Niet zomaar een autootje

Er stond eens een schattig, blauw autootje voor ons huis geparkeerd. Dat autootje stond er niet zomaar, maar het was dan ook niet “zomaar” een autootje.

Fout picknickmotief

Dit stukje gaat niet over een modieuze Mercedes die perfect matcht met werkelijk iedere outfit of een BMW bomvol opties en luxe – je weet wel, van die stereotype Super Sweet Sixteen-auto’s, kersvers uit de fabriek met alles erop en eraan. Dat zijn immers vaak ook niet “zomaar” auto’s, maar eerder ervaringen. Is het niet door het rijplezier, dan wel door het ongelofelijke oog voor detail in het interieur dat vermoedelijk mooier afgewerkt is dan je eigen huis. Het blauwe autootje leek in niets daarop. De meest luxe “optie” was het standaard ventilatiesysteem en het enige detail dat het twintig-jaar-oude interieur had was gratis scheur in het stoffen picknickmotief.

Super Sweet 21

Toch was het dit autootje dat drie jaar en drie dagen geleden voor een Super Sweet Sixteen-moment zorgde, inclusief tranen (maar dan tranen van geluk, verbazing en blijdschap, en niet à la MTV’s verwende verjaarders omdat de stiksels de verkeerde kleur hebben). Dit autootje was namelijk voor mij, voor mijn 21^e verjaardag. En hij mocht dan klein en oud zijn, dat weerhield ‘m er niet van om grootse dingen te doen en zo voor nog meer momenten te zorgen (daar heb je echt geen BMW of Mercedes voor nodig). Om bijvoorbeeld over Circuit Zandvoort te blazen en even naar The Stones in Londen te rollen (en diezelfde avond ook weer terug). Of om op zomerbandjes sneeuw en storm (maar geen sneeuwstorm) te trotseren. Zelfs een kapotte koppakking en een poging tot diefstal wist ‘ie weer te boven te komen – de auto van mijn dromen.

Klein en kranig

Een klein, kranig autootje was het dus vanaf dag één en inmiddels brengt dit blauwe blikje mij al drie jaar overal heen. Een rammeltje hier, nieuwe bandjes daar, wat verse olie en een nieuw filter erin, en weer klaar. Toch rest nu de vraag: voor nog hoeveel jaar?

Dromen en herinneringen

Want mijn Cinq mag dan nog zo trouw en handig zijn (echt, er is geen plek waar je ‘m niet kunt parkeren), er komt een punt waarop je stiekem toch gaat nadenken over een volgende (en nieuwere) auto. Maar áls dat gebeurt en ik verleid word door de mintgroene moderne opvolger van de Cinquecento (die looks! Stuurbekrachtiging! Airco! Even snel kunnen inhalen!), dan voel ik niets dat lijkt op de emoties die mijn Cinquecento met zich meebrengt, met zijn rammelende motortje, tikjes en takjes, en natuurlijk die heerlijke herinneringen.

Karakter of comfort?

In een nieuwe auto creëer je ongetwijfeld nieuwe herinneringen, maar een nieuwe auto zal nooit meer je eerste auto zijn met de eerste kilometers, de eerste roadtrip en alle andere eerste keren. En dan komt de twijfel: houd je je eerste autootje waar je aan gehecht bent, maar die toch al 21 jaar oud is, met de nodige roestplekken en andere dingetjes? Of wordt het misschien tijd voor een nieuwe auto, nieuwe ervaringen en nieuwe herinneringen (en airbags, airco en misschien zelfs elektrische ramen)?

Maar ja, de Cinq is niet zomaar een auto natuurlijk. Het is mijn eerste auto, en een fantastische ook nog.