb) als studieadviseur is nog niet overtuigt, dan weet ik het ook niet meer. Het kind in kwestie stond zich negen van de tien keer kapot te schamen (“Maar ik ben geen klein kind meer!”). Stiekem vind ik deze ouder wel een beetje schattig, maar voor het kind moet het bloedirritant zijn. Alsof zij daar over nadenken bij het kiezen van een studie: Stad A is superleuk en heeft de voorkeur maar Stad B heeft vooral goede begeleiding… Hmm, wat zal ik als scholier dan kiezen?

Real-life live student

De eerste dag ging met ‘slechts’ veertig bezoekers (inclusief mama’s enzo) best langzaam voorbij en ik was dankbaar dat ik geen telefoon of horloge had om te zien hoe tergend langzaam dat was. Kun je nagaan dat wij nog een topscore hadden ten opzichte van onze buren Keltisch (tien) en Duits (vier). Dag twee werd ik gevraagd om aan het einde van de voorlichtingen die de docenten gaven langs te komen als “real-life live student” voor eventuele vragen en mocht ik gelukkig weer een dagje heen en weer rennen. Ik had amper tijd voor lunch, mijn verhalen werden beter en overtuigender en samen met Anneke streepte ik nummer 62 af. De buren moesten het doen met 21 en zeven.

Schor

Je zou denken dat ik fris als een hoentje thuis zou komen, maar niets is minder waar. Scholieren en vooral ouders zijn uitputtend. Of honderd keer hetzelfde verhaaltje doen (als ik nu mijn eigen studie nog niet uit mijn hoofd ken, weet ik het ook niet meer). Zo heb ik nu bijvoorbeeld geen stem meer en enorme keelpijn. Maar bottom line is dat Anneke en ik waarschijnlijk iedereen binnengesleept hebben. Hopen we.